Daar in het Zuid-Californische Murrieta kon het voor het Floyd, vrouw Amber en dochter Ryan (10) de allermooiste Kerstmis ooit zijn geworden. Sinds 26 juli zit het gezin echter op een roetsjbaan die hen in de hel deed belanden. De Tourzege zo goed als kwijt, door synthetische testosteron in zijn epische rit naar Morzine. Werk kwijt. Ploeg kwijt. Arbeidsverbod. Zijn schoonvader en beste supporter David Witt (57) die zich in een garage in San Diego een kogel door het hoofd jaagde. De enige positieve noot is zijn nieuwe rechterheup die hij ondertussen kreeg.

,,Wat zich in juli aandiende als een levensgroot obstakel voor de toekomst, werd de enige meevaller. Het is een metalen vervangstuk geworden waarmee ik door geen enkele veiligheidscontrole op de luchthavens raak. Maar de

Birmingham hip

zal me niet verhinderen om nog mijn topniveau te halen.''

Dit is geen verhaal over schuld of onschuld. Natuurlijk schreeuwt Landis het uit dat hij het niet heeft gedaan. Dat hij niet snapt hoe hij aan een verhouding testosteron/epitestosteron van 11/1 komt, terwijl de bovengrens 4/1 is. ,,Dan kon ik net zo goed een bord met 'dom' op mijn voorhoofd gekleefd hebben die ochtend in Saint-Jean-de-Maurienne.''

Dit is een kerstverhaal van een eenvoudige mennonietenjongen voor wie er niet langer plaats is in de herberg.

Floyd Landis (31) woont in de eeuwig zonnige staat van de States. In een kraaknette, hoogbeveiligde, met hekken afgesloten residentiële wijk in Murrieta, ergens halfweg tussen San Diego en Los Angeles, in de Temecula Valley. De villa in Bishop Road is wel zeven keer kleiner dan het moderne paleis dat Armstrong liet neerzetten in Austin.

Eenmaal binnen valt de Tourtrofee, die ostentatief pronkt op de hockeytafel, op. Ook een artistieke foto van Armstrong in het geel, met helper Landis aan zijn zijde, schittert. Tegen de andere muur hangen drie truien ingekaderd. Een gele van Armstrong, een amarilloleiderstrui van de Vuelta die Landis droeg, en zijn US Postal-shirt toen hij Armstrong een van zijn zeven Tours hielp winnen.

Zijn gele trui van Parijs slingert rond in zijn fitnesskamer, voorbij de slaapkamer, nog met het rugnummer 71 op. ,,Ik had nog geen tijd om die op te hangen'', zegt hij met gemengde gevoelens. ,,Ik ben er nog altijd heel fier op, maar de trots is anders dan op die mooie dag op de Champs-Elysées. Dat gevoel komt zeker nog terug, maar eerst wacht er een lange, verbeten, misschien wel uitzichtloze strijd.''

Enkele dagen geleden zag hij de beelden voor het eerst terug. ,,Van rit 16 en 17. Van La Toussuire en Morzine.'' Het was niet van harte. ,,Vrienden die bij mij logeerden, vroegen me erom. Ik kijk nu met andere ogen. Er is sindsdien te veel gebeurd. Toch blijft het de allermooiste dag van mijn carrière. Absoluut. De dag voordien was ik zeer slecht. De combinatie van die twee dagen was zo speciaal. Ik weet niet of ik dit ooit nog kan herhalen. Misschien krijg ik daartoe nooit meer de kans.''

De media schreven: Landis redt het wielrennen van de schandalen van de afgelopen maanden. Het échte wielrennen is terug.

,,Ik deed mijn best, maar ergens had iemand iets helemaal anders voor met deze sport. Mij treft geen schuld. Het is doodjammer. Ik ben de man die ermee moet leven, maar dit is rotslecht voor iedereen. In deze zaak zijn geen winnaars.''

Hoe is het leven nu, bijna vijf maanden na de feiten? Je ziet er vrij goed uit.

,,Zag je me twee maanden geleden, dan had je anders gepraat. Na een Tour voel je je sowieso enkele maanden moe, maar dit kwam erbovenop. Fysiek stuk, mentaal kapot.

I was lost in the middle of everything

. Ik was hulpeloos. Ik wou vechten, maar ik kon niet.''

