Hoe schiet je jezelf in de voet? Vraag het anders eens aan Ronald Araujo, verdediger bij Barcelona. En op 16 april 2024 officieel uitgeroepen tot een meester in zelfsabotage. Tot de Uruguayaan besloot domweg rood te pakken, leek PSG vroegtijdig de Champions League te moeten verlaten. Nog maar eens. Na de 2-3 in het Parc des Princes flirtte het weer met een nederlaag. De Franse kampioen monopoliseerde nochtans de bal, maar het centrum zat potdicht. Mbappé was nergens, verstrikt in een Catalaans web.

Bij de eerste deftige tegenstoot – eentje waarin Mbappé ostentatief niet meeverdedigde - kwam Barça al op voorsprong. Yamal zette zich door op rechts, liet Nuno Mendes ter plekke en bracht voor. Raphinha duwde binnen zonder dat hij het zo bedoelde. Met zijn steunbeen: 1-0.

PSG keek na minder dan een kwartier aan tegen een kloof van twee goals. Werd dit het Europese afscheid van Mbappé in het shirt van PSG? Een trieste afgang zou het worden. Tot vlak voor het halfuur. Araujo legde zijn hand op de schouders van de doorgebroken Bradley Barcola, net buiten de zestien. Rood, zonder discussie. Waarna Xavi zich genoodzaakt zag om Yamal naar de kant te halen, voor een verdediger, Iñigo Martinez. De waakvlam van Barça doofde daar al uit, alleen had niemand het door.

De wedstrijd kantelde compleet. Niet door Mbappé, die alleen even had gedreigd met een kopbal. Wel onder impuls van Barcola, de 21-jarige vleugelaanvaller die vorige zomer voor 45 miljoen werd weggeplukt bij Lyon. Op een heerlijke voorzet van hem miste iedereen de bal, behalve Dembélé aan de verste paal: 1-1. Zoete wraak voor de fluitconcerten die hij moest verduren. Vlak voor de rust viel al bijna een tweede goal van de ex-speler van Barça, maar zijn schicht ging rakelings voorlangs.

PSG rook bloed en terecht. Barcelona, voor het eerst in de kwartfinale van de Champions League sinds de traumatische 2-8 tegen Bayern München in 2020, beperkte zich nog louter tot verdedigen. Het was nergens meer en hoopte een helft te overleven tegen PSG.

Wat niet lukte. Op de flanken werd Barcelona voortdurend gepijnigd. Nadat Ter Stegen zich net niet miskeek op een knal van Hakimi en ook Fabian Ruiz rakelings voorlangs mikte, was elke bonus veertig minuten voor het einde al weggewist na een droge knal van Vitinha: 1-2.

Pas dan kwam er een reactie van Barcelona, met een pegel van Gündogan die de paal likte. Xavi werd gek, kreeg rood en even later volgde ook de doodsteek, nauwelijks vier minuten na de 1-2. Cancelo, ook al in de fout bij de 1-1, bracht Dembélé ten val. Strafschop, omgezet door Mbappé: 1-3. De toekomstige Real-ster, eveneens op de korrel genomen door de supporters, liep richting supporters om zijn rol als Barça-beul te claimen. Zijn aandeel bleef nochtans tot het absolute minimum beperkt.

Verlengingen leken veraf. Niemand die nu nog zou smeken dat trainer Xavi zijn aangekondigde afscheid intrekt. Niemand ook die nog geloofde dat dit Barça, in de competitie te matig om Real van de titel te houden, nog tot een verrijzenis in staat was. Zelfs al werd Ferran Torres ingebracht. Zelfs al probeerde Gündogan tevergeefs een strafschop uit te lokken. Zelfs al dwong Lewandowski doelman Donnarumma tot een echte redding. Zelfs al mikte Raphinha voorlangs. Zelfs al kwam er paniek in de Franse zestien en bokste Donnarumma naast een bal.

Neen, op een snelle tegenstoot van Hakimi nam Mbappé in het slot de twijfels weg met de 1-4, die gelukkig in zijn voeten viel nadat hij al op Ter Stegen mikte. Camera’s flitsen, Mbappé eiste de schijnwerpers op. Eerlijk is eerlijk, die verdiende hij amper, ondanks zijn twee doelpunten. In de halve finales staat hij wel.