André en Agnes overnachtten deze week in de Taaienberg. Jawel, in de Taaienberg. Het gaat weliswaar niet om de fameuze kasseibult die de renners vandaag na 192 km over moeten maar om een hotelkamer in het Oudenaardse

Hof ter Kammen

die ernaar is genoemd.

,,We volgen veel van Toms koersen. En dan is het leuk om eens in zo'n wielerminded hotelletje neer te strijken'', aldus Agnes. Veel komt mama Boonen niet in de belangstelling. ,,Meestal neemt André het mediagedoe voor zijn rekening. Ik sta nogal op mijn strepen en wil gewoon een grens trekken: tot hier en niet verder. Dat klein stukje privé wat ons nog rest koester ik. Ik heb niets liever dan dat we soms nog even gewoon

gezin

kunnen zijn.'' Vandaag, op het klapstuk van de Vlaamse Wielerweek, is het paar Boonen uiteraard present. ,,We proberen de renners zo vaak mogelijk te zien. We snijden het parcours af, ja. Vorig jaar lukte het ons een keer of 14. Dat afsnijden gaat ons jaar na jaar beter af.''

Tom maakte een dol jaar mee. Wat is er eigenlijk veranderd in die 365 dagen?

Agnes:

,,Eigenlijk niet zó gek veel. Behalve dan dat ik Tom nu veel beter opmerk in het peloton. Die trui valt op, hoor.

(lacht)

Zijn verhuis naar Monaco was nogal bangelijk, dat geef ik toe. Maar uiteindelijk moet je je kinderen toch een keer loslaten. En het valt best mee. We telefoneren, we sms'en en er is het vliegtuig. Bovendien zijn we altijd al gewend geweest dat Tom vaak van huis weg is. Maar ik kan mateloos genieten van de momenten wanneer hij wél thuis is.''

André:

,,Al hebben we zijn appartement ginds nog niet met onze eigen ogen gezien. Alleen maar op foto's. Monaco ken ik trouwens ook alleen maar van de Formule 1. Na de klassiekers zijn we van plan eens een kijkje te gaan nemen.''

Agnes:

,,Tuurlijk ben ik benieuwd om te zien hoe hij ginds leeft. Maar ik ben er gerust op. Net als onze Sven

(Toms broer, red.)

. Toen ze kind waren deed ik hen een schortje aan en hielpen ze al mee in de keuken. Ze kunnen allebei hun eigen potje koken, hoor.''

Je spreekt in de meervoudsvorm. Je vergeet zijn broer niet?

Agnes:

,,Ik heb nu eenmaal twee kinderen. De mensen vragen me voortdurend

Hoe is 't met Tom?

Dan heb ik vaak de neiging om te zeggen

Met Sven gaat het ook goed

. Ik heb twee droomjongens, die ik bijna spelend heb grootgebracht. Ik zou soms terug in de tijd willen. Ik herinner me een verjaardagsfeestje. Tom en Sven waren uitgedost in legerplunje, ik had ook camouflagekleuren op mijn wangen aangebracht. 's Avonds wilden ze buiten in een tentje slapen. Maar de mama was natuurlijk té ongerust.''

André:

,,En ze vond er niets beter op om mij bij die twee te laten slapen.

(lacht)

Tom en Sven trokken dan maar elk om beurt de wacht op voor het tentje.''

Die tijd is nu helemaal voorbij. Hoe leven jullie nu mee met Tom?

Agnes:

,,Intens. Nu is Tom in een heel drukke periode, wij dus ook. Wij voelen ook de stress, laden ons ook op voor een bepaalde koers. Wij blazen straks ook stoom af. Hij heeft zijn ups en downs, wij ook.''

Jullie zoon is intussen publiek bezit geworden. Iedereen wil Tom!

André:

,,Er zijn individuen die aankloppen voor een foto of een

klakske

. Maar dan komen de verenigingen, de fanfares en noem maar op.''

Agnes:

,,En chiromeisjes die haast op onze oprit kamperen in de hoop dat ze een glimp van Tom te zien krijgen. Tja, wat doe je dan? Beleefd blijven, zeker? Maar het is niet allemaal kommer en kwel. Ik krijg doorgaans een vijftiental brieven per dag voor Tom en ik ben er een tijdje zoet mee om die te lezen en te beantwoorden. Ja, ik ben zowat Toms Eenzame Hartenbureau.

