,,C'est, euh, c'est, euh, c'est.''

Kim Gevaert komt niet uit haar woorden als een Franstalige journalist haar aanklampt in de volgepakte mixed zone van het Ullevi-stadion, de emoties zinderen nog altijd na. ,,Dit is echt een van de mooiste dagen van mijn leven. Hier heb ik zo lang van gedroomd.'' De pull die om haar lichaam slobbert, is veel te groot, de Belgische vlag om haar lenden veel te lang, de lach van Kim Gevaert, de kersverse Europees kampioen, zeer breed. ,,Ik heb geschiedenis geschreven. Ik ben achtentwintig jaar, ik had dus geen eeuwigheid de tijd meer. Het was nu of nooit om die Europese titel te pakken.''

Zwart gat

In de finale van de 100 meter stonden de

usual suspects

, onder anderen de Wit-Russische olympisch kampioene Joelja Nesterenko en de Russinnen Grigorjeva, Goesjina en Khabarova. Net zoals in de reeksen had Gevaert ook in de halve finale de snelste benen van het pak, ook al had ze wat minder overschot dan tijdens haar reeksen. In de finale liep Gevaert haar tegenstanders op een hoopje: ze kwam uit op 11.06, de op één na snelste tijd die ze ooit liep.

,,Dit was misschien wel de perfectste race die ik ooit liep. Ik was zenuwachtig, zowel voor de halve finale als voor de finale. In de halve finale had ik het gevoel dat ik niet bij de pinken was. Daaruit heb ik geleerd dat ik het vooral moest hebben van een snelle start, dat ik zeker niet mocht panikeren. De laatste meters waren een zwart gat, ik zag niets meer. Ik wist niet dat ik zoveel voorsprong had.''

En zo is het katertje van het WK in Helsinki meer dan weggespoeld - in stormachtig weer sneuvelde ze toen in de halve finales van de 100 meter en stierf ze als zevende in de finale van de 200 meter. De erelijst oogt zeer indrukwekkend, dit is haar elfde medaille op internationale kampioenschappen. ,,Op atletiekvlak is dit een van de mooiste dagen uit mijn leven. Een beetje te vergelijken met de finale op de Spelen van Athene, een beetje te vergelijken met de finale van de estafetteploeg op dezelfde Spelen.''

Een beetje, want de situatie was helemaal anders. Op dit EK was Gevaert de te kloppen vrouw op de sprint, lag de bal volledig in haar kamp. ,,Uiterlijk ben ik altijd kalm gebleven, maar inwendig was ik zenuwachtig voor elke wedstrijd.''

Hele entourage

De Kim Gevaert van 2005 is in weinig te vergelijken met die van 2006. Ze is sterker, loopt soepeler, en vooral sneller, zowel op de 100 als de 200 meter. Dit seizoen dichtte ze de kloof met de absolute wereldtop weer wat een beetje meer, terecht mag ze fier zijn op haar tijd gisteren. ,,Deze tijd bevestigt dat mijn Belgisch record van 11.04 geen toeval was.''

Armer wordt Gevaert niet van haar Europese titel. Haar hoofdsponsor Nike belooft ,,een mooie bonus''. Terzijde: de Europese atletiekfederatie looft geen geldprijzen uit voor een Europese titel, de Belgische atletiekbond en haar werkgever BLOSO volgen dat voorbeeld. Het zal Gevaert weinig kunnen schelen, de zo begeerde titel op de 100 meter is binnen.

Het werk van vele mensen, benadrukt Gevaert. ,,Zo'n prestatie kun je niet alleen, maar is het werk van een hele entourage. Mijn ouders hebben me altijd blijven steunen, mijn vriend heeft zoveel moeten afzien

(lacht)

, de meisjes van de estafetteploeg hebben me zoveel gesteund.''

Drie dagen geleden stonden Francis Obikwelu en Kim Gevaert een praatje te slaan in de zomerzon, vlak voor het statige stadhuis van Göteborg. Beiden kwamen ze net van de internationale persvoorstelling van de toppers van dit EK, de koning en de koningen van de sprint, zo werden ze toen aangekondigd. Dankbaar nam Obikwelu de titel in ontvangst, blozend wimpelde Gevaert het compliment af. Obikwelu gaat vanavond complexloos en zelfverzekerd voor de dubbel, Gevaert begint vandaag aan haar strijd om haar tweede gouden medaille, een zoveelste hoofdstuk in de geschiedenis van de Belgische atletiek. De prinses die koningin wordt: geen sprookje, maar de prettige realiteit. ,,Die Europese titel op de 100 meter maakt het zoveel makkelijker in mijn race naar het goud op de 200 meter.''

Als Gevaert een twee gouden medaille pakt, dan is dat een unicum. Zelfs in de gouden generatie van de atletiek kon niemand die klus klaren. ,,Wat dit betekent voor de Belgische topsport? Dit dringt nog niet echt tot mij door.''