In 1999 zei hij nog op welke helling hij de concurrentie in Luik-Bastenaken-Luik zou vernietigen. Nu lijkt hij vooral nederig. 'Gelukkig zijn, zowel op als naast de fiets.' Het klinkt zo on-

VDBiaans

, maar het zegt veel over hoe alles heeft doorgewerkt in die koker van hem.

Vorige week zaterdag sneed Vandenbroucke bij Mitsubishi-Jartazi-Protech seizoen zeventien als prof aan. Een indrukwekkend aantal. Maar de jongste acht jaar haalde hij alleen extra-sportief het nieuws. Een huiszoeking, geboeid voorgeleid voor de onderzoeksrechter. Depressies, een schot in het plafond thuis bij zijn vrouw Sarah Pinacci in Nieuwkerke. Een nieuw begin van dit

knipperlichthuwelijk

in Italië, waar de stormachtige relatie vorige zomer halsoverkop afsprong met een zelfmoordpoging van VDB. Het is maar een summiere samenvatting van een waslijst aan spraakmakende zaken.

Over die wapenfeiten heeft hij het liever niet in restaurant Al Valentino in Waregem, waar hij na een groepstraining genoot van een bord spaghetti bolognese en een glas spuitwater. Als de eerste de beste neoprof. 'Had ik in 2000 geweten wat ik nu wist, dan was dit allemaal niet gebeurd. Ik wil er niet over uitweiden. Het zij zo. Het heeft geen zin om achterom te kijken.'

VDB is opnieuw thuisgekomen. Letterlijk zelfs. Vader Jean-Jacques en moeder Chantal ontfermen zich weer over hun enige zoon. In Hostellerie de la Place, zijn ouderlijk huis in Ploegsteert.

Hoe gaat het privé?

'Ik woon voorlopig bij mijn ouders. Op termijn denk ik ergens anders in te trekken. Ik bezocht enkele huizen, maar ik vond er geen enkele dat me aanstond. Ik ben heel goed waar ik nu ben. Ik word goed verzorgd. Ik mankeer niets. Altijd op tijd eten. Moet ik weg, dan is mijn valies netjes gepakt. Allemaal eenvoudige dingen die het leven zoveel gemakkelijker maken. Ik ken goed het verschil. Zo gewoon is dat allemaal niet. Ik ben onlangs gaan trainen met mijn vader. Het klikt opnieuw, al zullen we nooit dé diepgaande gesprekken voeren. Maar dat komt wel meer voor in een relatie van vader tot de zoon.'

Zo ben je opnieuw dicht bij Cameron, je oudste dochter uit een relatie met Clothilde..

'Ik zie Cameron ongeveer elke dag. Ze is ondertussen negen jaar. Ze loopt bij de atletiekclub Entente Athlétique du Hainaut in Le Bizet. De vereniging waar ik destijds was aangesloten. Ze doet het goed. Ik ging al een viertal keer mee naar een wedstrijd. Het is een braaf meisje. Ik herken veel van mij in haar. Ze barst van karakter, ze is altijd bloednerveus en hypergeconcentreerd voor een wedstrijd. Ze heeft talent. Ze eindigt altijd eerste of tweede in haar leeftijdscategorie, zoals onlangs nog bij de Crosscup in Brussel. Cameron heeft ook al gefietst. Ze volgt een beetje dezelfde weg als toen ik kind was. Maar koersen is moeilijker voor een meisje. Het is ook niet meteen de mooiste sport voor een vrouw.'

Margaux, je ondertussen zesjarige dochter, leeft wel op duizend kilometer afstand van je, bij je ex Sarah Pinacci in Italië.

(Stilte en diepe zucht)

'Ik heb ze al zeven maanden niet gezien, ook niet meer gehoord. Alles gaat via de briefwisseling van de advocaat van Sarah. Margaux was ook mijn schatje. Zeven maanden is echt lang voor een vader. Ik houd me sterk. Ik hoop dat er snel verandering komt in deze onleefbare situatie. Op 18 januari beslist de rechter over de scheiding en het bezoekrecht. Het lijkt erop dat Sarah het me niet gemakkelijk wil maken. Ze weigert elk contact met ons. Zelfs met Paul De Geyter, de peter van Margaux. Ik ben blijkbaar gedoemd om dit soort situaties door te maken. Al vind ik het jammer dat Sarah de toekomst van ons kind in de handen dropt van een vrederechter. Ik vind dat ouders zelf moeten beslissen over de opvoeding van hun kind. Zelfs als ze gescheiden zijn.

(Gelaten)

Maar Sarah wil het zo. De omgang met Clothilde is zo totaal anders. Die was altijd goed.'

'Ik ben net terug van drie weken Noord-Italië. Ik zat in Pavia, op een half uur van ons huis in Vermezzo. Dikwijls wou ik gaan kijken naar Margaux. Maar de rechtbank heeft beslist dat ik de school noch de woning mag naderen. Ik wacht het proces af. Familie is eigenlijk alles voor mij. Plots brak er bij mij iets toen bleek dat het verhaal van Sarah en ik definitief was afgelopen. Dan volgde die zelfmoordpoging in juni.'

Twee afgebroken relaties in amper zeven jaar. Ben je nu voor lange tijd alleen?

'Wie zal het zeggen? Ik loop er niet achteraan. Vind ik de juiste persoon, dan zal het wel lukken. Ik wou altijd al drie kinderen. Het zullen er misschien drie zijn. Maar dan wel door omstandigheden met drie verschillende vrouwen.'

