Op de Champs-Elysées flapperden weer eens de

Stars and Stripes

van

Uncle Sam

. Uitbundig en talrijk, helemaal in de Amerikaanse stijl, ondanks het grijs van de hemel en de glimmende natte kasseitjes. Het decor waarin een levende legende afscheid nam van een sport die hem groot maakte en waarvan hij een brok geschiedenis schreef.

,,De gedroomde manier om eruit te stappen'', genoot de Texaan. Omringd door zijn familie, met zijn drie kinderen, zijn moeder en zijn vriendin. Bovendien opgesmukt met winst in de laatste tijdrit. De laatste échte koersdag van zijn carrière. Als je die dan kan winnen voor de neus van een aanklampende Ullrich, mag het al eens regenen in Parijs...

Sedert Armstrong in 1999, op aanraden van debutant-ploegleider Johan Bruyneel, kennis maakte met een àndere Tour, zagen ze nooit een verliezer terugkeren naar de

lone star state

, de Amerikaanse staat met één ster in het vaandel. Lance, voordien uitsluitend rittenjager, werd na zijn kanker een man voor het klassement. Sedertdien kende hij geen nederlaag meer. Zeven keer de Tour na mekaar: het is méér dan indrukwekkend.

Welke vlaggen waaien over twaalf maanden in het hart van Parijs? Eigenlijk was daar de jongste tijd méér over te doen dan over die voorspelbare triomftocht van

King Lance

. Ivan Basso laat volgend jaar meer dan waarschijnlijk de Giro schieten om zich helemaal te concentreren op het geel van de Tour. ,,Een zware kandidaat'', beaamde Armstrong. ,,Toch blijf ik erbij dat vooral Ullrich alle troefkaarten in handen houdt om me op te volgen.''

Er zijn er zo nog, natuurlijk. Popovych, Cunego, Valverde, een wat oudere Kashechkin. ,,Je kan er een handjevol noemen en toch niet zien waar hét talent zit'', waarschuwde Christian Prudhomme, de man die volgend jaar de scepter overneemt van Jean-Marie Leblanc als directeur van de Ronde. ,,Wie had in '99 ooit durven denken dat die Armstrong aan zo'n onvergelijkbare serie was begonnen?''

Denken aan Boonen

Het schenkt ons een beetje moed. Geen enkele Belg viel de jongste weken iets te verwijten. Integendeel. Tom Boonen pakte twee ritten, tot hij uitviel na een lelijke val. Allemaal reden ze zich de ziel uit het lijf voor een kopman, terwijl Axel Merckx en Philippe Gilbert er bovendien een paar keer uitsprongen in een lange vlucht. In de bergen deden we echter nog altijd niet mee. Vandaar maar één landgenoot bij de top-vijftig van het eindklassement: Merckx, als 39ste. Blijven we ons dan maar warmen aan het eindschot van Tom Boonen, zonder pech allicht met het groen naar Balen teruggekeerd? Of heeft bij de witte merels uit het post-Armstrong tijdperk er straks eentje een Belgische nationaliteit?