Dat Santiago Basso nu net vrijdagochtend was geboren, was brute pech voor Gilberto Simoni. Daar waar hij anders nog had kunnen rekenen op een kleine gunst van Basso, was de superieure leider er gisteren op gebrand om bovenop de Aprica te pronken met een foto van zijn spruit.

Dat Basso er zelfs in de zwaarste Dolomietenrit met kop en schouders bovenuit stak, is tekenend voor deze Giro. Toen hij op de flanken van de steile Passo del Mortirolo op de trappers ging staan, sneuvelden de zogenaamde rasklimmers één voor één in zijn wiel. Di Luca, Cunego, Pena en Savoldelli schoten alweer ruimschoots te kort. Ook José Enrique Gutierrez, de enige die voorlopig de schade in het klassement tot minder dan tien minuten kon beperken, plooide onder de moordende tred van de man uit Varese. Enkel Gilberto Simoni haakte verbeten zijn wagonnetje vast, maar moest in de slotklim alsnog het hoofd buigen.

Simoni haalt uit

Simoni reageerde echter keihard: ,,Ivan Basso is geen échte vent. Hij is geen man van zijn woord. Tijdens de afdaling hadden we gepraat. Hij zei me dat we samen de slotklim zouden oprijden en het in de sprint zouden uitmaken wie deze koninginnenrit won. Op vier kilometer van het einde demarreerde hij dan slinks, zogezegd voor zijn zoontje. Ach, ach, kleinzerig. De Basso die ik hier de voorbije weken zag, fietste buitenaards. Als mens heb ik na vandaag mijn eigen mening''

,,Ik heb in deze Giro van niemand iets gestolen'', reageerde Basso. ,,Ik hou er ook niet van dat men mij buitenaards noemt. Ik wil er toch even aan herinneren dat ik al twee keer in de Tour op het podium heb gestaan en er zelfs een paar keer Lance Armstrong behoorlijk pijn heb gedaan. Dat mensen mijn prestaties in twijfel trekken of me een kannibaal noemen, zint me helemaal niet.''

De concurrentie wordt nochtans moedeloos van. De ereplaatsen verbleken bij al het roze geweld. Wladimir Belli en Tom Danielson, respectievelijk negende en zestiende in de stand, gaven er gisteren de brui aan. Damiano Cunego, die nochtans erg ambitieus aan de start was gekomen, zei al in de tweede week dat ,,de mensen geen grote nummers meer moeten verwachten.''

En de Belgen?

Als de spankracht aan de top van het klassement verdwenen is, dan is het in België uitkijken naar renners van eigen bodem. Maar in deze laatste week moeten we ons met bitter weinig tevreden stellen. Na de ritzege van Rik Verbrugghe en de dramatische rush van Axel Merckx was het normaal gezien de beurt aan Wim Vanhuffel. Maar de Bavegemnaar is slechts een schim van de revelatie die hij vorig jaar was. De zestiende plaats van gisteren is weliswaar een mooie prestatie, maar strookt niet met de ambities die hij gekoesterd had voor deze Giro.