We zijn halfweg de match aan dit artikel begonnen, met het risico dat de 1-0-tussenstand nadien kon omslaan in een 1-2 of zo, maar ook in dat scenario zou lof aan het adres van Nicky Hayen gepast zijn. Club Brugge is onder Hayen weer Club Brugge.

Mochten we van Club onder Ronny Deila (en eerder Hoefkens, Parker, …) versus Club onder Hayen een spelletje ‘Zoek de 7 verschillen’ maken, dan zou de naam niet waarheidsgetrouw zijn: met zeven veranderingen komen we niet toe. Club was voor nieuwjaar een onstabiele ploeg zonder duidelijke identiteit, terwijl het plan er nu wel is. Daarnaast is er, even ademhalen, vuur op en naast het veld, No Sweat/No Glory, goede combinaties, een strakke organisatie en, last but not least, puntengewin.

Van lijder naar leider

Het is de discussie van de kip of het ei: maakt het collectief de individuen beter of is het collectief beter met dank aan de betere prestaties van de individuen? In se maakt het niet zo heel veel uit, maar we kunnen er niet onderuit dat verschillende jongens plots een gedaanteverwisseling ondergaan hebben. Op rechtsachter is Kyriani Sabbe uitgegroeid tot één van de aangename (her)ontdekkingen van de play-offs. Hij koppelt een grote motor aan verbetenheid en prima voetjes. Brandon Mechele is nu de leider en niet langer de lijder van de defensie – hij staat sterk te verdedigen. Er is ook Raphael Onyedika, die ineens wel opnieuw vooruit voetbalt, Michal Skoras krijgt en grijpt zijn kans en Ferran Jutglà is opnieuw de aanvaller die vorig seizoen aanspraak maakte op een WK-selectie met Spanje.

Het was Jutglà die in de openingsminuten de score opende (1-0). Heerlijke lange bal van Jackers – hoe complexloos vervangt hij Mignolet, zeg –, Skoras legde goed af, Jutglà werkte af in twee tijden.

KRC Genk had in het weekend indruk gemaakt tegen Anderlecht, we hebben toen genoten, maar in het Jan Breydelstadion was het een pak minder. Rond de zestien ging er telkens weer iets mis en de Genkies kwamen overal te laat. Odoi liet de 2-0 liggen.

We hebben het hierboven gehad over spelers die voorheen angstige kuikentjes waren en nu fiere kalkoenen – hebt u ‘m? –, maar in die categorie leek Igor Thiago doorheen de eerste helft en de voorbije partijen niet thuis te horen. Onder Deila stond hij droog en daar kon tovenaar Hayen niks aan doen, zo leek het wel. Nochtans speelde Thiago wel goed, tenminste… buiten de zestien. Ballen aannemen, afleggen, bijhouden: hij deed het magistraal. Maar als hij moest afwerken, sloeg de twijfel andermaal toe.

Tot minuut 57. Toen viel de bal pardoes uit de lucht op de rand van de grote rechthoek, Thiago pakte hem aan op zijn beste lichaamsdeel (de borst) en knalde met een volley onhoudbaar binnen in de verste hoek. Zeer knap (3-0).

Duim naar boven of naar onder?

Club walste over Genk, Skoras had na een subtiele assist van Vanaken voor 2-0 gezorgd, De Cuyper zorgde met een afstandsschot voor 4-0. Jan Breydel daverde op een frisse woensdagavond. Ook dàt is de verdienste van Hayen, zijn staf en de spelersgroep. Chapeau.

CEO Bob Madou sprak na PAOK dat het na vijf duels te vroeg was om uitspraken te doen over de toekomst van Hayen. Zou hij na twee nieuwe overwinningen, waarvan één eclatante, nog steeds dezelfde mening zijn toegedaan? Je kunt er stilaan niet meer onderuit dat Hayen iets heeft teweeggebracht, wat het beste doet verhopen voor de komende weken. “We hebben nog niks in handen”, zegt de Limburger steeds, en hij heeft gelijk, maar zelfs als Club geen prijs pakt, heeft hij zichzelf definitief op de kaart gezet.

Het publiek heeft Hayen in elk geval in de armen gesloten. “Nicky Hayen’s Bruges’ Army!”, klonk het luid, niet enkel vanuit de spionkop, maar vanop élk zitje. Het is straks aan Madou en Bart Verhaeghe om te antwoorden met een duim naar boven of naar onder.

Hoe zou het nog met Ronny Deila zijn?