Patrick Stevens is de internationaal succesvolste Belgische sprinter, met de olympische 200m-finale in Atlanta 1996 en enkele Europese medailles als hoogtepunten. Stevens draaide lang mee in de atletiek, heeft veel gezien en gehoord, maakte ook de

tolerante dopingperiode

van de jaren negentig mee. 'De beschuldigingen van Erik Wijmeersch aan het adres van Renno Roelandt verrassen me niet', zegt hij. 'Ik ken nog andere verhalen, maar dat is van horen zeggen, dus weet ik niet of die geruchten kloppen. Maar ik ken wel nog een andere atleet die destijds tegen mij opbiechtte dat hij advies over doping kreeg van Renno Roelandt. Vanaf toen ben ik hem toch met andere ogen gaan bekijken. Ofschoon ik hem als mens zeer vriendelijk vind en goed met hem overeenkom.'

Wat Stevens vooral stoort, zegt hij, is dat de beleidsmensen niets ondernamen. 'Ik vind het spijtig dat hij toch zo lang kon aanblijven in sommige functies. Hij was bijvoorbeeld jarenlang de vaste arts van de Belgische atletiekploeg op internationale tornooien. Als ik al die verhalen weet, moeten de beleidsmensen dat ook geweten hebben. En toch doen ze niets. Maar ja, dat is het systeem. Ons kent ons, ze beschermen elkaar, zodat iedereen zeker zijn postjes kan behouden. Daar draait het vaak om in België. (

ferm

) We hebben twee medailles behaald op de Spelen van Peking. Slechts twee medailles, dat is een schande. Je denkt toch niet dat die medailles er kwamen door een gestructureerd beleid, wel door succesvolle individuele initiatieven. Er zijn landen in sociaal-economische crisis waar nauwelijks een sportbeleid bestaat, die het beter doen dan België.'

De periode waarop Erik Wijmeersch van de week doelde, waren de jaren negentig, waar toleranter met doping werd omgesprongen dan nu. Stevens bevestigt volmondig: 'In de jaren negentig was zo'n tachtig procent van de top zestien in de sprint gedopeerd, vandaag schat ik nog zo'n dertig, veertig procent. Dat is toch al een vooruitgang.'