Kom maar naar Austin'', had Lance Armstrong via zijn tussenpersoon Mark Higgins laten weten. Op maandag, exact op het afgesproken uur, haalt zijn publiciteitsagent me op in chique

Hotel Four Seasons

, waar filmsterren als Tom Cruise en een pak Discovery-renners genieten van de premature kerstsfeer die de Texaanse hoofdstad al helemaal in de greep heeft. Higgins rijdt me in zijn zwarte Amerikaanse slee

downtown

uit en houdt 25 minuten later halt in Central Austin, bij een dikke

kast

in volle aanbouw. ,,In afwachting dat zijn nieuw huis klaar is, woont Lance met Sheryl tijdelijk hiernaast'', zegt Higgins terwijl hij de niet eens gesloten deur van Armstrongs woning openzwaait.

,,Je hebt mazzel'', begroet de zevenvoudige Tourwinnaar me in losse Nike T-shirt en jeansbroek. ,,Je bent de eerste Europese journalist die bij mij thuis over de vloer komt sinds ik met pensioen ging.''

Het wordt anderhalf uur lang

quality

time

met

The Boss

die in zijn hart laat kijken. Terugblikt en vooruitblikt. Alleen wanneer we dinsdag 23 augustus 2005 aansnijden, de dag dat de Franse sportkrant

L'Equipe

uitpakte met

Le Mensonge Armstrong

(De Leugen Armstrong, red)

of het verhaal van zijn zes (!) vermeende positieve epostalen uit de Tour '99, wordt hij grimmig. Rond zijn dunne lippen speelt zijn typisch grijnslachje. Het cynisme waarmee hij uitpakt, verraadt dat diep binnenin een vulkaan van frustraties woedt.

Wat is er nu echt aan van die zes positieve epostalen van 1999?

,,Bullshit.

L'Equipe zegt dat ik epo heb gebruikt. Ik zeg van niet! De krant heeft geen enkel bewijs. Dit was een ordinaire heksenjacht, een platte publiciteitsstunt van deze krant. Als ik in 1999 werkelijk iets had uitgespookt, dan moest ik wel gek zijn geweest om mee te werken met journalist Ressiot die bij de UCI wou checken of ik geen doktersbriefje had, waardoor ik bepaalde 'verboden' medicijnen wél kon gebruiken.''

Je hoefde niet bang te zijn, want de epotesten waren in '99 nog niet klaar.

,,Dat waren ze in 2000 ook niet. Ik reed toen misschien nog sneller. En in 2001 was er wél de test en toen reed ik nog vlugger. Wat willen ze bewijzen? Als dit nu echt zo'n zaak was, waarom hebben ze mijn Tourzege van '99 niet afgenomen?''

Hoe ga je met deze beschuldiging, de ontmaskering van L'Equipe, om? Dit moet pijn doen.

,,Ja en nee. Het eerste moment ben je natuurlijk gechoqueerd en je vraagt je af,

my god

, wat gebeurt hier? En dan realiseerde ik me dat ze

(ASO en L'Equipe, red)

'iets uitvonden' om mijn imago te schaden en tegelijk hun eigen Tourgeschiedenis te proberen redden. Maar dat kunnen ze onmogelijk. Nu niet, nooit. In The States kwam het als een échte aanval over. Weet je hoeveel van mijn

miljoenen-dollar-sponsors

me nadien opbelden? Niet één. Ze schatten het in voor wat het waard was:

bullshit.

De mensen belden me wel op om me te steunen. Dat is het goede van het slechte nieuws. De 'support' was massaler dan ooit tijdens mijn Tours zelf.''

Wat is de exacte rol van de UCI in deze zaak? Ze gaven L'Equipe toch de sleutel, de antidopingformulieren, waardoor de labocodes konden worden geïdentificeerd.

,,Er wordt verondersteld dat er zes of zeven papieren waren. De wereldwielerbond toonde hen één, maar gaf ze niet! Dus was het de UCI niet. Dat is de reden waarom de UCI de Nederlander Vrijman aanstelde om een onafhankelijk onderzoek te voeren. Het kwam van meerdere kanten. Het Franse labo zal op heel wat van zijn vragen moeten antwoorden, wil het haar geloofwaardigheid behouden. Maar ze zullen niet antwoorden.

Het hoofd van het labo in Châtenay-Malabry, Jacques de Ceaurriz, had graag gezien dat je klacht tegen hem indiende. Er is wel geen A-staal meer, maar voldoende B-staal voor een tegenonderzoek.

Armstrong zet zich recht in zijn zetel en meet zich een dreigende houding aan.

,,Dat is dé grote droom van het labo en L'Equipe. Ze wilden dat ik hen vervolgde. Ik ben er niet langer om hun dromen in te vullen. Ik hoef me niet te verdedigen.

I'm sorry

.''

