Van Moussa Dembélé weten we ondertussen dat hij over water kan lopen. Maar onderschat ook de wondere wereld van Habib Habibou niet. De 21-jarige Fransman liet zaterdag met een juweel van een doelpunt toch nog het (winter)licht schijnen over een ondergesneeuwd Stade du Pays de Charleroi. Bezoeker Neels in de wind gezet, vervolgens de bal met de buitenkant van de voet heerlijk in de kruising gekruld: daar is lef voor nodig.

'Zal ik je eens een geheimpje vertellen', knipoogt de coole Parijzenaar. 'Hier heb ik vaak op geoefend. Ik kijk op televisie naar knappe goals en probeer die dan uit op training.

Pas op mannen, hier komt eentje zoals Quaresma met Portugal tegen België

. Vaak belandt de bal dan aan de cornervlag en lachen mijn ploegmaats me vierkant uit. Maar tegen Tubeke was het toch bingo. Zal ik nog eens wat zeggen? De komende dagen voer ik het nog een keer uit. Koste wat kost wil ik doelman Bébert

(Laquait, red.)

zo te grazen nemen.'

Habibou heeft nog een mogelijke verklaring voor zijn droomgoal van afgelopen weekend. In zijn vrije tijd gaat hij vaak een potje zaalvoetballen met de vrienden. 'Soms in Brussel, soms in Waregem

(onder andere met Mutombo, red.)

. We spelen dan altijd onderlinge partijtjes om ons te amuseren. Niet voor competitie hoor, maar vergis je toch vooral niet: het gaat daarbij aan een razende vaart. Door dat voetbal in zaal leer ik vertrouwen op te doen voor de kleine rechthoek. Daarom durf ik al eens dingen uitproberen, zoals een korte kap, of een onmogelijke dribbel.'

Ondanks zijn imposante verschijning (1m92 groot, 80 kilogram droog aan de haak) is Habibou de chouchou, zeg maar de knuffelbeer van de Karolingse spelerskern. 'Dinsdag breng ik boterkoeken mee', belooft hij, dolgelukkig als hij is met zijn eerste hattrick onder de grote mensen.

'Ik ben Habib, de jongen die altijd met beide voeten op de grond blijft', lacht hij. 'Sommige voetballers zijn egoïstisch, maar ik niet. Ik speel voor mijn ploegmaats en wil hen laten delen in de vreugde. Tegen Tubeke zag het er op een bepaald moment echt slecht uit. Maar tijdens de rust heeft de coach de juiste woorden gevonden om ons te motiveren. Nee, niet door ons in de middencirkel uit te kafferen. Wij zijn Tubeke niet, wij zijn professionals. We keken elkaar gewoon recht in de ogen en wisten wat ons te doen stond.'

Habibou rekent erop dat de trein nu definitief vertrokken is. 'De beker meegeteld scoorde ik al zes goals in acht matchen. Niet slecht, ik hoop dat ik daarmee de rol van joker helemaal ben kwijtgespeeld.'

Clairefontaine

In de sterren stond al langer geschreven dat hij het ver gaat schoppen in het voetbal. Wie op zijn dertiende het vermaarde opleidingscentrum van Clairefontaine kon binnentreden, ondertussen ook met de jeugd van PSG mocht voetballen, en daarnaast ook nog eens nationaal topschutter werd met de -15-jarigen, ziet in Charleroi allicht meer dan een eindstation. 'Vier jaar lang trainde ik alle weekdagen in het opleidingscentrum, tijdens het weekend speelde ik matchen voor PSG', zo haalt hij gretig herinneringen op. 'Een fantastische ervaring. Heel wat jongens zijn achteraf ook doorgebroken. Ben Arfa zat een klas hoger, en in mijn lichting liepen enkele gasten die nu het mooie weer helpen maken bij Saint-Etienne. Jammer dat het achteraf voor mij wel verkeerd dreigde te gaan. Misschien omdat het te makkelijk ging? Ik dacht in ieder geval dat ik niks meer te leren had, dat ik

untouchable

was. Ik ging echt domme dingen doen.' Hoe dom precies, daar wil hij liever niet op doorgaan.

'Charleroi is uiteindelijk mijn reddingsboei geworden', knikt hij. 'Mijn familie zei me openlijk dat het zo niet verder kon. Mijn oom kende Didier Beugnies, die heeft me hier een kans gegeven. Ik kon het bij de beloften proberen, en onder Mathijssen mocht ik van het grote werk proeven. Hem moet ik enorm dankbaar zijn. Echt een voorbeeld voor de jongeren. Hij is vooral psychologisch heel sterk. Hoe die me aanpakte...

Hier ben je niet meer bij de kleintjes,

snauwde hij me bij de eerste trainingen toe. Hij gunde me geen blik waardig. Tot ik zelf de knop omdraaide en me dubbel plooide. Plots kreeg ik alle aandacht. Het ging in sneltreinvaart, Mogi Bayat liet me al vlug een profcontract tekenen.'

Toch zou hij nog twee keer uitgeleend worden. Eerst aan Tubeke, en de eerste acht maanden van dit kalenderjaar ook nog aan Steaua Boekarest. 'Een leerrijke ervaring', knikt hij. 'Als 20-jarige kwam ik in een vreemd land terecht. Het ging er daar zeer professioneel aan toe. Niemand van de ploegmaats die naar me toe kwam, die er aan dacht me de bal toe te spelen. Ik was een

nobody

die het zelf moest waarmaken. Maar trainer Lacatus bleef me moed inpompen.

Je kan de nieuwe Adebayor worden

, klonk het altijd weer. Fantastisch om te horen, want de Togolees is samen met Nicolas Anelka mijn grote voorbeeld.'

Ondertussen heeft hij nog een hele weg te gaan, beseft hij zelf. 'Die uitleenbeurten waren een goede zaak voor mijn ontwikkeling', aldus nog Habibou. 'Vanaf nu wil ik hier rijper worden, om daarna eventueel weg te gaan voor een grotere club. Naar waar? PSG is de club van mijn hart, mijn familie zit daar op de tribune en droomt ervan dat ik ooit die kleuren verdedig. Zelf lig ik wakker van Engeland. Als ik zo'n Van Persie of een Ronaldo bezig zie, wil ik daar zoveel mogelijk van leren.'