Uithijgend, beetje bevangen door de koude en aanvankelijk nog betrokken in een discussie met haar kopvrouw Mavi Garcia. Maar toch ook gelukkig dat ze Luik had bereikt als 32ste, op amper twee minuten van de verrassende winnares Grace Brown. Ook voor Urska Zigart werd het een speciale dag. Het was immers exact twee jaar geleden dat haar moeder overleed aan de gevolgen van een slepende ziekte. Pogacar verliet toen halsoverkop België en besloot niet te starten in Luik-Bastenaken-Luik.

Dat haar vriend eerder op de dag zijn Luik-Bastenaken-Luik met een alweer indrukwekkend solo had gewonnen, was haar al tijdens haar eigen wedstrijd duidelijk geworden. “Ik hoorde constant mensen langs de kant van de weg roepen. Pogi solo, Pogi gewonnen. Ik had echt geen televisietoestel nodig om te weten wie er gewonnen had.”

Ze had er van genoten maar vergat zich niet te focussen op haar eigen wedstrijd. “Natuurlijk is het fijn als je tijdens een wedstrijd verneemt dat je vriend gewonnen heeft”, lachte Zigart. “Of het voor extra kracht zorgde? Hmm, misschien wel, ik denk dat ik vijf watt extra kon trappen (lacht). Maar anderzijds moest ik er toch voor zorgen dat de euforie mijn wedstrijd niet beïnvloedde. Ik had nog steeds een job te doen.”

Dat haar vriend zijn zege had opgedragen aan haar overleden moeder, wist Zigart enkele minuten na de finish nog niet. “Het is mooi wat Tadej gedaan heeft, al is het moeilijk reageren enkele minuten na het einde van mijn eigen wedstrijd”, zei de Sloveense. “Exact twee jaar geleden overleed mijn moeder, vorig jaar kwam Tadej zwaar ten val in deze wedstrijd en brak hij zijn hand. We hoopten dat vandaag eindelijk ook eens een mooie dag mocht worden.”

En dat werd het. De ‘vriendin van’ leek haar gevoelens goed onder controle te hebben. “Ik ben op een punt gekomen dat het overlijden van mijn moeder mij eerder kracht en motivatie geeft”, zei ze daarover. “De tijd dat de gedachte aan mijn moeder mij blokkeerde, is voorbij. Maar het treuren houdt nooit op.”