(lacht)

'Tom Boonen België', 'Tom Boonen wielrenner', het komt allemaal terecht. Als Tom win,t zitten daar extra felicitatiekaartjes bij. Dat gebeurt vaak de laatste tijd.

(lacht)

''

André:

,,Toen ik prof was, had ik dat probleem niet. Ik was wél rap maar dat was van geen tel meer want ik was toch al gelost.''

Agnes:

,,Elke brief behandel ik als iets aparts, beschouw ik als iets wat uit het hart komt. Vaak krijg ik heel ontroerende spullen toegestuurd. Een oud koppeltje schreef me onlangs dat het geen kleinkinderen had maar Tom zo'n beetje als hun kleinkind beschouwden. Dan springen de tranen me in de ogen. Zo'n brieven leg ik dan apart. Als Tom thuis is, nestelen we ons in de zetel en vraag ik hem dat hij die even doorneemt. En dat doet hij dan ook.''

Tom wordt meer en meer afgeschermd. Het wielrennen wordt minder en minder toegankelijk, is dan de vaak gehoorde kritiek.

André:

,,Dit is niet meer de tijd van de Flandriens, hé. Hij moet soms een muur rond zich optrekken. Werkelijk iedereen sleurt aan zijn mouw. Niet ingrijpen zou het voor hem onleefbaar maken.''

Agnes:

,,Zijn gsm is een goed voorbeeld. Dat was niet normaal hoe dat ding rinkelde en tinkelde. C-o-n-s-t-a-n-t. Maar da's al een hele poos bezig. Na zijn zege in de Ronde vorig jaar was het hek helemaal van de dam. Wat betreft opdringerige fans valt het allemaal nogal mee. Tom kan ook veel hebben.''

Hoe zorgt hij ervoor dat hij niet verdrinkt in die drukte rond zijn persoontje?

André:

,,Tijdens de voorbije zotte winter had Tom verplichtingen na te komen. Er zat niks anders op. En dan sprongen wij of

Fitte (Toms ploegleider Wilfried Peeters, red.)

in.

Fitte

woont op een steenworp van ons thuis. Ook Toms manager Paul De Geyter staat altijd klaar. Da's zijn engelbewaarder.''

Agnes:

,,Da's veel gezegd. Een aantal mensen zijn gewoon een zegen voor hem. Ik reken daar ook Patrick Lefevere

(manager van Toms ploeg, red.)

bij. Ik weet dat Tom bij hen in goede handen is. En wij proberen er te zijn op de momenten dat hij ons echt nodig heeft. Vorig jaar in de Tour bijvoorbeeld. Hij was toen een paar keer gevallen en dat zat hem hoog. Ik had het gevoel dat ik hem moest opzoeken.''

Tom is naast een wielrenner ook een product geworden. Hadden jullie vijf jaar geleden gedacht dat hij ooit met zijn beeltenis op een salami zou prijken?

Agnes:

,,Helemaal niet! Maar dat salamiverhaal heeft een positief effect. Weet je dat er al mensen mij zijn komen feliciteren met de melding dat hun zoontje of dochtertje weer vlees is beginnen eten dankzij onze Tom? Plezant om horen!''

André:

,,Zie wat voor een effect hij heeft op de toename van het aantal jonge wielrennertjes. Ik weet van een wielerclub bij ons in de buurt dat er dit jaar plots 80 aspirantjes zijn bijgekomen. Tachtig! Straf toch?''

Agnes:

,,Tom zet zich als uithangbord van de Levenslijn-campagne ook in voor het goede doel. Het thema dit jaar is verkeersveiligheid. Vind ik een heel mooi initiatief. Over veiligheid gesproken.

(zucht)

Ik heb nog altijd geen enkele spurt van hem

live

gezien. Ik beleef elke koers met een bang hartje. En altijd peper ik hem in dat hij toch voorzichtig moet zijn. Altijd.''

André:

,,Dat hij voorzichtig moet zijn zeggen we ook als

'm vrijt

.

(schatert)

''

En zo komen we bij Toms vriendin Lore. Kunnen jullie goed met haar babbelen?

Agnes:

,,Ik vind Tom en Lore een ideaal koppel. Ze weten wat ze aan elkaar hebben. Ja, eigenlijk zit ik wel een beetje op kleinkinderen te wachten. Lore is intussen veel meer geworden dan een vriendin. Ze staat al veel korter bij de familie. Ze komt vaak langs. We eten samen, kijken samen tv en van zodra het mooi weer wordt gaan we ongetwijfeld weer samen zonnen. Ik vind haar de perfecte schoondochter. Die valse dingen en roddels die over haar op het internet zijn gegooid en verspreid, verdient ze gewoon niet.''

