We zijn in speelminuut 62 aan dit artikel begonnen, simpelweg omdat we niet konden blíjven wachten – de deadline naderde. Het was op dat moment, bij een 0-0-stand, evenwel helemaal niet duidelijk wie op 9 mei naar de Heizel zou mogen. Wat schrijf je dan? Euforie/crisis bij Club? Een tik/feest voor Union? Schrappen wat niet past – zoiets?

Het eerste halfuur was voor de thuisploeg, zónder dat Simon Mignolet mirakels uit zijn handschoenen moest schudden. Hij pareerde een schuiver van Nilsson, zag pogingen van Puertas en Vanhoutte naast gaan en mocht van geluk spreken dat Rasmussen bij een vrije schietkans van rond het penaltypunt… hoog over besloot. Het was de beste mogelijkheid van de eerste helft.

Club, met Ordonez en Balanta in de basiself voor de duelkracht, kwam moeilijk in de wedstrijd, maar het kwam evenmin fel in de verdrukking. Naarmate de minuten vorderden, kwamen de Bruggelingen zelf een paar keer gevaarlijk opzetten, vooral via stilstaande fases. Vanaken verlengde snedig, Moris ranselde een frommelbal uit de hoek.

Ronny Deila had na Anderlecht gezegd dat Club in elke topper al competitief was geweest, ongeacht het resultaat, en dat bleek ook in het Dudenpark. Club deed (goed) mee. Dat hadden velen toch niet verwacht. Negen waarnemers op tien voorspelde dat Union het laken naar zich toe zou trekken. In werkelijkheid was de kloof, zeker qua kansen, niet immens.

En zo, beste lezer, was het net voorbij het uur onmogelijk te voorspellen wie aan het langste eind zou trekken. En dus ook welke teneur dit verslag zou moeten krijgen. Tikken in het ijle.

Missers van 37 miljoen

Zowel Union als Club hadden op voorsprong kunnen komen, alleen ontbrak het in beide rechthoeken aan efficiëntie. Langs Brugse zijde hadden Skov Olsen en Thiago kunnen of zelfs moeten scoren – sinds uitlekte dat hij straks voor 37 miljoen euro naar Brentford gaat, zwijgt het kanon -, aan de overzijde miste Nilsson de luciditeit die je zou mogen eisen.

Je kunt veel vinden van Deila, en hij heeft absoluut al steken laten vallen, maar de Noor kan ze er niet zelf intrappen natuurlijk.

Een goaltje kon met zo veel dreiging sowieso niet uitblijven. En effectief: het gebeurde. Vanuit de kluts kwam Amoura oog in oog met Mignolet: 1-0. Virtueel de verlengingen in.

Union had nu de wind in de zeilen. Het duwde door. Het was alle hens aan dek achterin bij Club – niet voor het eerst (en niet voor het laatst) dit seizoen. Langs de lijn liep Deila er nerveus bij, en dan moest hij ook nog eens van keeper wisselen. Mignolet – tot dan sterk – had last aan de hamstrings. Enter Nordin Jackers – zijn debuut voor blauw-zwart.

Het was te verwachten. Club heeft dit kalenderjaar een patent op late tegentreffers. De vierde ref had nog maar net zijn bordje met het aantal minuten extra tijd de lucht ingestoken of daar was de thuisploeg. Puertas knalde een vrije trap richting de tweede zone, Sykes torende boven alles en iedereen uit. Jackers was geklopt nog voor hij een echte redding moest doen. 2-0.

Het is opmerkelijk dat Club zich aan dezelfde stenen blijft stoten. Dat kan de trainer worden aangewreven. Overleeft hij deze nieuwe ontgoocheling? Langs de andere kant: wie bij Club zou Deila aan de deur moeten zetten en, moeilijker nog, een vervanger aanstellen? Vincent Mannaert is aan het uitbollen, er is geen sportieve directeur.

Union trok zich de miserie van de tegenstander niet aan. Een finale. Het moet, samen met een eventuele titel, de bekroning worden van drie jaar hoogconjunctuur.

Even terug naar het begin van dit stuk: crisis bij Club, feest voor Union.