,,Daarna schreef L'Equipe dat mijn ex-vrouw Kristin Richard niet wou spreken omdat ik haar veel zwijggeld had betaald. Maar dat ze wel zo machtig was in de katholieke kerk dat ze hen gevraagd had mij te doen boeten voor mijn zonden. Dát schreven ze, hé.''

,, Ze zeggen in Frankrijk ook dat ik geheime computerprogramma's heb. Dat ik

inboxen

kan opzoeken. Van iedereen de emails kan lezen.

Come on.

Of gaan ze straks ook nog schrijven dat ik persoonlijk voordeel heb gehaald uit de gele polsbandjes van Livestrong? Heel binnenkort is de geloofwaardigheid van de Franse krant niets meer.''

Bizar dat je niet met een klacht reageert. Jij, die wél de auteurs van L.A. Confidentiel voor de rechtbank sleepte, jij die al voor minder naar een advocaat grijpt.

,,Ze kunnen zo lang doorgaan als ze willen. Hoe verder ze gaan, hoe slechter voor henzelf. Het is zo sensationeel. Het is een vendetta!''

Ik hoorde verhalen dat je het laatste jaar zelfs niet meer durfde eten in het hotel. Dat er altijd een speciale camper was, waar je samen met Sheryl at aan een tafel met gele servetten en de vlag van Texas centraal...

Staat recht en bouwt als een professionele acteur de spanning op in zijn antwoord.

,,Ja. Dit is een

headline

: de politie was ons team aan het volgen en ze wist af van een man die een blauwe frigobox

binnenbracht in Armstrongs hotel. In Grenoble. Je raadt het nooit. Hij kwam elke dag. Met het ontbijt en het avondeten. Hij had zout, peper, boter, olijfolie, honing, water van Spanje en brood bij.''

Je vertrouwde het restaurant niet meer. ,,

Neen. Niemand. Een vreselijk bestaan. Zeker als je niet schizofreen bent. Meer dan één jaar leefde ik zo in Frankrijk.

Le Monde

pakte uit met een groot verhaal over de man en de blauwe frigobox

(waarbij geïnsinueerd werd dat daarin het spul zat, red)

. Dat was op het moment dat L'Equipe met het epoverhaal kwam...''

Maakte deze regen van beschuldigingen de herfst van je carrière tot de moeilijkste?

,,Als je terugblikt, zie je dat ze in Frankrijk al vanaf 1999, mijn eerste Tourzege, begonnen zijn. Herinner je nog de kop van de organiserende krant L'Equipe toen?

Extra-

terrestrial

, buitenaards.

Les deux vitesses

, de twee snelheden. De hetze begon toen al.''

,,In 2000 was er dan de affaire-Actovegin, nadat een Franse tv-ploeg een vuilniszak had onderzocht. Wel, dat was

bullshit

: anderhalf jaar onderzoek om niets. Het medicijn

Actovegin

, waarvoor we toelating kregen om in te voeren. De Franse minister van Gezondheid had het goedgekeurd, afgestempeld. Wat onderzoek je dan?''

Elk jaar had je een nieuwe reden om de tegenstand weer een lesje te leren. Rancune was zowat de basis van je motivatie, zei Johan Bruyneel me dikwijls. Hoe harder ze je aanvielen, hoe harder je terugsloeg

.

,,Dat is nu eenmaal mijn natuur. Het was al voldoende dat de concurrenten vóóraf over hun ambities praatten. Of aanvielen in de race zelf. Ik was er altijd om te antwoorden. En zelfs na de rit, tijdens de persontmoetingen. Herinner je je nog de persconferentie met David Walsh

(Britse auteur van L.A. Confidentiel, red)

in Pau 2001?''

Dat was een legendarische.

Haalt zijn Nederlandse talenkennis boven die hij van Bruyneel en de Belgen heeft geleerd.

,,Jawadde.''

,,Mensen vragen me waarom Walsh al die dingen tegen mij heeft gedaan. Wel, daar ligt de reden. Ik deed één interview met hem. Ik betrapte hem, liegend, valsspelend. Ik zei:

Je bent een leugenaar

. Ik riep hem op het matje te midden de wereldpers.Vanaf dan was hij tot alles in staat.''

Als dat zo is, dan betaalde je een hoge prijs. Een boek, volgens jou vol insinuaties, die de donkere kant van Armstrong uit de doeken deed. Die je overigens verbood in het Engels te verschijnen.

,,Pas nu hebben we ontdekt dat hij zijn bronnen betaalde om van alles te zeggen. En hij heeft toegegeven: Emma O'Reilly (ex-verzorgster), Stephen Swart (ex-ploegmaat bij Motorola). Kan je dat doen? Ik denk van niet. Man, man, man. In het begin zei hij dat het niet waar was. Ik weet niet waarom hij precies nu toegeeft.''

Stapt uit de bruine stoffen zetel op en wandelt naar de muur waar een drietal tekeningen van zijn kinderen hangen. Hij wijst naar eentje.

