'Sommigen schrikken wel een beetje als ze me terugzien', grijnst Chris Peers. Hij leunt achterover tegen de ploegwagen, rustig genietend van de Portugese winterzon. Een donkere zonnebril verbergt zijn ogen, maar voor de rest lijkt hij nog net dezelfde als vier jaar geleden. Geen halve kilo is erbij gekomen sinds hij in 2004 abrupt de fiets aan de haak moest hangen.

'Ik ben drie jaar lang blijven fietsen, vanaf de eerste dag dat ik moest stoppen. Al die tijd verzorgde ik me als een prof, en momenteel geef ik zelfs vijftien uur spinningles in de week. Gewoon, omdat ik dat altijd gewend was.'

Nochtans had hij alle redenen om de teugels los te laten. 'Dopinggebruik met voorbedachten rade', oordeelde de Belgische wielerbond immers op 8 oktober 2004. In de zaak rond veearts José Landuyt kreeg Peers een schorsing van twee jaar, de herfst van zijn carrière mocht hij vergeten. 'Adios, hypocrieten', reageerde hij emotioneel, en prompt werd het koersstuur ingeruild voor een tapkraan. Peers werd cafébaas in Kruishoutem, in taverne 't Vliegend Wiel, waar de opeenvolgende dopingstormen weinig stof deden opwaaien. De wielerwereld leek voltooid verleden tijd.

Tot enkele maanden geleden dus, op de veldrit in Gavere. Daar raakte hij in gesprek met Patrick Stallaert, manager van Mitsubishi-Jartazi. 'Bij Jartazi werken ze momenteel een kledinglijn voor spinners uit', legt Peers uit. 'We begonnen een gesprek, en na een tijdje bleek dat de ploeg nog op zoek was naar een extra ploegleider naast Jef Braeckevelt. Iemand die feeling had met het peloton. Ik heb geen moment getwijfeld.'

Waarom niet? Het leek alsof je genoeg had van de wielerwereld?

'Neen, dat was zeker niet zo. Weet je, ik heb eigenlijk nooit afscheid kunnen nemen van het peloton. Ik ben veertien jaar op-en-top prof geweest, ik leefde als een maniak voor mijn vak. En dan word je dat plots op een onrechtvaardige manier ontnomen. Ik zeg niet dat ik er een depressie aan overhield, maar ik zat toch met een wrang gevoel. Een hiaat dat opgevuld moest worden, in een job die je heel graag hebt gedaan.'

Deze Ronde van de Algarve is een van de eerste koersen van het seizoen. Hoe voelt het om terug te keren?

'Heel wat renners en ploegleiders herkennen me, en ik voel dat velen nog respect voor me hebben. Tenslotte was ik geen slechte coureur, hé

(lacht)

. En velen weten dat ik tegenslag gehad heb. Maar medelijden verwacht ik niet. Als er een steen op je hoofd valt, dan heb je gewoon pech. Punt uit. Ik leef met een broer die verlamd is, die elke dag in een rolstoel moet doorbrengen. Dan kan je dat beter plaatsen.'

Zijn er dan geen negatieve reacties?

'Wie negatieve reacties geeft, voelt zich zelf niet goed in zijn vel. Kijk, iedereen weet wat er vroeger gebeurd is, maar we leven nu in een ander tijdperk. De renners zijn zich bewust van het probleem, de controles zijn verscherpt, de sponsors willen absoluut geen dopingzaken meer.'

'Maar het verleden, daar heb ik absoluut geen problemen mee. De wielersport heeft altijd met dopingproblemen geworsteld, hé. Ze wordt geviseerd, maar ze heeft het ook deels aan zichzelf te wijten. In het peloton heerste er lange tijd een omerta, die op een bepaald moment is doorbroken. Die klok kan je niet meer terugdraaien, daarin ben ik realist. Maar ik voel me wel onfair behandeld.'

Wat is je taak bij Mitsubishi-Jartazi?

'Sportief sta ik in de schaduw van Jef Braeckevelt, maar ik ben ook aangetrokken als mentale steun voor Frank Vandenbroucke. Ik ken hem heel goed, van bij onze periode bij Cofidis, en ik zie dat hij een knop heeft omgedraaid. Na de eerste rit hier kwam hij binnen op zeventien minuten, en smeet hij zijn fiets ontgoocheld op de grond. Begrijpelijk voor een coureur zoals hij. Maar 's avonds laat was hij alweer de rust zelve, en wou hij werken aan de toekomst. Dat stelt me gerust. Trouwens, ik wil hem vooral weer op de rails krijgen als mens, zijn carrière komt op de tweede plaats. Als het hem dan ook nog eens lukt om top tien te rijden in een grote koers, dan is mijn missie helemaal geslaagd.'