Hamme. Een oneindige straat met allemaal eendere, kleine huisjes. Na zijn scheiding trok Tony Herreman opnieuw bij zijn ouders in. Voor de deur staat een beest van een Buell, de favoriete motor van Herman Brusselmans, ook een Hammenaar. ,,Hij staat te koop'', lispelt Tony Herreman. Hij excuseert zich voor het moeilijke praten. ,,Ik heb een tongpiercing laten steken.'' Niet alleen een tongpiercing. Hij draagt in elk oor een oorring. Zijn armen, schouders en rug staan vol tatoeages.

,,Ik heb die laten zetten na mijn scheiding. Door een vriend. Ik was bij hem langsgegaan om te praten. Maar dan zag ik die tatoeages hangen. Ik vond ze mooi. Ik ben begonnen met een tatoeage op mijn rug. Dan de armen. Ik weet dat veel mensen dat afkeuren. Ook mensen binnen mijn familie. Maar dat lap ik aan mijn laars. Ik ben wie ik ben.''

Nu wel. De brave Tony Herreman die zijn agressie naar het voetbalveld kanaliseerde en daarbuiten steevast 'ja' knikte, is niet meer. Gedood door het leven. Voor ons zit een bom. Vol opgekropte woede en verdriet. Psychiatrische hulp moet de lont afschermen. Tot de tijd zijn helende werk heeft gedaan. Maar het zit diep. Zo diep, zo opgedraaid is Herreman, dat het er allemaal ineens uitgutst, de ellende, de misère. Eén zwarte monoloog.

Scheiding

,,Het is begonnen met mijn scheiding in 2004. Ik was gestopt met voetballen bij Robur Moerzeke en het grote geld kwam niet meer binnen. Op een dag zei mijn vrouw dat ze wou scheiden. Ik had niks zien aankomen. Ja, het was mij al opgevallen dat mijn kozijn altijd bij mij thuis was toen ik terugkeerde van Charleroi. Maar ja, hij was familie, dan denk je niet meteen het slechtste. Bij de scheiding bleek dat ze al die tijd een verhouding hadden gehad. Toen ik dat wist, wou ik natuurlijk zo snel mogelijk af van mijn vrouw. Maar ik was getrouwd zonder contract. Het huis, de inboedel, de auto: alles ging naar haar. Plus nog een deel van de pensioenspaarpot die ik als profvoetballer had opgebouwd. Op dat moment ben ik beginnen flippen. Ik heb dingen gedaan die ik anders nooit zou doen.''

,,Ik heb voor de deur gestaan thuis, in mijn auto, klaar om het huis te rammen. Gelukkig heb ik het niet gedaan. En ik ben beginnen drinken. Niet overmatig, maar voordien had ik nooit gedronken. En dan kwam die knieoperatie. Ik was in Charleroi al eens geopereerd aan de kruisbanden. Met gunstig gevolg, dacht ik. Maar in de laatste wedstrijd met de reserven van Robur werd ik getackeld. Pijn in mijn knie. Geen probleem, dat was nog gebeurd. Maar de pijn bleef. Ik liet me onderzoeken. Het verdict van de dokter was hard: een prothese was de enige kans die hij me gaf om ooit nog maar recreatief te kunnen sporten. Bleek ook dat er een paar gaten in de knieschijf zaten die er niet moesten zitten.''

In elkaar geramd

,,Bon, ik laat me opereren. De operatie was gelukt en ik begon met de revalidatie. Het ging elke dag beter. Twee maanden later ging ik naar het carnaval. Ik was de ganse dag en een stuk van de nacht op stap met twee meisjes en de vriend van één van die twee. Dat hij de vriend was wist ik zelfs niet, want hij zei de hele avond geen woord. Rond een uur of drie 's nachts stop ik aan een frituur. Ik stap uit. Opeens pakt die kerel me van achteren vast, bij mijn haar, en slaat me met het hoofd op een betonnen paaltje. Tot ik het bewustzijn verlies. Waarop hij nog meer gaat kloppen en stampen. Gevolg: neus op drie plaatsen gebroken, oogkas verbrijzeld en de prothese in mijn knie verschoven. En ik mag me gelukkig prijzen dat één van die meisjes in het café een vriend is gaan halen, die die man van mijn lijf trok, of ik had hier misschien niet meer gezeten.''