André:

,,Lore is nog volop bezig zich een weg te banen door de maatschappij. Het is nog wat zoeken maar ze weten allebei maar al te goed dat ze op dit moment niet het type van leven leiden dat trouwen en kindjes krijgen toelaat.''

Ze zijn voor die dag allicht aan het sparen. Kan geen probleem zijn aangezien Tom flink wat centen verdient. Kan hij daar goed mee om?

André:

,,Tom beseft wat zijn broer moet doen om maandelijks 1.500 euro te verdienen. Hij

smost

niet met geld, aast niet op extreme dingen. Wagens zijn z'n passie

(Tom studeerde overigens automechanica, red.)

maar daarmee is ook alles gezegd. Soms plaagt hij me er wel eens mee dat hij iets nieuws heeft gezien maar voor grote aankopen zal hij steeds met ons overleggen.''

Agnes:

,,Wat erop duidt dat we nog altijd belangrijk zijn in z'n leven.''

Agnes, ben jij eigenlijk koersminded?

Agnes:

,,Vijf van de negen kinderen bij ons thuis hebben gekoerst. Weet je dat mijn zus twee keer Belgisch kampioene is geweest? Was niks voor mij. Ik heb me immers altijd een

meiske

gevoeld.

(lacht)

Ik mocht trouwens ook niet van André. Die leerde ik al op mijn veertiende kennen, toen hij nieuweling was. Hij zei me meteen vlakaf dat als er één van ons koerste het meer dan volstond.

(lacht)

''

Als je hier op de Koppenberg staat, denken jullie dan niet: verdorie, hoe geraakt Tom zo'n berg op?

André:

,,Ik was in mijn proftijd al blij geweest dat ik er hier nog zou aanhangen.''

Agnes:

,,Terwijl Tom zich van tevoren al heeft afgevraagd hoe hard hij die helling nu eens zal gaan opvliegen. Tom vloog er de voorbije weken vaak in. Maar zo ken ik hem al van bij de nieuwelingen. Toen sprong hij in de koersen al rond als een

veuleken

in een wei. Tom is van nature een beuker en een werker. Winnen deed hij als eerstejaars nieuweling niet zo vaak. André wist dat Tom zot tekeer ging en prentte hem op een dag in dat hij voor één keer naar hem moest luisteren. Tom liet zich overhalen, hield zich koest maar toen hij passeerde gaf hij te kennen dat hij zich verveelde.

(lacht)

Dan gaf André het sein aan te vallen. Tom won die koers.''

Het verhaal van Tom Boonen lijkt voorlopig een goed nieuwsshow. Niet bang dat het ooit fout loopt?

Agnes:

,,Vooraleer Tom naast zijn schoenen loopt, zal er toch gruwelijk veel moeten gebeuren. Zulke vragen worden ons overigens vaker gesteld dan ons eigenlijk lief is. Waarom altijd die speculatie? Waarom niet gewoon genieten van het moment dat er is? Ik ben van oordeel dat zo'n vragen eigenlijk pas mogen worden gesteld als het effectief misloopt. Ik stel nu gewoon vast dat Tom drie à vier jaar meedraait aan de top en dat hij dat goed doet. Ik ben fier op hem.''

André:

,,Soms vraag ik me af waarop we allemaal eigenlijk zitten te wachten: op het moment dat hij wint of dat hij verliest?''

Zondagnamiddag in Meerbeke krijgen we een antwoord op die vraag.

Agnes:

,,Weet je dat Tom vorige week de beelden van zijn aankomst in de Ronde van Vlaanderen nog eens terugzag? Ik verzeker je, dat blijft genieten en emoties opwekken, al was zijn wereldtitel in Madrid nóg intenser dan de Ronde.''

André:

,,Toch blijft de Ronde de bijzonderste, voor Tom én voor ons. Vorig jaar was de podiumceremonie al bezig toen we in Meerbeke arriveerden. We waren te laat want ik was mijn wagen niet kwijtgeraakt. Van miserie stopte ik mijn autosleutels zo maar aan een agente. Parkeer jij 'm maar, riep ik.''

Agnes:

,,Je zat nogal met de bibber.''

André:

,,Dit jaar heb ik mijn voorzorgen genomen en heb ik mijn parkeerkaart beet.

(lacht)

''