Logan Bailly keerde gisteren voor het eerst terug naar de

plaats van de misdaad

, het stadion van Genk waar hij zondagavond een klap op de slaap kreeg en tien minuten knock-out bleef liggen. 'Vandaag heb ik voor het eerst een uur gefietst', zei Bailly - grote pet over het hoofd, kauwgom in de mond. 'Dat viel mee, maar ik heb wel opnieuw hoofdpijn. Waarschijnlijk door de zon van vandaag.'

De Genkse clubdokter Johan Jespers had een optimistisch gezondheidsbulletin klaar. 'Alle opvolgingstesten zijn positief. Dat hij hoofdpijn heeft ter hoogte van de schoudergordel is normaal - niet alleen de hersenen, ook de spieren moeten zich van de klap herstellen. Volgende week zou die hoofdpijn verdwenen moeten zijn. Als hij ook nog eens goed reageert op de neurologische testen

(die de hoofdpijn als het gevolg van de hersenschudding meten, red.)

, is er een waterkans dat hij volgend weekend tegen KV Mechelen kan spelen. Maar ik schat die kans kleiner dan vijf procent. Een normaal herstel bedraagt zes weken. We willen het niet meemaken dat Logan binnen tien jaar nog steeds hoofdpijn heeft omdat we hem te snel lieten spelen.'

Helm

Pleisters rond het oor en in de hals moeten de doorbloeding bevorderen. 'Ik wil natuurlijk zo snel mogelijk opnieuw spelen', zei Bailly. 'Maar ik moet ook luisteren naar de medische staf. Ik ben niet van plan mijn speelstijl te veranderen en dus moet ik absoluut zeker zijn dat ik zonder risico kan spelen. Over een helm zoals Peter Cech hebben we nog niet gesproken.'

Pas twee dagen na het ongeval zag Bailly opnieuw de beelden. 'Het was een hevige klap, maar dat zijn ook de risico's van het vak. Toch vind ik dat doelmannen beter beschermd moeten worden. Het was niet de eerste keer in die wedstrijd dat Akpala er zo hevig invloog. Scheidsrechters zouden dat soort fases strenger moeten beoordelen.'

Zelf herinnert hij zich niets meer van het ongeval. 'Tot maandagochtend heb ik een black-out. Ik werd om halfnegen wakker in het ziekenhuis en vroeg me af wat ik hier deed. Het eerste waar ik voor vreesde was dat er een arm of een been in het gips lag. In het begin had ik geen hoofdpijn omdat ik onder de pijnstillers zat.'

Een verpleegster vertelde hem wat er gebeurd was. Later kwam ook zijn vader bij hem. 'Hij zag lijkbleek want hij vreesde dat ik verlamd was. Ik heb hem nooit eerder zo gezien. Mijn familie heeft doodsangsten uitgestaan. Ik ben blij dat mijn dochtertje niet in het stadion was. Mijn vrouw is me met haar in het ziekenhuis komen bezoeken, maar heeft niets verteld over hoe ernstig het was. En misschien maar beter zo.'