Het werd zaterdagnacht een rustige thuiskomst voor Tom Boonen in Zaventem en Balen. De wereldkampioen genoot zowaar van de rust en het gegeven dat om middernacht in Zaventem-Nationaal, met zijn grijze cap diep over het voorhoofd getrokken, slechts weinigen de échte 'koning van dit land' herkenden aan de bagageband.

Boonen floept het eruit zoals het in hem opkomt. En dus verraste hij door te stellen dat het ,,hoog tijd werd dat het eens niet Boonen was''.

,,Als ik altijd en overal win, is de fun er snel af. Ik moet in de toekomst toch nog uitdagingen hebben. Een Primaverazege bestel je niet over de telefoon. Bij Cipo was het slechts de twaalfde keer raak. Paolo was ook al zevendejaarsprof.''

Een redenering die ik niet meteen kan volgen. Heel Balen en België fronsten de wenkbrauwen toen je ze eensklaps spontaan zagen juichen nadat je door kreeg dat Petacchi de spurt om de tweede plaats won.

,,Voor een renner als ik telt enkel de eerste plaats. Lukt dat door omstandigheden niet en blijft de winst in de ploeg, dan ben ik net zo blij. De wetenschap dat naast Boonen en Bettini ook Pozzato en Nuyens in staat zijn om een grote koers te winnen, maakt het voor mij in de toekomst véél gemakkelijker werken. Het belangrijkste vandaag was dat de ploegmaats zich niet danig manoeuvreerden om me in positie te brengen waardoor we door het verloop van de koers met z'n allen verloren. Ik heb vandaag nog eens kunnen vaststellen wat voor een 'wreed baaske' Nick Nuyens is. Twintig kilometer lang mende hij vóór de Cipressa de groep. Zijn motor sputterde enkel eventjes tussen de 58 en 62 km per uur, met rugwind weliswaar.''

Het verlies van de prestigesprint maakt dat je dus volgend jaar wéér met een vraagteken naar de Via Roma trekt. Nooit was je er sneller dan Petacchi die zaterdag door jouw team nochtans behoorlijk werd 'gemarteld'.

,,Ik ben de sprint begonnen toen ik voor 90 procent door had dat 'Pippo' de klassieker op zak had. Stel dat we nog eens over hem

kletsten

. Dat wou ik niet op de nek halen. Toen ik wou vertrekken, had ik nog de 'force' om een fatsoenlijke sprint te rijden, maar weer raakte die ketting niet op de elf. Dat is nu al de derde keer dit seizoen. Het probleem is aan de constructeurs van Campagnolo gemeld. Vrijdag nog waren ze bij ons. Het is alsof je met een auto rijdt en je de versnellingspook niet in zesde krijgt.''

Het beeld op de Cipressa was imponerend: Pozzato, Bettini en jij op kop. Zo'n demonstratie dat Lefevere snel sportdirecteur Parsani opbelde om minder opvallend de sterkte van je ploeg te tonen.

,,Toen Pozzato op de Poggio de uitval van Ballan beantwoordde, zat ik klaar om zélf mee te springen.''

Dat was nochtans de afspraak niet die vrijdagavond met Lefevere, Peeters en Parsani was gemaakt.

,,Ik wás meegetrokken, punt aan de lijn. Maar Pozzato had het goed begrepen. Zonder wenk regelde hij al op de Cipressa probleemloos het hoge tempo. Hij kwam me daarna vragen hoe het met me was.

Goed zei ik, maar

jij bent ook goed. Blijf maar voorin om desnoods te counteren

. Lukt het bij jou niet, dan

probeer ik

. Eenmaal hij vertrokken was, hield het voor mij op. Voor mij was het beter dat Pozzato won. De finale duurde amper twintig minuten. Geen drie seconden hebben we met onze ploeg in het verlies gereden.''

Veel waarnemers hadden je sterker verwacht en vermoedden dat je het niet zou gehaald hebben van Petacchi.

,,Is dat zo? Ik deed vandaag wat ik wou. Ik heb wéér vastgesteld dat ik hier kan winnen.

Bon

, nu begint het klassieke voorjaar echt. Ik ben blij dat Milaan-Sanremo en al die bespiegelingen over de Poggio en de sprint voltooid verleden tijd zijn, en dat ik in deze heksenketel zonder schrammetje Sanremo heb bereikt. In vergelijking met vorig jaar zit ik voor op het schema. Ik zal in

mijn

koersen goed zijn, maar winnen is een andere zaak. De mensen mogen niet verwachten dat ik elk jaar én de Ronde én Parijs-Roubaix win.''