Favorieten? Nee, zeg maar favoriet. En wat voor één. Niemand twijfelt er eigenlijk aan: Tadej Pogacar is de uitgesproken favoriet voor het eindklassement, het bergklassement en wie weet misschien wel het sprintklassement. Het is nog gissen wat de Sloveen in petto heeft, maar verwacht je maar aan spektakel. Ook de bookmakers twijfelen niet aan de klasse van de tweevoudig Tour-winnaar: indien Pogacar de Giro wint krijg je 1.25 keer je inzet terug.

Hoge bomen vangen veel wind: Pogacar zou wel eens wat tegenwind kunnen krijgen van een aantal ploegen. Een gezamenlijk blok vormen tegen UAE Emirates, de ploeg van ‘Pogi’, kan misschien wel eens de sleutel van het onverwachte succes van de underdogs worden. Al lijkt het ons straf.

De ‘underdogs’, het zijn er heel wat. Beginnen doen we met Geraint Thomas. De Brit heeft tonnen ervaring en liet vorig jaar in Italië kenmerken dat hij nog niet aan zijn wielerpensioen toe is. Thomas eindigde tweede op 14 seconden na een spannende tweestrijd met Roglic. Dan zijn er ook nog jongens zoals BenO’Connor, Damiano Caruso, Romain Bardet & Daniel Martinez. ‘Schaduwfavorieten’ zoals we ze noemen. Een gooi naar een top-3 of misschien top-2 plek zit er wellicht in, maar ook die jongens beseffen dat de Maglia Rosa te hoog gegrepen is zolang Pogacar in koers is.

Wie we ook niet mogen vergeten, het is zelfs onze plicht om het te vermelden, is Nairo Quintana. Na zijn minder onschuldige taferelen in 2023 is hij dit jaar opnieuw in het peloton te vinden. Nairoman reed de Giro voor het laatst in 2017 en belandde op een tweede plek na Tom Dumoulin.

De Belgische trots verdedigen, is een taak die op het lijf is geschreven van Cian Uijtdebroeks. De 21-jarige ploeggenoot van Wout van Aert heeft een vrije rol in deze Ronde van Italië. Top-5 in het eindklassement zou schitterend zijn, top-10 meer realistisch.

Een typische Ronde van Italië: de renners krijgen van alles wat. Beginnen doen we niet aan de Adriatische Zee zoals dat vorig jaar het geval was. Piëmonte, een regio in de buurt van Turijn, is het startpunt van deze 107e Giro d’Italia. Hier vertrekt het peloton voor de eerste 143 km van de 3.387 totale kilometers.

Week één: week van de sprinters? Op dag twee kan Tadej Pogacar het kind in zich al loslaten met een eerste aankomst bergop. Dat de Giro daar al wordt beslist, betwisten we. De volgende klimetappe volgt bijna een week later op dag acht met aankomst op Prati di Tivo (14.6 km aan 7% gemiddeld). In die tussentijd komen de sprinters ongetwijfeld meermaals aan hun trekken. Mits goed ploegenwerk wordt er wellicht een drietal keer gesprint.

Een stukje Strade Bianche, zo kan je naar rit 6 kijken. De onverharde stroken zullen ongetwijfeld voor spanning zorgen in de koers, de klassementstenoren zijn maar beter op hun hoede. Daags na de graveletappe wordt het racen tegen de klok: we gaan tijdrijden (voornamelijk vlak) en dat voor bijna 40 kilometer.

Week twee: nieuwe tijdrit & marathonetappe

Na een dagje rust barst week twee meteen los met een bergetappe vanuit het historische Pompeï. In tegenstelling tot de 2e week van vorige editie, zullen de sprinters in 2024 harder moeten werken voor hun kansen. Etappe 11 en 13 lijken op papier sprintvriendelijk, maar waaiers zouden zomaar roet in het eten kunnen gooien van Merlier & co. Tussen de twee mogelijke sprintetappes ligt een lastige rit met maar liefst 10 (!) gecategoriseerde beklimmingen. Een ideaal profiel voor de vroege vlucht, die zeer gegeerd zal zijn.

De 2e tijdrit, die tevens ook de laatste is, is een kolfje naar de hand van de tempobeulen. 31 kilometer lang doortrappen met amper 1.4 kilometer klimwerk. Spek voor de bek van de mannen die met het grote mes rijden. De 2e week wordt afgesloten met een ware monsterlijke etappe van 220 kilometer. De renners beklimmen diverse cols, met de finish bergop in Livigno. Mocht Pogacar nog geen voorsprong hebben of die marge te nauw vinden, kan hij zich hier ontdoen van alle concurrentie.

