De oorsprong van KFCV Alberta ligt ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Voordien bestond in Winkelomheide al wel FC Heisport, maar die club hield in 1938 op te bestaan. Begin jaren veertig begon het bij enkele sportievelingen in de Hei, zoals inwoners hun dorp zelf liefkozend noemen, toch weer te kriebelen. Ze riepen een nieuwe club in het leven die ze vernoemden naar het nabijgelegen Albertkanaal. Niet veel later herrees ook FC Heisport uit zijn as. Het leverde enkele beruchte derby’s tussen de twee clubs op.

Die wilden volgens enkele anekdotes uit het boek 100 jaar Winkelomheide van René Veraghtert, Geert Vandecruys en Lorry Swerts uit 2000 nogal eens pittig verlopen. “Een speler van Alberta was niet geselecteerd om mee te voetballen, waarna een familielid van die speler besliste om de palen van het doel door te zagen”, valt te lezen in het boek. “Ook werd er ooit afgesproken om tijdens een derby ambras te maken tijdens de match. Een supporter van Heisport werd opgestookt om de arbiter eens onder handen te nemen, zodat Alberta een fikse boete zou krijgen. De supporter nam een emmer water om over het hoofd van de scheidsrechter te gieten. De secretaris werd op het matje geroepen bij de Voetbalbond. Daar legde hij uit dat er in Geel en dus ook in Winkelomheide nogal veel krankzinnigen rondliepen. Het gebeuren werd geklasseerd en er werd verder niets meer over verteld.”

Jonge twintigers

In de jaren zestig vloeiden Heisport en Alberta in elkaar tot Verbroedering Alberta, intussen staat er ook ‘koninklijke’ voor de naam. Maar het had niet veel gescheeld of de clubgeschiedenis had een jaar of tien geleden zijn eindpunt gekend. De vereniging zat met een diepe schuldenput, er bestond geen enkel jeugdteam meer en het aantal leden kalfde zienderogen af. Tot een groepje jonge twintigers het niet langer aan kon zien en besloot het heft in eigen handen te nemen.

“Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar intussen is de club financieel gezond en tellen we 208 leden, onder wie negentig jeugdspelers”

Toon Bens

Voorzitter KFCV Alberta

“Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar intussen is de club financieel gezond en tellen we 208 leden, onder wie negentig jeugdspelers”, zeggen voorzitter Toon Bens en secretaris Cis Janssens. “Door de jaren heen hebben we in alle jeugdcategorieën tot en met U12 een ploeg kunnen laten groeien, echt van onderuit. Soms is het nipt, bij U9 hebben we dan weer ploegen. Daarnaast hebben we sinds 2020 ook een damesploeg, allemaal dames van mannen die al bij ons sjotten. Allez, nu niet meer, nu zijn het allemaal exen (geschater). Maar dat team doet het met zeventien speelsters en twee trainers behoorlijk goed. Ten slotte hebben we ook nog een caféploeg.”

Gemeenschapsleven

KFCV Alberta boort vooral een spelersbron in eigen dorp aan. “Dat is misschien minder het geval bij de dames, maar geldt des te meer voor de jeugdspelers”, zeggen trainer Lorenzo Sterckx van de A-kern en jeugdverantwoordelijke Jo Fierens. “In Winkelomheide zijn de laatste jaren verschillende nieuwe verkavelingen bijgekomen, waar vooral jonge gezinnen komen wonen. Daardoor blijft het potentieel aan jonge spelertjes groot. Maar ook bij de seniors spelen verrassend veel spelers uit eigen dorp, meer dan vroeger. Er zat blijkbaar toch ergens in de Hei nog een roedel jonge gasten verborgen, een generatie die we niet kenden. Verschillenden onder hen zijn hier ooit bij de jeugd begonnen, maar door de problemen in het verleden bij KSAV Sint-Dimpna gaan spelen en nu naar ons teruggekeerd.”

“Sinds 2020 ook een damesploeg, allemaal dames van mannen die al bij ons sjotten. Allez, nu niet meer. Nu zijn het allemaal exen”

Toon Bens

Voorzitter KFCV Alberta

De voetbalclub maakt (opnieuw) onlosmakelijk deel uit van het gemeenschapsleven. De bestuursleden wijzen erop dat er buiten carnavalsvereniging De Heiknuiters, scouts Sint-Aloysius en Alberta qua actief verenigingsleven ook niet zo heel veel in Winkelomheide gebeurt.

