De Britse Jasmin Paris (40) schreef sportgeschiedenis toen ze vrijdagavond als eerste vrouw ooit de Barkley Marathons in de Amerikaanse staat Tennessee uitliep. Ze was pas de 20ste finisher van de wedstrijd sinds die in 1989 werd uitgebreid tot een afstand van 160 kilometer, en de eerste vrouw. “Ik wilde mijn grenzen opzoeken en anderen inspireren”, vertelt ze aan BBC.

Paris liep de race naar eigen zeggen niet alleen voor zichzelf, maar ook voor andere vrouwen over heel de wereld. “Niet alleen om lopers te inspireren, maar voor iedere vrouw die een uitdaging wil aangaan en er misschien niet het zelfvertrouwen voor heeft”, aldus de Schotse. “Het idee dat ik hen misschien heb geïnspireerd om in zichzelf te geloven... dat is enorm. Vooral voor alle jonge meisjes – je weet hoe moeilijk het is om hen aan het sporten te houden.”

99 seconden

Haar armen en benen zitten dan wel onder de schrammen, maar de ervaring was volgens Paris “geestesverruimend” en geeft haar genoeg zelfvertrouwen voor de rest van haar leven. De ultraloopster kwam slechts één minuut en 39 seconden voor de tijdslimiet van 60 uur binnen en zakte na de finish uitgeput in elkaar. Tijdens de Barkley Marathons verloor ze door het zware ademen ook haar stem.

LEES OOK. Karel Sabbe (33) blikt trots terug nadat hij legendarisch wandelpad in recordtijd aflegt: “Het is een boerenjaar geweest. Maar nu: rust!”

“In de laatste kilometer begon ik te twijfelen of ik het wel zou halen. Op dat moment wilde ik echt stoppen met lopen”, bekent de Britse, “maar ik besefte dat ik dan de finish niet op tijd zou halen. Dan had ik nog eens terug moeten komen om alles opnieuw te doen, want ik zou het nooit zo kunnen laten (het was de derde deelname voor Paris, red.).”

“Ik had maar een paar minuten meer om de heuvel op te lopen, dus ik besloot uiteindelijk om gewoon te sprinten. Op dat moment had ik zo’n zuurstoftekort dat ik de laatste honderd meter niets rondom mij zag of hoorde. Er was heel wat lawaai om me heen, mensen die mij toejuichten, maar ik was gefocust op de finish. Al de rest was wazig”, blikt Paris terug.

Twee keer de Mount Everest

Tijdens de Barkley Marathons moeten deelnemers vijf identieke lussen van ongeveer 32 kilometer afleggen, afwisselend met de klok mee en tegen de klok. Voor iedere lus krijgen ze maximaal twaalf uur de tijd, maar het parcours is niet gemarkeerd en oriëntatiepunten ontbreken. Deelnemers kunnen enkel rekenen op een kompas en een getekende kaart.

Naast het terrein – in totaal moeten de lopers twee keer de hoogte van de Mount Everest over – maakt vooral de extreme vermoeidheid door het chronische slaaptekort de wedstrijd zo zwaar. Karel Sabbe was vorig jaar de eerste Belg die de Barkley Marathons tot een goed einde bracht.

LEES OOK. Hoe houden ultrasporters onmenselijke uitdagingen toch vol? “Ze voelen wel degelijk pijn maar hebben geleerd om zich ervan los te koppelen”