Naar één kamp werd reikhalzend uitgekeken, omdat het de enige was waarin de spanning sowieso te snijden zou zijn: de finale van de -73 kilo. Daarin nam Dirk Van Tichelt, 23 en de hoop van het Belgische mannenjudo, het op tegen Koen Sleeckx. Die leraar aan de topsportschool, ex-winnaar van het prestigieuze tornooi van Parijs, had heimwee naar de tatami en waagt zich op zijn 32ste aan een comeback. Sleeckx putte moed uit zijn militaire wereldtitel in Delhi. Maar Van Tichelt bewees dat hij vorig jaar niet zomaar de vice-Europese titel behaald had bij de beloften. Drie keer scoorde hij, met drie technieken.

Vertrouwen

'Mooi,' zegt hij, 'maar als ik me voor de Spelen wil plaatsen moet ik volgend jaar toch één of twee medailles behalen in internationale tornooien.' De kritiek dat hij te weinig conditie zou hebben pareert hij: 'Ik vecht veel op kracht en als je dat enkele kampen na elkaar doet verlies je snelheid. Daardoor lijkt het of je minder conditie hebt, maar dat is dus niet zo.'

Naast Van Tichelt traint bij Danny Belmans ook Catherine Jacques, in de -70 kilo. Onversneden klasse, al wordt ook zij verweten te weinig conditie te hebben. Ondanks haar derde plaats op de Europese lijst voor de Olympische Spelen, waarvan de top vijf naar Peking mag. Het verbeterde er niet op toen ze in het WK al na de eerste ronde mocht inpakken. En dat voor iemand met brons in het WK en een vijfde olympische plaats op haar erelijst. Jacques werd de levieten gelezen en herpakte zich door twee internationale medailles te behalen. In de finale gaf ze Sofie De Saedelaere geen kans: op 2 minuten en 16 seconden van het einde was het al gedaan, na twee waza- ari's.

'Na het WK heb ik me goed herpakt, met een andere mentaliteit, hoewel ik in de aanloop naar dat WK echt wel bloed, zweet en tranen gelaten had', aldus Jacques. 'Kijk, ik weet wat ik waard ben. Ik weet dat ik niet aan mezelf moet twijfelen want dat ik al veel medailles behaald heb. Ik heb echt honger, met mijn brons ooit in het WK ben ik niet content. Heb vertrouwen in mij.'

Een ander karakter dan Jacques heeft Ilse Heylen in de -52 kilo. Jaren opgebotst tegen Ann Simons en co, maar in de Spelen met brons beloond voor haar professionele en onvermoeibare mentaliteit.

Beenveeg

Al vier jaar na elkaar brengt ze van het EK ook een medaille mee. Zij werd negende op het WK en had moeite om zich op het einde van het seizoen op te laden. Beetje logisch, na twee medailles in Super A-tornooien dit jaar en brons in het EK, waardoor ze tweede staat op de Europese plaatsingslijst voor de Spelen.

Tegen Julie De Groote moest ze zelfs een koka ophalen, maar met dezelfde beenveegtechniek smeerde ze De Groote toch een waza-ari aan. 'Op een Belgisch kampioenschap heb je alles te verliezen maar niks te winnen. Ik miste agressiviteit. Die koka was de prikkel die ik nodig had om wakker te worden.'

En zo konden de Belgische toppers de pil van het WK toch iets meer vergulden. De meesten vertrekken vandaag op stage naar Lanzarote en vliegen later naar de bakermat van hun sport, Japan, om er olympische inspiratie op te doen.