Het is 25 februari. Op de tribunes van Jan Breydel heerst er boosheid – Club heeft net in de laatste minuten met 1-2 verloren van Anderlecht. Nog maar eens een tegengoal in het slot. En dat in wat een must win was voor Club. De titel is weg.

Wanneer Ronny Deila achteraf zijn bureau in de catacomben opzoekt, zit Bart Verhaeghe er op een stoel. De Club-voorzitter is ontgoocheld. Ontstemd. Koleriek. Een beetje van alles, maar zeker níet tevreden. Verhaeghe wijst Deila op zijn plichten. En meldt dat het voetbal beter moet. Dat de resultaten ondermaats zijn. Het is een – niet eens onterechte – preek, maar bij Deila schieten die woorden in het verkeerde keelgat. Hij is rázend.

Na Molde zei Deila: “In Noorwegen denken we niet in hiërarchie. Respect is het belangrijkste, wie je ook bent. In Noorwegen kan ik tegen de koning zeggen dat hij een klootzak is. Tenminste, als dat zo is.”

Wanneer Verhaeghe – per slot van rekening nog altijd Deila’s overste – hem op een opbouwende manier de les spelt, bewijst de Noor dat hij écht vindt dat hij met iedereen in discussie mag gaan. Deila scheldt Verhaeghe de huid vol. De coach heeft het stilaan gehad met de volgens hem onrealistische verwachtingen van bovenaf. Hij wijst Verhaeghe erop dat de kern volgens hem niet in evenwicht is en dat hij in de winter tevergeefs had aangedrongen op direct inzetbare versterkingen – hij wilde een verdedigende middenvelder en een centrale verdediger. Dat de directie Deila niet gevolgd was maar tegelijk de lat wel zo hoog blijft leggen, vindt de T1 een aanfluiting: hij ontploft. Beter doen is met deze kern niet mogelijk, is zijn conclusie.

Daarop gaat Deila naar het toilet. Verhaeghe trekt naar de kleedkamer, waar hij volgens aanwezigen vertelt dat de trainer klaarblijkelijk niet meer in de kwaliteiten van de ploeg gelooft, maar dat hijzelf dat wel nog doet. Een opmerkelijke boodschap.

Skoras en Homma

Die zondag heeft het bestuur definitief een kruis getrokken door Deila. Deze man zou zeker niet meer in de dug-out zitten na de zomer, en als er niet snel beterschap komt, is een ontslag voor de play-offs een reële optie.

Deila is vanaf dat moment een ‘dead man walking’. Hij is zich daarvan bewust, maar hoopt stiekem te kunnen aanblijven – hij droomt van een Europese stunt. Langs beide kanten nemen de ergernissen intussen toe.

Niet alleen Verhaeghe, ook de sportieve directie botst de laatste tijd geregeld met Deila. Tijdens meetings waarin de tactische keuzes in vraag worden gesteld, worden er suggesties richting Deila gemaakt – dat is normaal, het gebeurt bij élke profclub. Zo klinkt het dat Deila Onyedika vaker moet opstellen, wat vloekt met zijn inschatting: Deila vindt de Nigeriaan geen topper. Insiders vinden ook dat Skoras en zowaar Homma meer kansen moeten krijgen. Deila verkiest Zinckernagel.

Het bestuur beschouwt dat soort beslissingen als een provocatie. ‘Ik doe wat ik wil’ – iets in die trend. Als Deila dan ook nog eens zijn bazen viseert op persconferenties, heeft hij het verkorven. Zijn communicatie tout court irriteert. Wanneer Deila na diezelfde 1-2-nederlaag tegen RSCA de media toespreekt, zegt hij onder meer: “We zijn competitief, maar we kunnen niet dominant zijn. Dan win je eens, dan verlies je eens, dan speel je eens gelijk. It is what it is.” Het hoort niet bij Club, vinden Verhaeghe en co.

Gerichte perslekken

Het voortdurende moddergooien van Deila – na de kwalificatie voor de kwartfinale voor de Conference League haalt hij nog eens iedereen door de mangel – heeft een oorzaak. Hij is van mening dat de directie hem onvoldoende steunt en – sterker nog – bewust een klimaat creëert waarin moeilijk te werken valt. Deila vermoedt dat Verhaeghe en CEO Bob Madou met gerichte perslekken zijn autoriteit en reputatie proberen te ondermijnen, om het zo makkelijker te maken om te scheiden.

Wat een feit is: de fans zijn ontevreden. “Deila buiten!”, wordt er ook op STVV gescandeerd. Het is niet dát wat de doorslag geeft, wel de slechte resultaten en het gebrek aan een duidelijke filosofie op het veld. Madou: “Dat waren de enige twee parameters.”

Maar dat Deila na de veelvuldige meningsverschillen na Anderlecht niet sterker in het zadel zat, dat zal niemand bij blauw-zwart ontkennen. Of zoals Deila het netjes omschrijft: “Club en ik, we dachten gewoon anders.”