,,Dit heeft mijn oudste zoon Luke op school geschilderd. Op de vraag wat hij zou doen indien hij één van de vijf Chinese broers was, schreef hij: de oceaan inslikken, of zoiets. Hij zei me:

Dad

, ik heb iets in mijn tekening ingebracht. In de buik van de walvis. Een 'gele zeven' voor jou. Hij was vijf toen hij de tekening maakte.''

Roept naar Sheryl die zich in de keuken met de dienstmeid ophoudt

: ,,Sheryl, hoeveel keer won ik de Tour.'' ,,Zeven'', antwoordt ze stante pede.

Ik dacht nochtans dat je een goede relatie had met de L'Equipe-journalisten.

,,Ik deed mijn best voor hen want het was hun race, in hun land. Deze vermeende zaak heeft meer te maken met de relatie tussen de krant en ASO, de Tourorganisatie. De Tour werd kwaad omdat haar erfgoed en erfenis werden aangetast. De historiek overschaduwd door een zevenvoudige Amerikaanse winnaar. De krant werd steeds dunner. Maar ze bleven maar negatief schrijven. Journalisten kregen carte blanche om stomme verhalen te produceren:

Armstrong is dit, Armstrong is dat.

Tussendoor schreven ze open en bloot dat Pantani een god was. Hou je me voor het lapje?''

Zien we je volgend jaar in de Tour de France?

Twijfelt lang en herhaalt tergend langzaam de vraag:

,,

Will you see me?''

,,Waarschijnlijk niet. In de Village Départ? Bij de mensen van ASO? Aan de bus?

Hell no.

Neen, neen.''

Waarom niet?

Schiet in een bulderlach en zet zich comfortabel in zijn fauteuil.

,,Ik voel de behoefte niet om aan te schurken bij mensen als Jean-Marie Leblanc, Christian Prudhomme, Patrice Clerc. Omdat zij het graag hebben?

No way

. Niemand zal me kwalijk nemen dat ik contact met deze mensen mijd.''

,,Ik heb wel een verantwoordelijkheid ten opzichte van de sponsors, het team en de fans. Ik bekritiseer ASO niet, maar wel Jean-Marie Leblanc en co. Maar als je de organisatie tegen het licht houdt, zie je al die andere, fantastische mensen. Ze haten wat is gebeurd. Hoe denk je dat Bernard Hinault over deze zaak denkt? Hetzelfde als ik. Denk je dat hij deze problemen had gekregen als hij nu had gekoerst? Heel zeker niet. Ze hadden het nooit met hem gedaan. Want hij is een Fransman. Zelfs al had ik tien jaar geleden gekoerst, dan was dit niet gebeurd. Dan was er nog het restant van de euforie van zijn overwinningen. Maar nu wenkt een vreselijk gat van veertig jaar zonder Franse winnaar. Dat is een gesel voor hen.''

,,Ik denk dat stichter Henri Desgrange zich ligt om te keren in zijn graf. Deze affaire strookt niet met het idee waarmee hij de krant startte, dit evenement begon

. Come on.

''

Heb je zelf fouten gemaakt in je omgang met de Fransen?

,,Wel, ik was niet bepaald overdreven hoffelijk met de media. Ik zal wel fouten hebben gemaakt. Het begon met vijf, tien journalisten die me niet lagen, die me ruw aanpakten omdat ik niet genoeg bereikbaar was.''

,,Ik kon een grotere vleier zijn geweest. Vriendelijker. Zoals Virenque. Dat is de jongen die Jean-Marie Leblanc een eerbetoon gaf tijdens de jongste Tourpresentatie. Ik kreeg er geen, want Leblanc laat geen enkele gelegenheid onbenut om me te bekritiseren. Sorry, maar met Virenque hebben we het over de grootste schurk van de laatste vijftig jaar inzake doping. En dat is nu Leblancs held.''

,,Met wat zijn we bezig? Ik bekritiseer Richard niet, ik moet hem complimenteren. Hij speelde met de media, zette gezichten op alsof hij hard trainde. Hij was een echte showman. Ik niet. De showman uithangen, slorpt veel energie en tijd op. Dat zegde me niets, net zo min als valsspelerij. Ik was een atleet. Ik kwam Frankrijk binnen, deed mijn job en ging weg. Ik ben met dit klaar.

So, I kid the last laugh.

Wie laatst lacht, best lacht.''

Je gaat tijdens de Tour toch naar Frankrijk?

Stapt uit zijn zetel en klopt op de glazen tafel.

,,Ja, ik zal er zijn.

Knocking on the door

, aan de deur kloppend. Dat is het net, man. Ik heb vrienden het hele land door. Als ik 's avonds met de teamleden en de sponsors in een kasteel lig en een glas Bordeaux drink, zal ik een gelukkig man zijn. Dát is het leven,

baby.

Ik zal wel een praatje slaan met de mensen in het hotel, het restaurant, aan de kiosken, langs de weg, ... Het zal fantastisch zijn.

I'll be back, I'll be back.

Ik kom terug. Ik hou van dat land.

I do.

''