Dit jaar finishten de vrouwen voor het eerst na de mannen, en dus was het aan Kopecky en co om het klassieke voorjaar op een passende manier af te sluiten in het laatste monument van het voorjaar.

Na vijftig kilometer was Sarah Gigante al op avontuur vertrokken. De renster van AGInsurance-Soudal Team reed solo op kop en werd op de hielen gezeten door Stina Kagevi, die eveneens haar kans waagde in La Doyenne. Die laatste kreeg het gezelschap van Sara Martin (Movistar) en Kim Cadzow (EF Education-Cannondale), maar hadden de achtervolgers niet te vroeg hun kruit verschoten?

Kagevi was de eerste die de rol moest lossen en haar jacht op de koploopster moest staken, maar ook Martin en Cadzow slaagden niet in hun opzet om aansluiting te vinden. Halfweg koers bleef Gigante onverstoord doorstomen, maar achter haar vormde zich een groepje van zeven. Mischa Bredewold, Lucinda Brand, Eva Van Agt, Elise Chabbey, Mikayla Harvey, Grace Brown en Flora Perkins wilden de handen maar al te graag in mekaar slaan.

Negenkoppige kopgroep

Uiteindelijk had Gigante geen kans tegen de aanstormende achtervolgers. Lossen deed ze niet toen ze werd ingelopen. De Australische zette zich achteraan de kopgroep, waar ook Julie Bégo, de Franse wereldkampioene bij de juniores, bij was komen aansluiten. De voorsprong op het peloton, waar Team DSM-Firmenich aan kop sleurde, bedroeg een kleine twee minuten. Was dat voldoende?

Met Elisa Longo Borghini, Marianne Vos, Demi Vollering, Katarzyna Niewiadoma en Lotte Kopecky zaten alle favorietes nog geposteerd in het peloton. Wat volgde was het sein om de gashendel open te draaien en de achtervolging in te zetten. De kopgroep was niet kansloos, maar het peloton toonde zich vastberaden. De voorsprong slonk al snel aanzienlijk.

Ondertussen werd in de kopgroep het kaf van het koren gescheiden. Drie rensters fietsen een kloof van 35” bij elkaar. Chabbey, Brown en Cadzow hadden de beste benen en hadden wel zin om met z’n drieën naar de meet in Luik te rijden. Met nog dertig kilometer te gaan was het trio allesbehalve kansloos, maar de forse tegenwind maakte er een slijtageslag van en Lidl-Trek, de ploeg van Longo Borghini, trok het peloton op een lint.

Kopecky moet de favorietes laten rijden

Enkele demarrages - en het noodgedwongen lossen van Kopecky - later, zag de situatie er volledig anders uit. Zij die sneuvelden in de kopgroep werden opgevist door het peloton, de favorietes trokken er vol overgave op uit.

En dat loonde want een kleine tien kilometer voor de meet was de samensmelting een feit. Longo Borghini, Chabbey, Brown, Cadzow, Vollering en Niewiadoma zouden strijden voor de zege in Luik-Bastenaken-Luik. De winnares was nog lang niet gekend, maar één ding was zeker: het zou spannend blijven tot de laatste meter, zeker toen Brown op een rotonde de afslag miste en weer even moest achtervolgen.

De Australische liet zich echter niet uit het lood slaan en volgde meteen toen ze aansluiting vond en Chabbey versnelde. Een koninklijke sprint zou beslissing brengen en Longo Borghini zat in een zetel. Zou ze na de Ronde ook Luik-Bastenaken-Luik winnen?

Niewiadoma ging op anderhalve kilometer voor de streep aan en voorzag de Italiaanse kampioene zo van een perfecte lead-out. Maar dat bleek niet voldoende voor de zege, want Brown remonteerde Longo Borghini nog en spoelde de teleurstelling van de voorbije jaren – ze werd al tweemaal tweede in La Doyenne – volledig door. Vollering was ‘the best of the rest’.

Op de erelijst volgt Brown Vollering op. Van de acht tot nu gereden edities werden er zes gewonnen door een Nederlandse. De Britse Lizzie Deignan, winnares in 2020, is de andere vreemde eend in de bijt.

Brown boekte haar tweede zege dit seizoen, nadat ze zich begin januari tot nationaal kampioene tijdrijden kroonde. In die discipline is ze ook vicewereldkampioene. In haar carrière zit de winnares van de Brabantse Pijl van 2020 aan twintig overwinningen. In Luik greep ze met tweede plaatsen in 2020 (achter Deignan) en 2022 (achter Annemiek van Vleuten) twee keer net naast de opperste bekroning.