De verstandhouding tussen Vrancken en het bestuur van Genk was al enige tijd bekoeld. Zowel Europees als in de competitie - op een opflakkering in de Champions’ play-offs na - werd er niet naar de verwachtingen gepresteerd. Dat zorgde voor nervositeit, omdat beide partijen een andere mening hadden over de oorzaak van de matige prestaties. Waar Wouter Vrancken het grote verschil met het eerste seizoen graag verhaalde op het vertrek van sterkhouders als Onuachu (januari ’23), Trésor (augustus ’24), Munoz (januari ’24) en Paintsil (februari ’24), zijn de sportief verantwoordelijken ervan overtuigd dat met de huidige kern betere prestaties mogelijk zijn. Bovendien vindt men ook dat de inpassing van talentvolle jongeren sneller mag verlopen, een element dat centraal staat in het langetermijnbeleid van de club.

De onderlinge fricties werden alsmaar groter, ook al omdat men binnen Genk steeds meer het gevoel kreeg dat Vrancken zijn toekomst bij een andere club (AA Gent) aan het vastleggen was. Die fricties zouden nu geleid hebben tot het stopzetten van de samenwerking met Vrancken, wiens contract nog tot 30 juni 2026 liep.

Vrancken was sinds 1 juli 2022 hoofdcoach bij Genk en werd vorig jaar ei zo na kampioen, maar moest in de allerlaatste minuut toezien hoe Toby Alderweireld en Antwerp hen de titel afsnoepten. Met nog drie speeldagen te gaan staat Genk vierde, met een puntje meer dan de vijfde in de stand Cercle Brugge.