Een Mexicaan is lui, zit graag in de zon met een sombrero op het hoofd en hij maakt zich enkel druk om voetbal. Ivan Contreras (33) weerlegt die clichés echter snel tijdens de trip naar Italië: bestemming een hotel in een commerciële zone aan de rand van Ancona, vijftien kilometer van Osimo waar Macerata zijn Europese thuiswedstrijden speelt.

,,Voor een Mexicaan uit het zuiden klopt die beschrijving, maar niet voor mij. Ik kom uit Tampico, in het noorden, en daar sluit de levenswijze sterk bij de Amerikaanse aan. Voetbal is sport nummer één, dat klopt, en ja, ik zag op tv hoe jullie in '86 op het WK bij ons vierde werden...''

Ingenieur elektronica

Ivan Contreras groeide op als jongste van drie kinderen. Zijn vader had een kleine zaak in bouwmaterialen, zijn moeder bleef thuis tot de kinderen zich konden behelpen en werd dan onderwijzeres. Sport mocht in het gezin Contreras. ,,Ik begon met voetbal, maar had meer talent voor atletiek. Verspringen, hoogspringen en vooral hordenlopen. Na een tijd was ik die individuele sporten beu - ik had ook al karate en tennis geprobeerd - en richtte me op basket- en volleybal. Het werd volleybal omdat ik merkte dat ik daarin zeer snel vooruitgang boekte.''

Als 17-jarige stond Contreras in het nationale juniorenteam. ,,Dat betekende een jaar Mexico City en een jaar geen school. Ik wilde echter meer. Via een Amerikaanse coach kon ik aan de universiteit van Pennsylvania sport combineren met studies ingenieur elektronica. Ik werd er de eerste Mexicaanse student. In mijn laatste jaar werd ik MVP van de league, als eerste niet-Californiër.''

Ruggengraat en rustgever

Uitdagingen schrokken en schrikken

kaalkop

Contreras niet af. Zo zette hij als eerste Mexicaanse volleyballer de stap naar Europa. ,,Dat zou het Duitse Osnabrück worden, maar die ploeg stelde enkel het behoud als doel. Dat vond ik onvoldoende als motivatie en daarom werd het Näfels, in Zwitserland. In drie jaar pakten we twee keer de beker'', aldus Contreras, die echter hogerop wilde. ,,Ik leek de eerste Mexicaanse volleyballer in Frankrijk te worden, maar de deal met Poitiers ging niet door omdat de stad de financiële kraan toedraaide. Het alternatief? Eerste Mexicaan in België, bij Roeselare.''

Contreras is aan zijn zevende seizoen bezig bij de Belgische kampioen en ligt nog een jaar onder contract. Ingehaald als receptiespeler, schakelde hij na iets meer dan drie jaar over naar de functie van hoofdaanvaller en werd kapitein van de ploeg.,,Ik moet enkel de toss doen en dan kiezen om al of niet te serveren. Zeggen wat de anderen moeten doen? In deze groep, net als die van vorig seizoen, weet iedereen wat hij moet doen en doet dat.''

Contreras neemt ook op het terrein zijn verantwoordelijkheid op en wordt omwille van de wijze waarop hij het blok van de tegenstander bespeelt, een intelligente aanvaller genoemd. ,,Volgens mij ligt de basis voor mijn manier van spelen in het feit dat ik als middenman begonnen ben. In die functie leerde ik veel over het blok en dat helpt mij nu om in een fractie van een seconde te beslissen over of en hoe ik het blok zal bespelen. Laat ze dat maar intelligentie noemen, voor mij is het inzicht gekoppeld aan geluk.''

Belg worden

Gelukkig, zo voelt Ivan Contreras zich samen met zijn vrouw Mariliupe, zoontje Diego (5) en dochtertje Maitane (1) in Roeselare. ,,In Moorslede'', verbetert hij snel. ,,We voelen ons er thuis. Daarom ook legde ik de voorbije jaren aanbiedingen uit Italië naast me neer. De zon schijnt hier in Italië vaak, zoals vandaag, dat wel. Ik kon hier ook meer verdienen, maar dat bij teams die onderaan enkel overleven. Ik wil echter niet elke week verliezen. Ik wil winnen en op een hoog niveau spelen. Dat kan perfect bij Roeselare. De Belgische maatschappij past met haar stevige structuur bovendien perfect bij mijn levensvisie. Daarom hoop ik deze week mijn permanente verblijfsvergunning te krijgen en dat is een eerste stap naar naturalisatie. We willen in België blijven, ook na mijn carrière als speler. Misschien blijf ik in het volleybal actief, anders wordt het iets in elektronica of in de computerbranche. De taal zie ik niet echt als een barrière. Met een grondige cursus moet Nederlands snel lukken. Verstaan doe ik bijna alles. Tenzij de mensen plots echt naar het dialect overschakelen als ze even willen dat ik ze niet begrijp. De eerste Mexicaan worden die West-Vlaams spreekt, dat kan echter niet meer. Diego, die in de derde kleuterklas zit, is mij voor. Die wedstrijd heb ik echter graag verloren.''