De rode kaart die Zinedine Zidane in de laatste wedstrijd van zijn loopbaan voor de ogen van heel de wereld kreeg, was ongetwijfeld de ergste van de veertien die hij in zijn carrière in totaal kreeg. Bijna steeds kwamen ze er na een revanche en ze toonden ook in uitvoering een constante: geen duw of trek, maar meestal een harde trap of een kopstoot, erop gericht om de tegenstander veel pijn te doen.

Op het WK 1998 ging hij in de onbelangrijke wedstrijd tegen Saoedi-Arabië met een 2-0 voorsprong in de 71ste minuut op een tegenstander staan. Hij werd twee wedstrijden geschorst. Nog zo'n constante: of het nu 0-0 of 6-1 staat, het doet er niet toe. Als het zover is, slaan de stoppen door. In zijn beginperiode bij Cannes en Bordeaux werden zijn uitsluitingen nog jeugdzondes genoemd. De vader van Enzo (11), Luca (8) en Théo (4) ging ook in de laatste wedstrijd uit zijn carrière zwaar uit de bocht.

We vroegen Zidane ernaar in de aanloop naar Euro 2000. ,,Ik ben lang verdraagzaam, maar er kan een moment komen dat ik uitbarst'', zei hij begin mei 2000. ,,Daarna ben ik het ook meteen kwijt. Het zijn de regels van de straat die ik heb meegemaakt. In La Castellane vielen we nooit iemand aan, maar het was uitgesloten dat ze ons bedreigden zonder dat we ons verdedigden. Die houding heb ik lang op het veld meegedragen. Onterecht want zo werkt het niet in een wedstrijd. Die dag van die rode kaart op het WK nam ik me voor zo'n stommiteit nooit meer te begaan. Maar ik heb me nog laten vangen.''

Berberse waarden

Zinedine Zidane werd geboren in La Castellane, één van de immigrantenwijken in het noorden van Marseille. Veel van zijn vrienden in de

banlieu

met de groezelige en troosteloze woonblokken belandden in de criminaliteit maar Zidane dribbelde zich als vijfde kind uit het gezin van Smaïl Zidane een weg naar de wereldtop. De kinderen Zidane werden strak in toom gehouden. Ze kregen de aloude Berberse waarden ingelepeld: respect voor de medemens, vriendelijkheid, bescheidenheid en eerlijkheid. Naast het veld straalt Zizou die waarden ook uit. Maar op het veld slaan die stoppen dus door.

Nerveus op WK

In hoeverre was Zidane op dit WK zichzelf? Op het veld zwalpte hij samen met Frankrijk in de eerste ronde waar hij in elke wedstrijd geel pakte en daardoor de beslissende derde partij tegen Togo moest missen.

ZZ

schitterde tegen Spanje en Brazilië, maar pakte tegen de Brazilianen weer geel. Hij scoorde de enige Franse treffers vanop de stip tegen Portugal en Italië.

Hij speelde vanaf de achtste finales een pak beter, maar bleef geïrriteerd. Hij toonde zich niet op de persconferenties nadat hij net voor de eerste wedstrijd tegen Zwitserland tegen de journalisten had gezegd: ,,Ik heb geen zin meer om me het hoofd te breken over jullie vragen.''

Tegen Brazilië joeg hij de journalisten definitief in de gordijnen nadat hij als

FIFA Man of the Match

op de traditionele persconferentie weigerde te praten. Hij was de enige op 64 wedstrijden die dat deed. Het waarom daarvan is nooit duidelijk geworden, want in de Franse pers wordt hij behandeld als was hij Jezus en God in één persoon.

Ruzie met Domenech

De beste Franse voetballer ooit lag ook overhoop met trainer Raymond Domenech en deed weinig moeite om dat te verbergen. Op die ene persconferentie waar hij dit WK op verscheen, slaagde hij erin de naam van de coach niet één keer uit te spreken. Het leek hem te prikkelen want nadat Domenech hem tegen Zuid-Korea vernederend in de laatste minuut had vervangen, begon hij beter te spelen. Het leek wel of hij op 34-jarige leeftijd die boosheid nodig had om zich nog te motiveren. Dat is gelukt tot die 110de minuut in zijn 108ste interland.