,,Elke week gaat het beter. Ik ben zes kilogram aangekomen. De laatste twee weken zat ik wat meer op de fiets. Vorige week reed ik op een dag zes uur om te zien hoe de heup het hield. Het was perfect. Het kost me niet langer veel mentale moeite om op die fiets te stappen. Nooit eerder lag ik vier maanden stil. In het begin moest ik me vooruitbranden.''

Denk je ooit nog wielrenner te worden?

,,Natuurlijk. Wanneer weet ik niet. Volgend seizoen, of het jaar erop. Dat objectief houdt me gezond. Eerst moet ik nog een heel andere race rijden. Hoe lang die duurt, weet niemand. Ik hoop dat ik in maart word opgeroepen door het Amerikaanse Antidopingagentschap (USADA). Ik wil de wereld bewijzen dat dit nooit mocht gebeurd zijn. Daarna wil ik nog één keer de Tour winnen, zodat ik een échte party krijg.''

Je was in een hotel in Eindhoven toen de bom barstte, de ochtend van het criterium van Chaam. Kan je de macabere film reconstrueren?

,,Ik zat aan het ontbijt. Ploegmanager John Lelangue riep me naar zijn kamer. Hij moest mij dringend spreken. Er was een fax aangekomen. Er stond op dat ik positief was. Op 'iets'. We wisten niet waarop, op welke dag. Ik was echt van de wereld. Ik lag daar op mijn bed. Ik kon niet nadenken. We besloten weg te gaan. Er was weinig tijd. We reden naar Parijs om te spreken met Phonak-eigenaar Andy Rihs en de advocaat van het team. We overlegden wat we zouden zeggen indien de media erachter kwamen. Hoe we het team konden redden. Daarna trok ik naar Spanje om een advocaat te zoeken en om aanwezig te zijn bij de tegenexpertise. Alles moest zeer vlug gaan.''

Een dag later was al duidelijk dat jij de zondaar was.

,,Blijkbaar wisten sommigen het al op de slotdag van de Tour. Manager Echavarri

(Caisse d'Epargne-Illes Balears, red.)

beweert dat hij het wist. Een van de stafmedewerkers van Phonak heeft het die zondag in Parijs gehoord van Oscar Pereiro. En zeggen dat de test toen nog niet was afgelopen. Klopt dit, dan hebben ze een groot probleem. Op de officiële papieren staat dat de test af was op 25 juli

(de dinsdag na de Tour, red.)

in de namiddag. Al vanaf de eerste dag heb ik het gevoel dat alle instanties alleen maar wilden scoren, één grote scène maken. Het lijkt me alsof ze een andere agenda hebben dan enkel maar doping een halt toe te roepen.''

Daarna lalde je er maar wat op los bij Larry King op CNN. De testosteron kwam van de glaasjes bier, van de whisky.

,,Dat deel van de geschiedenis kan ik spijtig genoeg niet terugdraaien. Ik kon toch zomaar niet van de aardbol verdwijnen? Dan was ik automatisch voor iedereen schuldig. Ik had beter niets gezegd. De uitleg was even verward als ik die dagen zelf was. Ik wist niet wat er gebeurd was. Dus besloot ik alles in detail te vertellen wat ik me herinnerde van de avond van La Toussuire (

de dag van de inzinking, red

). De media zochten in alles een verklaring voor de gevonden verhoogde waarde. Misschien was er een uitleg voor, misschien niet. Twee maanden lang kreeg ik geen enkel document. Die periode was een hel voor mij. Ik sliep niet meer. Dag en nacht bleven mijn hersenen doordrammen.''

Ook in de mennonietengemeenschap van Farmersville (Lancaster, Pennsylvania) brak de hel los voor je ouders.

,,Tot twee keer toe. Ik was razend. Wat had mijn familie hiermee te maken? Verschillende honderden satellietwagens streken neer toen het resultaat van het B-staal bekend was. Alle grote tv-stations. Mijn ouders waren gevlucht. Overal was het

breaking news

, maar er gebeurde niets.''

Je moeder Arlene zei vanuit haar geloof dat God deze weg voor jou heeft uitgestippeld.