,,Ik weet niet wat hem bezielde. Ja, ik heb met zijn vriendin gepraat. Ja, met mijn mond dicht tegen haar oor. Maar dat doet iedereen met carnaval, want de muziek staat overal luid. Dacht hij nu dat ik haar kuste? Ik weet het niet. Het is in proces. Maar ondertussen was mijn knie wel weer kapot.''

Vader dood

,,En dan ging mijn vader dood. In 2004 hadden we hem al eens naar de kliniek gebracht. Hij heeft zijn hele leven gerookt. Hij had water op zijn longen. Na een maand is hij terug naar huis mogen komen. Maar hij ging stelselmatig achteruit. Vorig jaar in juli moesten we hem weer binnen doen. Hij at niet meer. Ik zal nooit vergeten wat hij tegen de dokter zei toen hij hier buitenstapte:

Ik ben er 70 geworden, ik heb bereikt wat ik wou bereiken, het is tijd om te gaan.

Tegen ons zei hij

: Tot nog eens.

Het was het laatste wat ik hem heb horen zeggen. Van mijn schoonmoeder heb ik afscheid kunnen nemen, van hem niet. Dat doet pijn.''

,,Mijn vader was mijn held. Hij is zelf voetballer geweest, bij Daring Brussel. Hij heeft nog tegen Paul Van Himst gespeeld. Hij was ook een linksachter. Hij heeft me alles geleerd over voetbal. Toen ik klein was en we hier pas kwamen wonen, liet hij me over een pas gemaaid maïsveld lopen. De stoppels toverden mijn enkels en schenen om in een bloedbad. De buren wilden hem in elkaar rammen. Omdat je een kind dat niet aandoet. Maar hij deed het om mij te harden. Dankzij hem ben ik geworden wat ik was. Het is merkwaardig hoe parallel onze levens lopen. Hij is ook gescheiden en hij is ook geopereerd aan zijn knie. Net als ik.''

,,Ik had hem nog zoveel willen vertellen. Over voetbal, over het leven. We hebben woorden gehad. Niks ernstigs, zoals overal wel eens gebeurt. Het ging over mijn vrouw, nu mijn ex-vrouw. Hij vond dat geen vrouw voor mij. Hij was zelf gescheiden, hij wou mij beschermen. Maar ja, liefde is blind. En mijn ex praatte altijd slecht over hem. Er zijn hier een aantal dingen gebeurd. Dat had ik nog graag met hem uitgepraat. Maar ik heb de kans niet meer gekregen. Ik ga nu dikwijls praten met een jeugdvriend van mijn vader. Na zijn dood heb ik hem al zijn kleren gegeven. Hij heeft me verhalen verteld over mijn vader die ik niet eens kende. Dat wringt. Ik heb spijt dat ik daar nooit met hem over gepraat heb.''

,,Na de dood van mijn vader heb ik me opgesloten. Ik wou niet meer buiten komen. Ik lag de ganse dag in mijn zetel naar tv te kijken. Maandenlang. Twintig kilogram ben ik verdikt. En een maand later is mijn hond gestorven. We hadden vier honden. Mirabel was die van mij. Ik had hem acht jaar. Het was alsof er een deel van mij stierf. Eerst mijn vader, dan mijn hond. En dan die knie kapot. Dan heb ik het zeer moeilijk gehad.''

,,Ik heb hulp gezocht. Eerst bij de huisarts, die ook een vriend is. Die heeft me naar Sint-Niklaas gestuurd. Maar dat ging niet. En dan ben ik overgeschakeld op een psychiatrisch verpleegkundige die elke week aan huis komt. Dat ging beter. Ze heeft me uitgelegd dat ik alles een plaats moest geven in mijn leven. Mijn vader, mijn hond, mijn knie. Dat er nog dingen zijn waar je kan van genieten. Ook zonder vader. Ook met een kapotte knie. Maar dat zag ik niet. Ik haalde toeren uit. Ik verkocht mijn auto en kocht een motor, in putje winter. Ik ging altijd naar mijn huis kijken, waar mijn ex nog woont.''

