Van de hel naar de hemel en terug. Club had bij het ingaan van de extra tijd de 2-2 in handen. Het was gevleid geweest. Soms is voetbal wel eerlijk: de 3-2 viel. Het hoeft geen drama te zijn, maar spijtig is het wel.

“Eén van de beste grasmatten van het seizoen”, had Nicky Hayen vooraf lof voor de greenkeepers van Fiorentina. Dan moet je ook wel durven voetballen, natuurlijk…

Halfweg de wedstrijd had Fiorentina 55 procent balbezit en 11 doelpogingen. Club telde maar drie kansen, volgens de cijfers van de UEFA. Blauw-zwart kende in de eerste helft moeilijkheden: aan de bal – en dus kwam er weinig dreiging – maar ook qua organisatie.

Meteen op achterstand

Fiorentina slaagde erin de Brugse verdedigers in verlegenheid te brengen, met overlappingen, veel beweging rond de zestien en een portie aan individueel talent die je in de Belgische competitie niet wekelijks tegenkomt. Al na vijf minuten was het prijs: Sottil kreeg de bal op de linkerflank, waar Sabbe, Skoras en Odoi hem te veel ruimte gaven om naar zijn rechter te gaan. De afwerking was héérlijk, pal in de bovenhoek, met een krul waardoor zelfs Courtois er niet bij had gekund: 1-0.

Jackers, die onder de lat zoals verwacht de voorkeur had gekregen op Mignolet, viel bij het openingsdoelpunt dus niks te verwijten, in aanloop naar de tweede Florentijnse goal ging hij daarentegen niet vrijuit. Hij verwerkte een schot van Bonaventura niet optimaal, in de daaropvolgende fase kon Belotti scoren (2-1). Maar meer dan Jackers had Meijer boter op het hoofd: de linksback verdedigde tot twee keer toe niet scherp.

Tussendoor was Club na een VAR-interventie op gelijke hoogte gekomen via de penalty van Vanaken (1-1) – de aanvoerder deed wat Thiago tegen PAOK had nagelaten.

Maar Club mocht dus vooral blij zijn dat de achterstand niet hoger was opgelopen: goudhaantje Gonzalez was tot twee keer toe te onbesuisd en Beltran knikte over. Fiorentina was, fair enough, in de eerste 45 minuten simpelweg beter dan de bezoekers. Hayen wandelde bedrukt richting de kleedkamer.

Op het uur werd de taak van Club, dat net de 2-2 had laten liggen, er alleen maar moeilijker op. Op een paar minuten tijd pakte Onyedika twee keer geel en dus rood. De Nigeriaan is onder Hayen één van de sterkhouders, maar hier liet hij zijn ploeg in de steek. Je moet verstandiger zijn en geen onbesuisde tackles meer uitvoeren aan de zijlijn, ver weg van de goal, als je al in het boekje van de scheidsrechter staat. Dom.

Maar zowaar, meteen na die uitsluiting, kwam Club tot verrassing van het ganse stadion langszij. Spileers, tot dan matig, met een schijnbaar blinde maar wel degelijke gerichte lel naar voren, waar Thiago twee verdedigers van zich afschudde en overhoeks afwerkte. Fantastisch gedaan.

Er is dit seizoen veel inkt gevloeid over Thiago. Eerst kon hij er helemaal niks van en had Club een kat in een zak gekocht, vervolgens behoorde hij tot de efficiëntste spitsen van Europa, wat hem een transfer van 37 miljoen euro naar Brentford opleverde. Te veel, vond elke mens in België die Thiago zien spelen had, en zij leken gelijk te krijgen toen er weer een lange droogte was. Maar op avonden als in Firenze kun je er niet onderuit dat het rugnummer 99 erg belangrijk is voor Club.

Dan toch niet onklopbaar

We hebben ons weleens afgevraagd of Thiago warempel een Braziliaan was: het zag er zo klungelig uit. We moeten ons ongelijk durven toegeven: hij heeft meer dan degelijke voeten – anders scoor je niet op die manier – én plooit zich dubbel. Een dodelijke combo.

De gelijkmaker gaf Club moed: de vechtlust leek weer wat aangewakkerd. Bij Fiorentina was er eerder wanhoop van de gezichten af te lezen: het zou toch niet dat ze tegen tien, en na zo veel beter te zijn, niet zouden winnen?

Club kwam in het slotkwartier meer dan eens een mannetje te kort, maar dat werd gecompenseerd door een ongelofelijke goesting om het goede resultaat over de streep te trekken. Sabbe, Odoi, Vanaken, Jutglà en zeker Thiago: ze bleven maar gaan.

Het mocht niet zijn. Jackers stond bij momenten in een schietkraam. We dachten dat Club onder Hayen onklopbaar was geworden, maar dat was blijkbaar toch niet zo. Na een bal tegen de paal zorgde de ingevallen Nzola alsnog voor de 3-2. Het Stadio Artemio Franchi ontplofte.

Het is nog niet voorbij. Maar de klus is er wel een stuk moeilijker op geworden. Club zal moeten winnen, volgende week in Jan Breydel. Het valt maar te hopen dat Thiago geen keelontsteking heeft na een avondje beuken in de regen…

Club zal beter moeten zijn. Met zijn allen op het niveau van Thiago, graag.