De speelsters die deze dagen op het veld komen in de Leuvense Sportoase, zijn bijna allemaal verbonden aan een club uit Italië, Polen of Frankrijk. Bovendien beschikken ze met Gert Vande Broek over een coach die ons in het buitenland wordt benijd. Ook daar gaat de parallel met de mannen van Dominique Baeyens trouwens voortreffelijk op.

Coaches met visie en een enorme drive, spelers die de finesses van de stiel leren in grote competities. Ziedaar de toverformule voor een glansrijke toekomst van ons (vrouwen)volleybal? Het is in werkelijkheid niet meer dan het topje van de piramide. Zowel Baeyens als Vande Broek tekende een nieuw contract, tot 2018. Dat garandeert een deel van de continuïteit en laat verhopen dat het niet stopt bij deze generatie. Beide heren verdienen met hun medewerkers alle respect en waardering, maar nóg belangrijker dan hun persoon is de structuur die ze samen met de nationale – zeg maar Vlaamse – federatie hebben neergezet. Een structuur die via de clubs en de Volleybalschool de toestroom van nieuw talent zou moeten verzekeren. Tenminste bij de vrouwen, want bij de mannen blijkt de concurrentie van vooral voetbal en wielrennen moordend.

Gert Vande Broek pakte de zeventienjarige Dominika Strumilo mee naar het jongste World GP-tornooi in Peru om ervaring op te doen. Zo heeft hij er nog flink wat lopen. Zijn fameuze piepkuikens onder meer, een groep tieners die landskampioen werd met Kieldrecht en over enkele jaren zal uitzwermen over Europa – de enige manier om een beroep te maken van hun hobby – en het broodnodige nieuwe bloed zal leveren voor de Yellow Tigers.

Dat alles met dank aan de clubs en de Vlaamse Volleybalschool dus, waar het voorradige talent wordt opgevangen en klaargemaakt voor de stap hogerop. Als zij met de hulp van de officiële instanties op toerental blijven, zal het niet opnieuw 36 jaar duren vooraleer de Belgen naar het WK mogen, maar worden we een vaste klant op de grote tornooien en de kampioenschappen. Misschien zelfs op de Spelen.