,,Mijn moeder is een kampioene. Ze zei me:

ik weet niet wat op ons afkomt, hoe we hier doorheen raken, maar wat ook de uitkomst is, ik blijf altijd je moeder en zal evenveel van je blijven houden

. Niets gaat boven een knuffel van je moeder. Dat is echte liefde. Mijn ouders zijn fantastische mensen. Als mennoniet zien ze de zaken anders. Ik apprecieer de aparte opvoeding die ik kreeg, maar na wat ik doormaak ben ik nu niet de meest religieuze man van Murrieta.''

Hoe sprong je tienjarige dochter Ryan om met haar door de hele wereld verguisde vader?

,,Goed. Ze zit in een andere leefwereld. Ik had wel schrik voor wat er op de speelplaats werd verteld. Je weet hoe gemeen, hoe rauw kinderen kunnen zijn. Daarom besloot ik haar klasgenootjes bijeen te roepen. Ik stapte op hen af en zei:

ik ben Floyd Landis, de man waarover de hele wereld kwaad spreekt

. Mijn dochter kreeg niet de minste opmerking.''

Op 15 augustus werd je schoonvader David Witt gevonden in zijn auto in een parking in San Diego. Hij had zich van het leven beroofd.

,,Soms wil ik hem opbellen, maar nu is het te laat. Dit moet slijten. Dit vergt tijd. Een drama. Veel erger dan mijn zaak. Toen ze het ons kwamen melden, drong het niet tot me door. Ik had iets van: ook dat nog. Ik was zo van de wereld door die dopingzaak dat ik de feiten niet meteen kon casten.''

,,David was erbij in Parijs. Ik heb het nooit zien aankomen. Hij was in San Diego een nieuw restaurant begonnen en had daarbij wat schulden gemaakt. Toen ik na Mercury zonder ploeg viel, was David een van de redenen waarom ik toch doorging. Hij voelde zich mee verantwoordelijk. Het is niet de enige reden waarom hij zelfmoord pleegde, maar mijn zaak kan je daar niet van loskoppelen. Ik ben niet gek.''

En dan klopte de controleur van het Wereld-Antidopingagentschap alweer aan de deur.

,,Het was half zeven 's morgens. Drie dagen na de dood van David. Mijn vrouw Amber was bezig de begrafenis te regelen en deed de deur open. Ze schreeuwde dat ze haar leven ruïneerden. Ik kwam naar beneden. De inspecteur legde uit dat hij in principe daags na zijn dood moest komen. Ik vroeg hem hoeveel stalen ze nog van mij moesten hebben. Het was al de derde keer na de Tour. Ik zei hem

: jullie claimen toch dat jullie een positieve test hebben? Wat

moet je nu nog?

En dat terwijl ik nog altijd geen toegang krijg tot mijn dossier. Ik plaste dan maar. Uiteindelijk deed die man ook maar zijn job.''

Hoe zie je de onmiddellijke toekomst?

,,Ik hoop op een openbare zitting en een faire behandeling. Ik denk dat we aan iedereen die wil luisteren kunnen aantonen dat er nooit een positieve test was. Krijg ik een faire kans, dan win ik deze zaak. Het proces moet duidelijk maken dat het systeem moet veranderen. Het probleem is groter dan alleen maar Floyd Landis. Het huidige systeem legt de aansprakelijkheid voor alle fouten bij de atleet. Het lab maakte wel honderd fouten, maar ik ben verantwoordelijk. Ze verdedigen zich door te zeggen: ja, oké, misschien was het wel het verkeerde nummer op het B-staal, misschien was het je urine niet, maar dat geeft niet. Het was Floyd. Als alles eerlijk verloopt, geschiedt voor mij gerechtigheid, en is er ook hoop voor zij die hetzelfde nu ondergaan. In het andere geval heeft koersen in zo'n systeem geen zin meer.''

Het worden harde, lastige kerstdagen.

,,Amber en ik leven nu dag per dag. We maken er het beste van. Het zal nooit meer zijn als voorheen. De voorbije maanden waren hét keerpunt van mijn leven. We hadden samen al behoorlijk veel stress door die affaire. Amber steunde me volop, maar plots worstelde ze door de dood van haar stiefvader met haar eigen problemen. We hadden toen niet langer de energie om elkaar te helpen. Hopelijk zijn we allebei samen sterk genoeg om hiervan volledig te herstellen. De feestdagen kunnen voor een mentaal rustpunt zorgen. Ik denk dat we sterk genoeg zijn. Ik hoop het.''