Als Club Brugge de komende zes competitiewedstrijden wint, is de 19de landstitel sowieso binnen. Laat u dat even bezinken. Club was uitgeteld nog voor de play-offs begonnen waren. Althans, dat was ieders veronderstelling. We hebben het format en Club onderschat.

Neemt u het maar van ons aan: plaats één is een thema in de vestiaire. De spelers mikken op het summum: de dubbel. De Conference League en het kampioenschap. De ontlading na de overwinning in het Dudenpark was enorm. Er werd gezongen en gedanst met de fans. Nicky Hayen balde de vuist richting de hoofdtribune. Aan de spelerstunnel stonden Club-medewerkers mekaar te knuffelen. Club is dezer dagen opnieuw ‘one big family’. Tiens, was de goede sfeer niet net de grote plus onder Ronny Deila?

Hayen voegt een extra sausje toe aan die teamgeest: kwaliteit aan de bal en een tactisch plan. De Club-leiding krijgt terecht lof voor de keuze voor Hayen, maar tegelijk kun je je de vraag stellen of de Limburger niet sneller aan zet had moeten komen.

Op karakter

Maar het was dus niet te laat om de wereld van Club – en bij uitbreiding de andere topclubs – alsnog op zijn kop te zetten. Blauw-zwart walst de laatste weken over alles en iedereen heen. Tegen Cercle Brugge was de eerste helft nog matig, maar na de pauze had het genoeg kansen om aanspraak te maken op de overwinning (1-1). Op de zeges tegen Anderlecht en Antwerp viel niks af te dwingen. Wat de drie punten op Union betreft: ook al was het geen hold-up, Hayen gaf toe dat het “niet goed was”.

Het eerste doelpunt had een hoog ‘zo word je kampioen’-gehalte. Vetlesen mag dat nog tien keer proberen, het zal, bij wijze van spreken, elf keer mislukken. Maar waar het bij Union allemaal tegenzit, is het bij Club net omgekeerd. Dat geluk dwing je ook wel zélf af.

Vanaf de rode kaart van diezelfde Vetlesen was het overleven voor Club. De 0-2 van Meijer op corner gaf welgekomen ademruimte, vervolgens was het knokken voor elke morzel grond. “We hebben getracht de intensiteit van Union te matchen. We hebben het op karakter over de streep getrokken, de overlevingsdrang was enorm. Na de zware verplaatsing naar PAOK van de afgelopen dagen hoeven we ons er niet voor te excuseren dat we het op die manier gedaan hebben.”

Citroen niet uitpersen

Hayen deed uitschijnen dat sommige jongens op hun tandvlees zitten – geen schande overigens –, wat zorgwekkend zou zijn voor iedereen die een FCB-hart heeft: het schema wordt er de komende weken niet rustiger op. Hayen zegt het verstandig te willen aanpakken: “Het is makkelijk om de citroen nu leeg te persen voor een paar matchen, maar ik hou liever ons niveau aan over een langere periode. Neem Ferran Jutglà: hij zit in bloedvorm, toch hebben we geroteerd met hem, net om hem fris te houden. Wat daarbij ook helpt, is resultaten boeken. Dan doe je de opofferingen met de glimlach. Deze drie punten geven ons opnieuw een mentale boost. Hier op Union – een sterke tegenstander – komen winnen is echt wel een straffe prestatie.”

En dat zorgt ervoor dat er gedroomd mag worden, zowel bij de fans als de spelers, maar Hayen rekent zich niet rijk: “Als we twee of drie keer verliezen, wat zomaar kan in deze play-offs, dan liggen we uit de titelstrijd. We willen minimum derde worden.”

Op bestuursniveau is er een gelijkaardige nuchterheid. Op zich is dat een gezonde houding, er zijn geen garanties dat Club deze flow zomaar kan aanhouden. Bovendien zijn de onderlinge verschillen klein. Woensdag kan Club, bij verlies tegen Genk, plots ook vierde zijn.

Langs de andere kant: dan kan Club ook zomaar op kop staan. Het zou passen in de zotte inhaalrace die het momenteel aan het afleggen is – wie had dit gedacht? “We weten niet waar het gaat eindigen.” Dat de Club-trainer dat überhaupt kan zeggen, is al een mirakel op zich.