De ruzie was compleet uit de hand gelopen. Ze had geroepen. Getierd. Zijn lievelingskopje met alle kracht die ze in zich had, kapotgeslagen. Hij had haar uitgemaakt voor zot wijf. Hysterische, jaloerse heks. Tijd en rijp voor de psychiatrie. Ze was nadien op haar knieën gaan zitten, verslagen, hartstochtelijk wenend. Ze hadden die nacht apart geslapen. En de daaropvolgende ochtend woordeloos besloten het daarbij te laten. Maar misschien zou het toch goed zijn. Na al die maanden, nog eens een sessie. Dit kon toch niet. Het moest besproken worden, maar de angst voor escalatie. Dus zitten ze hier, voor mij. Beschaamd. We waren zo goed bezig, zegt ze. Waarop ik antwoord. Dat het is zoals met alles in het leven. Dat niet het vallen, niet het conflict, niet de pijnlijke woorden en daden het probleem zijn. Dat het altijd gaat over opstaan, over de zoektocht naar herstel en de woorden en daden die helen. Dat ze die stap sowieso zetten. Door hier te zitten.

Hij kijkt haar aan. Of hij het verhaal kan doen. Ze knikt zacht. Hij schraapt zijn keel. Dat het gaat over sociale media, zegt hij. Hij snapt dat er op die manier wel wat dingen gebeuren. Verdergaand dan voorzien. Omdat je zoiets niet altijd onder controle hebt. “Maar geen van dat alles dus”, zegt hij ferm. Dat hij dus een aantal bekende mensen volgt. Instagram. En dan ook dingen liket. Zonder meer. Of een commentaar achter laat. Zonder meer. En daar al eens een reactie op volgt. En zij daarover dus zo een heisa maakt. Zij gaat verder. Dat hij hengelt. Zoekt naar aandacht. Naar bevestiging. In het geniep. Vernederend voor haar.

Hij wordt rood als hij het vertelt, zijn stem klinkt luider. Ook bij haar zie ik de spanning stijgen. Ze schudt haar hoofd en kijkt naar buiten. Ineens is het stil. Waarop zij begint. Waarom die ene vrouw? Ze had het nagekeken. Op elke foto: like, commentaar en haar reactie. Altijd zo vol van zichzelf. En zijn belachelijk gedrag. Of hij nu echt denkt dat zij … Maar ook: hoe kwetsend. Waarop hij snel reageert dat hij het zo niet bedoelde en zij spoken ziet. Hij toch bij haar is en voor haar kiest. Ik valideer op dat moment. Dat hij het zo niet bedoelde en ik dat geloof. Dat zij zich gekwetst voelt en dat er geen maar volgt, omdat een gevoel niet tegen te spreken valt.

Dat we misschien kunnen proberen even de andere te zijn, de andere in te voelen. Foto’s kijken op Instagram, de kick van likes en reacties, de nabijheid van wat ver en onbereikbaar lijkt in het echte leven. De fantasie en de grens waarmee we spelen, zonder kwaad opzet. En bij haar: zijn likes en comments zien. Het gevoel niet te kunnen concurreren met die onbereikbare in bikini. Die hij blijkbaar leuk vindt. Mooi, grappig ... Dingen die zij graag wil horen, wil krijgen van hem. En de stekende pijn die jaloezie is, omwille van die grens. Die naar haar gevoel overschreden is. Microcheating noem ik het. ‘Micro’ in zijn beleving, ‘cheating’ in de hare. Ze kijken naar elkaar. Dan naar mij.

Het is opnieuw stil. Hij geeft het toe, dat er al eens een fantasie is. Waarmee je daar dan toch wat speelt. Maar er geen haar op zijn hoofd is dat er aan denkt. Maar hij nu wel beter beseft waar die storm bij haar vandaan kwam. En zijn kwaadheid omwille van diezelfde op hem inbeukende storm. Omdat ik al eens eerder uitlegde dat hysterie historisch is. Dat als iets zo fel binnenkomt, het altijd gaat over een oud zeer. Bij haar: verlating. Bij hem: niet zichzelf mogen zijn. En dat ons online leven het er niet makkelijker op maakt, besluit ik. Ze kijkt naar hem, ze kijkt naar mij. De schaamte heeft plaatsgemaakt voor iets dat dankbaarheid lijkt.