Toen hij zaterdagavond van het ene televisiestation naar het andere werd meegetroond fluisterde hij op zijn eigengereide manier: 'Dit pakken ze mij alvast niet meer af.' Het waren profetische woorden, ook al dacht geen haar op zijn hoofd eraan dat precies Cerler zijn Waterloo zou worden. Daar in de Pyreneeën leek de overhandiging van de trui door Indurain eensklaps een vage herinnering.

Devolder had veel meer schrik van de opdracht van vandaag, de ontzettend lange klim naar Arcalis. Maar Cerler? 'Een col die ik ken. Er zullen geen grote verschillen vallen. Of ik na deze tijdrit meer last zal krijgen dan de klimmers met de omschakeling van ritme? Neen, ik denk dat ik zelfs bevoordeligd ben.' Het pakte volslagen anders uit. Vaalbleek, de blik verscholen achter zijn zonnebril, stapte hij zwijgend de autocar van Discovery Channel binnen. Zwaar aangeslagen na de mep die hij van de man met de hamer kreeg onderaan de Cerler. Hij plofte zich neer in de zetel en staarde een kleine twintig minuten naar de grond. Het hoofd in de handen. Sprakeloos.

Met dank aan Van Goolen

Na een klein halfuurtje toonde de 28-jarige Sint-Lodewijk-Deerlijkenaar zich groot in het verlies. 'Neen, het had niets met de druk van de leiderstrui te maken. Ik heb ook voldoende gedronken en gegeten. Ik heb een rustige nacht gehad. Ik heb geen aanwijsbare reden. Was het mijn dikwijls weerkerend fenomeen van een eerste bergrit die ik slecht verteer? Ik weet het niet. Al van in het begin voelde ik dat ik vierkant draaide. Slechte benen. Al van op de eerste col, de Puerto de Monrepós, hoopte ik dat ik de schade zou kunnen beperken. Met dank aan Jurgen Van Goolen die me opwachtte. Anders was de ramp nog groter geweest. Ik had op Cerler alle moeite van de wereld om hem te kunnen volgen. Morgen is een nieuwe dag. Hopelijk vergaat het me dan beter.'

En dan filosofisch: 'Dit kan gebeuren, zo is het leven van een renner. Gisteren immense vreugde, nu zware ontgoocheling. Indien ik op Arcalis hersteld ben, kan het nog alle kanten uit. De Vuelta is nog lang. Er kan nog van alles gebeuren. Ik heb de hoop op een podiumplaats in Madrid nog niet opgegeven.'

En weg was hij, richting Benasque waar zijn vrouw Tamara en zijn twee kinderen Femke en Jody op hem wachtten. Zijn gezinnetje was van plan dinsdag tijdens de eerste rustdag een bezoek te brengen, maar na zijn gouden trui doken ze zaterdagnacht de auto richting de Pyreneeën in.

Mentaal en fysiek oplapwerk

Zijn ploegleider Dirk Demol had ook het gissen naar de reden van die zware appelflauwte. 'Stijn heeft de pech dat zijn mindere dag samenvalt met een finish bergop. Nu is het afwachten hoe hij recupereert en mentaal herstelt van deze serieuze klap.'

'Zijn tegenstanders hebben ook veel meer terreinervaring dan Stijn. Op Arcalis-Andorra weten we of een derde plaats in de eindstand een realistisch doel is. We blijven hem als kopman beschermen. Toch gaf hij vanaf zaterdagavond een heel ontspannen indruk. Hij bleef ijzig kalm, hoewel hij donderdag en vrijdag toch zo bloednerveus was. Bizar, hij startte met enkele mindere dagen, maar de jongste vier dagen liep het lekker. Eigenlijk veel beter dan we verwacht hadden.' (hc)