“We proberen daar wel rekening mee te houden, door trainingen en voetbalwedstrijden af te stemmen op de activiteitendagen van de scouts. En als mensen op zondag een pint willen gaan pakken, is het hier te doen. Toen de club een jaar stillag, werden we daar ook dikwijls over aangesproken. Dat mensen hun zondagse pint bij het voetbal kwijt waren. Terwijl wij nadien zelfs overwogen hebben om de kantine ook op weekavonden open te doen voor cafégangers.”

50-plussers gezocht

Naast die gunstige geluiden is het zeker niet al rozengeur en maneschijn. Net als iedere andere (sport)vereniging kampt de club met een nijpend gebrek aan vrijwilligers. Bij Alberta doet zich wel een bijzonder fenomeen voor. Waar andere voetbalclubs grotendeels rechtgehouden worden door een vergrijzend bestuur en een legertje gepensioneerde vrijwilligers, is er bij de club van de Hei juist een groot gebrek aan oudere medewerkers. Het bestuur bestaat nog altijd voornamelijk uit prille dertigers.

“Dat we een familiale club zijn, is juist de sterkte van Alberta. Ik denk dat ik iedereen persoonlijk bij naam ken”, zegt voorzitter Toon. “Het zijn altijd vrienden die hier de kar zijn blijven trekken, omdat ze zo konden blijven voetballen onder de kerktoren. Maar de generatie 50-plus hebben wij hier gewoon niet. Die missen we wel.”

“Ook bij de seniors spelen verrassend veel spelers uit eigen dorp, meer dan vroeger. Er zat blijkbaar toch ergens in de Hei nog een roedel jonge gasten verborgen, een generatie die we niet kenden”

Lorenzo Sterckx

Trainer A-kern

Andere clubs roemen de ligging van de terreinen te midden van de natuur aan de dorpsrand, maar het grootste heikele punt vormt de zwaar verouderde infrastructuur. De jonge ploeg heeft de voorbije jaren het dak volledig vernieuwd – “toen we hier begonnen, stond de kantine vol koffietassen om de regendruppels door het dak op te vangen” – een nieuwe keuken geplaatst en een deel van de kleedkamers aangepakt. “Maar onze velden zijn totaal verouderd, we beschikken maar over drie kleedkamers en het sanitair zou helemaal vernieuwd moeten worden. Oudere mensen vinden zo’n platen kot nog iets nostalgisch hebben, maar de jongere generaties echt niet meer. We zijn ervan overtuigd dat nieuw sanitair en vernieuwde kantine ook een positief effect kunnen hebben op mensen die een handje willen komen toesteken.”

Financiële steun

“Zes jaar geleden zijn wij door de overgang tussen twee besturen uit de meerjarenplanning van de stad gevallen, zodat wij zes jaar lang geen financiële steun kregen zoals de andere clubs”, gaat de voorzitter verder. “In 2019 vond het stadsbestuur het nog wat te vroeg. Ik denk dat we ons intussen wel hebben bewezen, de club bloeit weer. We hopen dat we er na de komende verkiezingen wel opnieuw bij zijn, anders wordt het heel moeilijk om dit nog te redden. In die zin vormt dit jaar een heel cruciaal moment in ons voortbestaan.”

“Wij kregen zes jaar lang geen financiële steun zoals de andere clubs. In 2019 vond het stadsbestuur het nog wat te vroeg. Ik denk dat we ons intussen wel hebben bewezen”

Toon Bens

Voorzitter KFCV Alberta

Hoe dan ook viert de tachtigjarige club op de dag van Onze Lieve Heer Hemelvaart, donderdag 9 mei, zijn verjaardag met een grote familiedag. Op het programma staan vanaf 13 uur reuzenspelen, springkastelen, een dribbelfestival en pannavoetbal.

“Het is al van 2019 geleden dat we nog een Albertadag hebben georganiseerd”, zegt voorzitter Toon. “Iedereen is welkom, ook wie niet bij ons voetbalt. Belangrijke elementen die dag zijn de medaille-uitreiking aan de jeugd en om 18.30 uur de uitreiking van de gouden schoen door burgemeester Vera Celis en sportschepen Nadine Laeremans aan de heren, de dames, de reserven A en de reserven B. Nadien volgt nog een feestje. Een mooi vooruitzicht is ook ons voetbalkamp voor de jeugd tijdens de zomer. Daar tellen we nu al zeventig inschrijvingen voor, dat is echt veelbelovend.”