Ook op het middenplein van de piste in Apeldoorn keken ze verrast op. Toch komt haar medaille niet helemaal uit het niets. “Twee jaar geleden werd ik al eens Europees kampioen in de scratch bij de junioren”, glunderde ze. “Maar dit was pas mijn eerste EK bij de elite. Sinds die titel bij de junioren heb ik zelfs geen groot kampioenschap meer gereden.” Een jaar lang reed Wittevrongel, een studente communicatiewetenschappen uit het West-Vlaamse Hertsberge, inderdaad niet op de piste. Liever gaf ze de voorkeur aan de weg. “Pas de jongste tijd heb ik er mij weer helemaal op toegelegd”, dankte ze haar professoren uitdrukkelijk dat ze haar examens mocht verzetten. “Aanvankelijk nog met de ploegenachtervolging in het achterhoofd. Maar daar weeg ik voorlopig nog iets te licht voor. Dus werd het de scratch.” Of ze besefte dat dit mogelijk was? “Goh, ik weet wel dat ik iets kan op de piste en dat ik snel ben. Vannacht waren er wel een paar scenario’s door mijn hoofd gegaan, in de hoop op een medaille. Ik moest vooral hopen dat er niet gekoerst werd. Gelukkig was dat ook zo.”

Begrijp: het was een heel gesloten wedstrijd, waarin de piepjonge Wittevrongel zowaar een van de koelbloedigste van allemaal was. Ze liet zich enkele keren slim uitzakken om dan weer alert op te schuiven. “Kenny (bondscoach De Ketele, red.) had mij gezegd dat ik de Franse of de Italiaanse moest volgen”, lachte ze. “Dat heb ik gedaan. Uiteindelijk zat ik mooi in de Franse haar wiel en wist ik op twee ronden van het einde al dat ik dicht zou eindigen.” Of ze zich voortaan nu vol op de piste gaat richten? “Ik ga het blijven combineren met de weg”, besloot ze. “Zoals Kopecky, ja. Ze is mijn groot voorbeeld.” De titel in de scratch ging naar de Française Copponi, zes jaar ouder dan Wittevrongel.