Midden op straat

,,Een maand, anderhalve maand geleden ben ik in het midden van de baan gaan zitten. De grote baan naar Dendermonde hier achter ons huis. Om 1 uur 's nachts. Ik was het allemaal kotsbeu. Maar daar is de

déclic

gekomen. Mijn moeder is me komen halen. En sindsdien gaat het beter. Zij is cipier in de gevangenis van Antwerpen. Zij heeft ervaring met moeilijk gevallen. En mijn petekind, waar ik haast niet meer kwam, heeft me uit mijn huis gehaald. Ik ga met haar joggen. Ze is me komen halen om te gaan shoppen. Toen we over de Grote Markt van Sint-Niklaas liepen werd ik aangeklampt door mensen die wilden weten hoe het met me was. Ze hadden me herkend. Dat doet enorm veel goed. Het voetbal is een deel van mijn leven dat uit mijn hoofd verdwenen is sinds de dood van mijn vader. Ik ben vergeten dat ik voetballer geweest ben. Ik ben vergeten dat ik iemand geweest ben. Als ze mij herkennen, dan herinner ik het me weer. Dat doet goed.''

Praten met vader

,,Ik praat nog veel met mijn vader. Elke dag ga ik naar het kerkhof, ik ga op mijn knieën zitten - of toch op één, want de andere kan ik niet plooien - en ik praat met hem. Ik heb aan de psychiatrisch verpleegkundige gevraagd of ik misschien gek aan het worden was. Maar ze zegt dat het deel uitmaakt van het verwerkingsproces. Ik praat ook veel met mijn hond. Ik heb hem begraven op het koertje achter ons huis. Wat gras erover gezaaid en de buren gaan een mooie brief en een foto maken om op te hangen.''

,,Ik ben wel nog zeer agressief. Twee weken geleden nog. Ik had wat moeite om mijn motor geparkeerd te krijgen en een koppel maakt daar een opmerking over. Ik doe mijn helm af en de man herkent me:

ah, 't is de zoon van Mieleke Herreman

Ik heb hem gezegd:

meneer, maak dat ge weg zijt of ge krijgt die helm op uw kop.

Ik ben beginnen rijden en ik ben thuisgekomen met de tranen in mijn ogen. Ik kan er niet tegen dat ze over mijn vader beginnen.''

,,Ik krijg elke week een relaxerende massage. De kinesist zegt dat ik vol opgekropte stress zit. Waarschijnlijk woede over mijn vader. En als ze dan over hem beginnen. Ik probeer om niet te slaan. Ik heb boven een boksbal opgehangen om me op af te reageren. En ik praat erover met die verpleegkundige en mijn buren.''

,,Het gaat beter nu, maar ik krijg soms nog klappen. Vorige week zaterdag ging ik bij een vriend in Antwerpen. Ik zet mijn motor aan een frituur. Als ik terugkeer zit er en een Marokkaan op en staan er twee naast:

je geld of we rammen jou en je motor in elkaar.

Gelukkig kwam er net een politiepatrouille voorbij en moesten ze gaan lopen. Maar wel met mijn geld. 300 euro, want ik had die dag net mijn geweer verkocht. Ik had twee geweren thuis. En een baseballknuppel. Maar de huisarts had de geweren meegenomen opdat ik geen zotte dingen zou doen. Ik heb ze op internet te koop aangeboden. Eén is al verkocht, voor het andere komt er vandaag iemand. En mijn motor staat ook te koop. Maar als het zo tegenslaat, denk ik:

het gaat toch weer niet beginnen, zeker?

''

Twee fouten

,,Ik heb twee fouten gemaakt in mijn leven. Na het eerste jaar Beveren kon ik blij Club Brugge tekenen. Maar ik vond mezelf te jong en ik heb voor twee jaar bij Beveren getekend. Daar heb ik nu spijt van. En ik heb spijt dat ik mijn ex-vrouw heb leren kennen. Ik heb vier jaar verkeerd met een meisje uit Geraardsbergen. Nooit hebben we ruzie gehad. Maar van de ene op de andere dag heb ik haar laten staan voor mijn vrouw, nu ex. Daar denk ik veel aan. Was ik bij haar gebleven, het was nooit zo ver gekomen met mij.''