In het centrum van het Rode Kruis op Linkeroever worden 260 vluchtelingen opgevangen. Ze komen uit alle hoeken van de wereld, meer dan dertig verschillende nationaliteiten. Dat het opvangcentrum dit jaar 25 jaar bestaat, wordt gevierd op 14 september. Als special guests worden alle ex-bewoners, maar ook ex-medewerkers uitgenodigd.

Om aandacht te vragen voor hun werking en voor de uiteenlopende mensen die ze opvangen, zijn langs de roltrappen van de voetgangerstunnel verschillende portretten opgehangen.

Kinderen en kleinkinderen

Hasim Al Jebori is 65 jaar en kwam twee jaar geleden aan in Antwerpen. “Sinds de nieuwe regering in Irak is het er al jaren onveilig. Belangrijke en hooggeschoolde mensen worden vermoord: dokters, ingenieurs, noem maar op. Ik leefde er in een constante angst. Het was nog zo’n prachtig land voordien.”

Acht jaar geleden stuurde Hasim zijn kinderen naar België. “Mijn zoon is 24 jaar en heeft net zijn studies als ingenieur afgemaakt.” De trots voor zijn kinderen is groot. “Mijn dochter heeft lang in Merksem gewoond, maar verhuisde naar Tessenderlo. Ik zie haar wel nog elke week, samen met haar drie prachtige kinderen.”

Hasim vertelt vol liefde over zijn familie. Het was dan ook met pijn in het hart dat hij zelf alleen achterbleef in Irak. “Ik had niet genoeg geld om mee te gaan. En mijn gezondheid liet het niet toe. Maar nu houd ik mezelf gezond door elke dag naar mijn zoon te fietsen die op de Meir woont.”

Respect

Sherin (37) en haar dochter Rimas (19) vluchtte twee jaar geleden vanuit Gaza naar België. “We voelden al jaren dat de spanning werd opgebouwd. Ik kon het niet meer houden, dus vertrokken we. Maar onze familie zit daar nog steeds vast. Soms horen we hen enkele dagen niet omdat ze geen internetverbinding meer hebben. Dan is het bang afwachten tot ze weer een teken van leven geven.”

Rimas is overtuigd dat ze in Antwerpen wil blijven, maar voor Sherin mag dat buiten het centrum zijn om zich echt onder te dompelen in de Belgische cultuur.

“Ik hou enorm veel van Belgen. Zij hebben dezelfde waarden en normen die wij in de islam hoog in het vaandel dragen. Ook al is het een andere religie, die regels van respect zijn echt dezelfde, vooral het respect voor vrouwen. Ik heb vaak het gevoel dat ik niet genoeg verander als ik te veel omga met Arabische mensen. Ik ben zo dankbaar en blij dat ik hier in België mag zijn, ik wil dan ook als een Belg leven en denken.”

Ze hebben alle twee hun eigen manieren om zich hier in België in te werken. Rimas hoopte dat te kunnen doen aan de hand van haar hobby. “In Gaza was het zeker niet vanzelfsprekend om als meisje te voetballen. Ik koesterde wel echt die droom om hier in Europa zorgeloos te kunnen voetballen. En daar leek het eerst wel op. Maar jammer genoeg moet ik ondervinden dat de wereld, zelfs in België, nog niet echt openstaat voor voetballende meisjes.”

Helpen

Albert Foyet (39) komt uit Kameroen. Hij arriveerde nog maar drie maanden geleden in ons land. “Ik heb geleerd om van dag tot dag te leven. Ik ben dankbaar met elke dag die ik krijg. Ik ben dankbaar dat ik in Antwerpen ben. Ga ik hier in Antwerpen blijven. Wat zijn mijn toekomstige plannen? Ik ben hier door het lot geraakt en ik weet niet wat het lot nog meer voor mij in petto heeft.”

Over zijn familie en zijn land van afkomst rept Albert geen woord. Hij kijkt niet naar het verleden, maar ook niet naar de toekomst. “Gelukkig spreken ze in België twee talen en spreek ik Frans. Toch wil ik alles op alles zetten om Nederlands te leren. Het is een kans die ik gekregen heb en niet ga laten schieten. Ik ben heel blij met de assistenten die ons helpen in het centrum en als mijn Nederlands op punt staat, zou ik ook graag klanten helpen.”

“Vroeger werkte ik in een casino. Ik deed daar alles van security tot croupier, maar maakte de klanten ook wegwijs in de spelen die ze niet begrepen. Dus mensen helpen, dat zit echt in mij.”