Werd hij geïnspireerd door de met communautair bezaaide valkuilen en daardoor moeizame regeringsgesprekken op Hertoginnedal? Of had de 21-jarige verdediger van Hamburg SV na tien maanden afwezigheid zin om een steen met de allures van een rotsblok in de al zo onrustige kikkerpoel te gooien? Het is natuurlijk wel vreemd. Terwijl Kompany voor zijn achillespeesblessure de mogelijke taalproblemen bij de nationale selectie altijd ontkende, pakt hij er na tien maanden afwezigheid plots wel mee uit.

Kompany in de Concentra-kranten: 'In de nationale ploeg is er een communautair probleem. We trekken niet aan hetzelfde koord en daar moet iets aan gedaan worden. Zowel bij spelers, supporters, entourage en media. (...) Ik ben van mening dat de slechte resultaten er niet alleen zijn wegens een gebrek aan kwaliteit. Als ik het objectief bekijk, kan ik alleen maar zeggen dat er geen eenheid is. Door erover te spreken, komt er reactie. En positief of negatief, reactie is altijd goed. (...) De fout ligt niet bij de trainer. Hij kan de spelers niet tot iets dwingen.'

Kompany speelde tot hiertoe welgeteld twee interlands van de dertien interlands onder bondscoach René Vandereycken. Dat zijn twee interlands sinds december 2005 toen Vandereycken werd aangesteld. De bondscoach kan volgens enkelen een heleboel aangewreven worden, maar niet dat hij niet werkt aan de eenheid van de groep. Bij de opwarming let de Limburger erop dat, anders dan vroeger, Vlamingen en Franstaligen gemengde groepjes vormen. Bij het eten zorgt hij ervoor dat de twee taalgroepen door elkaar zitten. Vice-aanvoerder Daniel Van Buyten bevestigt.

'Sinds Vandereycken bondscoach is, ga ik vaak pokeren op een kamer met alleen Vlaamse jongens', aldus Van Buyten. 'Vroeger trok ik minder met de Vlamingen op. Nu doe ik het wel, omdat ik er zin in heb en omdat ik me beter in mijn vel voel. En daar heeft Vandereycken zeker mee te maken. Ik ben de speler die het meeste contact heeft met de ploegmaats en die zich het minst aantrekt van de taalverschillen.'

Er zijn er dus die er zich wel iets van aantrekken. Zoals Anthony Vanden Borre. Die was er de jongste drie jaar wel heel regelmatig bij. Wellicht heeft Kompany dan ook zijn mosterd gehaald bij zijn Brusselse vriend die nu bij Fiorentina speelt. Vanden Borre sprak in oktober 2005 (!) - Aimé Anthuenis was nog bondscoach - in het weekblad Humo voor het eerst over het probleem.

'Er is echt een scheiding tussen Vlamingen en Walen. Iedereen is vriendelijk, hoor, maar toch voel je dat we niet aan hetzelfde zeel trekken. Ik kan daar geen concrete voorbeelden van geven, 't is meer een gevoel, maar als je ertussen zit, is het wel erg duidelijk.'

Scheiden

Vooral als het moeilijk gaat, steekt het communautaire probleem de kop op. Benjamin De Ceulaer haalde vorig jaar keihard uit na de uitschakeling voor het EK 2006 voor beloften. Hij beschreef wat er gebeurde na de 1-3 nederlaag tegen Oekraïne. 'Het probleem in België is nog altijd het verschil tussen Vlaamse en Franstalige spelers', aldus De Ceulaer. 'Door de nonchalance van een Waal

(Dettal, red.

) liepen we het EK mis, ik kon hem op dat moment wel in elkaar slaan. Naderhand zaten wij met de tranen in onze ogen, terwijl zij vrolijk de kleedkamer verlieten. Dat verschil in mentaliteit is gigantisch en we zullen nooit op één lijn komen te zitten. Waarom geen twee nationale teams?'

In juli 2006 liep het voor andere favoriete jonge Duivels mis, op het EK voor min 19-jarigen in Polen. Na een 4-2 zege tegen de latere groepswinnaar Tsjechië werd die ploeg toch nog laatste in zijn groep.

'De groep viel uit elkaar in Walen en Vlamingen', getuigde een speler in onze krant. 'Op training was het Vlamingen en Walen apart, aan tafel ook. De Walen verdachten de Vlamingen ervan over hen te roddelen en omgekeerd. Ook op het veld vonden beide groepen elkaar niet.'

Op het voorbije EK voor beloften waren de jonge Duivels wel succesvol. Toch was het voor buitenstaanders een fluitje van een cent om de Walen en Vlamingen van elkaar te onderscheiden. Doorgaans warmden bij de trainingen de Walen op één helft van het terrein op en de Vlamingen aan de andere kant. Niemand klaagde echter, want het ging goed. Ze kwalificeerden zich voor de Olympische Spelen en werden pas uitgeschakeld in de halve finale.

Gewezen Rode Duivel Luc Nilis sprak er tijdens zijn carrière nooit over maar laat er, sinds het slecht gaat, geen twijfel over bestaan. 'België is een land met twee verschillende culturen', aldus de 50-voudige international nog voor de interland in Portugal einde maart. 'Niemand moet dat ontkennen. Walen staan nu eenmaal anders op dan wij opstaan. Zij denken anders dan wij, dus het begint al lang voor een wedstrijd. Als het goed gaat, is er geen probleem, maar zodra het wat minder is, kom je meteen in de problemen. Ik denk niet dat het nog goed komt met de nationale ploeg. We hebben elkaar nodig, maar het klikt niet. Sorry.'

Voetballers geen politici

En zo beginnen de spelers van de nationale ploeg, in weerwil van de inspanningen van bondscoach René Vandereycken, steeds meer op onze politici te lijken. Met dit verschil: met ons land gaat het vrij goed en toch willen sommigen scheiden. In het voetbal spelen de taalproblemen alleen op als het slecht gaat.

Voor het WK 1986, het succesvolste voor de Rode Duivels ooit, dreigde er ook een communautair conflict. Guy Thys had de Waalse publiekslieveling Alex Czerniatynski thuisgelaten en Waregem-spelers als Danny Veyt en Filip Desmet meegenomen. Ook dat kreeg de Vlaming Thys op zijn kop toen het in de eerste ronde niet vlotte. Uiteindelijk werden de Belgen vierde. Thys werd een uitstekende diplomaat genoemd. Toen José Happart in een jaar later in oktober 1987 met Voeren een regeringscrisis uitlokte en Wilfried Martens met communautair gehakketak ten val bracht, riep iemand dat Guy Thys dat wel zou oplossen.

Larie. Guy Thys was diplomaat dankzij de resultaten. René Vandereycken weet wat hem te doen staat.