Week drie: Stelvio herbeleven & Romeinse sprintfinale

De slotweek van de Giro d’Italia belooft een ware beestenboel te worden met loodzware bergtochten en een spannende finale in Rome. Meteen na de 2e rustdag staat de welbekende Stelvio (20.2 km aan 7.2% gemiddeld) op het menu. Thomas De Gendt beleefde hier in 2012 een glorieuze dag, en wie weet kan Cian Uijtdebroeks die zijn monsterprestatie dit jaar overdoen.

Een dag later wacht een korte, maar intense bergtocht naar de Passo dei Brocon met een finish bergop. De voorlaatste dag is gereserveerd voor de ultieme uitdaging: een dubbele beklimming van de Monte Grappa (18.1 km aan 8.1% gemiddeld). De Giro d’Italia 2024 sluit af met een klassieke sprintfinale in Rome. De renners die na drie weken koersen nog overeind staan, krijgen hier de kans om de Giro in stijl af te sluiten.

De meesterklasse van Tadej Pogacar die iedereen verwacht of het blok dat hoogstwaarschijnlijk tegen hem gevormd zal worden?

We winden er geen doekjes om: het deelnemersveld van deze Giro is een pak minder aantrekkelijk dan die van de Tour de France. De Sloveense superster lijkt haast niet te kloppen en dat zou deze Italiaanse Ronde wel eens zeer interessant kunnen maken. Iedereen weet vanwaar het gevaar kan komen en op wie te reageren: Tadej Pogacar. De Sloveen daarentegen weet dat helemaal niet. Hij zal vanuit verschillende kampen worden aangevallen en heeft enkel zijn ploeggenoten, die al die speldenprikken mee kunnen verwerken, maar dat kan ook fout gaan.

13 juli 2022, het is een datum die vast gegrift staat in het hoofd van de 25-jarige Sloveen. ‘s Ochtends is er nog geen vuiltje aan de lucht: na tien ritten leidt Pogacar de Ronde van Frankrijk met 40 seconden bonus op Jonas Vingegaard, Roglic volgt al op bijna 3 minuten. De twee kopmannen van Jumbo Visma kiezen om de beurt de aanval, Pogacar reageert telkens, tot op het moment dat Vingegaard nog eens aanzet. Pogacar lijkt gebroken, moet de Deen laten rijden en komt binnen op 2’ 51” van ritwinnaar Vingegaard. De Sloveen herstelt niet meer van die klap en wordt derde in het eindklassement.

Het verhaal dat op voorhand al werd, geschreven nam een andere wending aan én dat zou deze Giro ook zomaar eens kunnen gebeuren. Pogacar zal geleerd hebben uit zijn fouten, maar weet ook dat deze strijd nog niet gewonnen is.

Het venijn van de vorige editie zat helemaal in de staart. De Giro begon nochtans goed met Remco Evenepoel die de tijdrit op dag één volledig naar zijn hand zette en de eerste roze trui in ontvangst nam. Drie dagen later gaf de renner uit Schepdaal de Maglia Rosa tijdelijk door aan Andreas Leknessund die in de vroege vlucht zat. Het duurde weliswaar tot etappe negen, ook tegen de klok, voordat Evenepoel zijn roze trui weer claimde en zijn voorsprong op eerste achtervolger Thomas zag uitlopen tot 45 seconden. Helaas duurde dat feestje niet lang: een dag later stapte de Belgische hoop van Soudal Quick-Step uit koers wegens een coronabesmetting. Dé gemiste kans voor Evenepoel zal later hebben gebleken.

Thomas was de eerste andere klassementsrijder die na Evenepoel in het roze mocht vertoeven, maar ook de Grenadiers besloten dat het nog te vroeg was om de Giro te dragen. Thomas liet de Fransman Armirail een paar dagen genieten, maar ook hij eiste de trui twee dagen later weer op. De Brit was sterkste man in koers en begon aan de voorlaatste etappe (nieuwe tijdrit) met 26 seconden voorsprong op Primoz Roglic. Die bonus bleek niet genoeg: de voormalig Tour-winnaar zou ook deze Giro niet winnen en kreeg 40 seconden aan zijn broek. Zo was het Roglic die met behulp van meesterknecht Kuss onverwacht in het roze eindigde. De Sloveen was enkel in de laatste (sprint)etappe te bewonderen in het roos, maar daar zal Roglic niet om gemaald hebben.

De puntentrui was voor de thuisrijder Jonathan Milan. Thibaut Pinaut verraste niet enkel met een vijfde spot in het algemeen klassement, maar veroverde ook de bollentrui. De Portugees Almeida was beste ‘jonkie’. Laurens de Plus eindigde als beste Belg en tot slot ging Derek Gee nog aan de haal met de prijs van de superstrijdlust.