Olympique Marseille, opgericht in 1899 na een fusie van enkele door Engelsen opgerichte rugby -en voetbalverenigingen, kent een bijzonder bewogen geschiedenis. Zijn hoogdagen beleeft l'OM begin jaren negentig als het onder leiding van Raymond Goethals en Bernard Tapie, en met onder andere voormalig Brugge-speler Jean-Pierre Papin, vijf opeenvolgende landstitels verzamelt en de Europa Cup I wint. Aan de landskroon van '93 blijkt echter een reukje te zitten. Een speler van Valenciennes bekent aan het gerecht dat Bernard Tapie hem heeft proberen omkopen. De gewonnen wedstrijd tegen Valenciennes werd omgezet naar een gelijkspel, maar desondanks bleef Marseille over voldoende punten beschikken voor de titel.

De Uefa en Fifa beslissen echter dat Marseille niet mag deelnemen aan de Intercontinentale beker en de Champions League, het begin van de val. De Zuid-Franse club verliest zijn voornaamste sterren, gaande van Boli over Boksic tot Völler en wordt na een gerechtelijk onderzoek naar tweede klasse gezet. De ellende is daarmee nog niet voorbij. Tapie wordt gearresteerd, l'OM blijkt met een schuldenberg van ruim 30 miljoen euro opgezadeld en wordt failliet verklaard.

De club moet eigenlijk nog een afdeling zakken, maar door de verworven derde plaats blijft het in de Ligue 2. Courbis brengt Marseille een jaar later al terug op het hoogste niveau. Sindsdien gaat het weer op en neer met 'les Phocéens'. Het ene jaar wordt de degradatie nauwelijks afgewend, in '99 worden Uefa Cup en titel op het nippertje mislopen evenals in 2004 wanneer Valencia te sterk blijkt in de finale. Het gebrek aan continuïteit - elk seizoen is het een komen en gaan van spelers - is de voornaamste oorzaak voor de vaak bedroevende resultaten. Niet toevallig misschien als je ziet dat de hoofdaandeelhouder van Marseille, de meermaals in opspraak gebracht Louis-Dreyfuss, bestuurslid is van Standard, een gelijkaardige club.

Hondstrouw

En wat met de supporters? Die bleven gewoon komen. Zelfs toen de club in tweede klasse speelde, daagden er meer dan 20.000 fans op in het Stade Vélodrome. En ook nu, ondanks de lauwe prestaties in de Ligue 1, worden er tegen doorsnee clubs steevast 40.000 van de 60.000 zitjes gevuld. Want

les Marseillais

zijn gek van voetbal.,,Vroeger was het beter'', zeggen de oudere fans die de glorieperiode meemaakten, maar zelfs nu blijft l'OM over een van de grootste heksenketels van Frankrijk te beschikken.

Elke supportersclub heeft zijn eigen kleur, logo, motto en symbool. Achter de doelen zitten de hevigste fans van les Olympiens. Vlaggen, niet zelden met doodskoppen, gezang, Bengaals vuur... van de Belgische eersteklassers kan alleen Standard er enigszins mee vergeleken worden.

Che Guevara

Aan de noordelijke zijde zitten vier groepen. Les Fanatics, MTP (Marseille Trop Puissant), de Dodgers en de Yankees. Allen staan ze bekend als vredelievende bewegingen. Zo willen de Yankees, met 5.000 de talrijkste groep in de noordelijke ring, een voorbeeld zijn voor de andere fans waarbij een afkeer van geweld en hooliganisme de belangrijkste waarden zijn. ,,We zijn gekken'', is hun leuze. Dat supporter zijn menens is, blijkt ook uit de andere slogans. ,,Trots-vuur-trouw'', zijn de drie grondsbeginselen van de Dodgers. MTP, opgericht bij de val naar tweede klasse, schrijft voor: ,,Er bestaat geen compromis: voor altijd onze club.'' De Fanatics, die zich in donkerblauw uitdossen, zeggen: ,,Marseillais boven alles.''

Achter het andere doel zitten twee groepen, de South Winners 87 en de Ultras. De South Winners staan bekend als rebels en chaotisch en uitgesproken antifascistisch. Vandaar dat zij de antiskinhead-kleur oranje gebruiken en de Cubaanse vrijheidsstrijder Ernesto 'Che' Guevara op hun gigantische vaandels afbeelden. Daarnaast heb je de Ultras, opgericht in 1984 en daarmee de oudste supportersgroep, die eveneens tegen raciale discriminatie opkomen en apolitiek zijn: ,,Een mythe, een geloof, een gevecht.''

Dat de meeste clubs een Engelse naam dragen heeft twee redenen. Enerzijds gaat het om de internationale (h)erkenning van de naam, daarnaast zijn ze vaak gemodelleerd naar Engelse voorbeelden. Vandaar ook de doodskoppen en bulldogs als agressieve afbeeldingen. Het gaat allemaal om imago en het afschrikken van de tegenpartij.

Elke ploeg die te gast is in het Stade Vélodrome krijgt af te rekenen met deze bende vuurwerkgekke clans. En keer op keer verliezen ze het gevecht. Hooligans zijn het niet per se, fanatieker des te meer.