Ook op sportief vlak lijk je thuisgekomen bij Mitsubishi-Jartazi, waar je Jef Braeckevelt terugvindt, de man bij wie je samen met je nonkel Jean-Luc Vandenbroucke in 1993 bij Lotto debuteerde.

'Ik ben er blij om. Hij hanteert niet altijd de zachte hand, maar ik hou van zijn aanpak. De basis van het wielrennen blijft nu eenmaal de basis. Ook al is er zogezegd de jongste tien jaar veel veranderd. Je moet het allemaal niet te ver zoeken. Als sporter moet je goed op je eten letten en trainen.'

Je zit hier samen met jongens als Hans Dekkers of de illustere onbekende Duitser Frank Dressler, die in zijn vrije tijd nog een fietshandel runt. Wat anders dan het Fassa Bortolo van Filippo Pozzato en Alessandro Petacchi.

'Ik heb nu eenmaal liever een team dat een familiale sfeer uitademt dan een mastodontploeg. Ik moet het gevoel hebben dat ze zich om mij bekommeren. Als ik me alleen voel, loopt het dikwijls fout.'

Hoe belangrijk is de parttime aanwezigheid van Chris Peers, de man die je als helper meetroonde naar de Cofidisploeg van 1999.

'Chris is iemand waar ik altijd een beroep kan op doen. Ook in mijn slechte dagen. Had ik bijvoorbeeld Peers 's nachts om twee uur opgebeld, dan nam hij de auto en stond hij voor mijn deur. Hij heeft me nooit laten vallen. Ik kan altijd op hem rekenen, als vriend en als vertrouwenspersoon. Hij zal dicht bij mij staan. Hij is heel belangrijk. Chris kan me nog dingen bijleren. We gaan er samen iets van maken. Het is alsof iedereen terugkomt uit het verleden waarin het goed was. Dat is toch een goed signaal.'

Wat liep er in dat helse verleden zo allemaal verkeerd?

'Ik wil niet terugkijken. Dat hoeft niet. Bij MrBookmaker.com en Unibet.com was het een regelrechte ramp. Qua aanpak, qua ploeg, qua management. Ik ben natuurlijk ook de braafste niet, maar Koen Terryn

(de algemene manager, red.)

was mijn vriend niet. Hij kende niets van wielrennen. Hij lag overhoop met iedereen en zeker met mij. Ook al deed ploegleider Hilaire Van der Schueren zijn best. En als het spel op de wagen zit, dan ga ik ook in de tegenaanval.'

'2007 was Acqua & Sapone. Een rampjaar. Vooral mijn knie speelde opnieuw op. Maar schrijf nooit iemand af. Ook VDB niet.'

Hoe is het nu met die linkerknie? Je eeuwige pijnpunt sinds je op vierjarige leeftijd overhoop werd gereden tijdens een autorally in de streek.

'Dat is al heel mijn leven mijn handicap. Als het heel koud is, voel ik er nog iets aan. Rond dat gewricht is de huid teer en raakt ze snel stuk. Door noodzakelijke infiltraties uit het verleden. Kinesist Lieven Maesschalck verzekerde me dat ze zal standhouden. Ik heb wel veel oefeningen gedaan om mijn linkerbeen te versterken.'

Hoe was je winter? Braeckevelt zei ons deze week nog van op het trainingskamp in het Zuid-Franse Bragassargues dat je conditioneel het verst staat van zijn groep.

'Ik was er vorig jaar vooral fier op dat ik ondanks mijn privémoeilijkheden al aan de start stond van het na-Tourcriterium in Aalst, dat ik het einde van het seizoen meemaakte. Nu heb ik een werkgever die in mij gelooft. Op welk niveau ik sta, weet ik niet. Ik ben niet ziek geweest, was niet geblesseerd en heb geen trainingsachterstand. Ik lag drie weken volledig stil. In december ging ik voor drie weken naar Italië. Voor vakantie en voor training. Dagelijks dik drie, vier uur. Heel specifieke trainingen, bergop en bergaf, met de vaste pion.'

Hoe hoog reikt je verwachtingspatroon nog? Sinds 2000 waren er enkel nog overwinningen in kermiskoersen, genre Erpe-Mere, Kortrijk en twee keer de Grote Prijs Marcel Kint in Zwevegem.

'Ik bevind me niet in een positie om te zeggen dat ik iedereen naar huis zal rijden in de Ronde van Vlaanderen. Ik doe geen straffe uitspraken meer. Laat me eerst weer tonen dat ik coureur ben. Dat betekent voor mij de finales van bepaalde koersen rijden. Dan zou ik supercontent zijn. Kan ik het voorbereidingsprogramma (

GP Marseillaise, Ster van Bessèges en de Ronde van de Algarve, red.)

afwerken, dan haal ik dit voorjaar een redelijk niveau. Misschien vergelijkbaar met dat van 2003 bij Quick Step-Davitamon, of een jaar later bij Fassa Bortolo. Het kan iets worden, ik ben vijf kilogram magerder dan vijf jaar geleden, maar ik weiger hoog van de toren te blazen. Bij Mitsubishi krijg ik een goed koersprogramma. Zoals o.a. de Vierdaagse van Duinkerke of de Ronde van België. Kleine ronden van één week met een tijdritje erin. Laat me twee zulke rittenkoersen winnen en ik ben weer vertrokken.'

Dan wordt er weer op de Berendries gekalkt: VDB is God.

'Ik ben God niet. Ik heb een schare eeuwige fans zoals de Franky Boys in Oudenaarde, maar wat de publieke opinie van mij denkt, laat me eigenlijk koud. Ze hemelen je vandaag op, maar morgen boren ze je de grond in.'

Er hangt je wel nog een juridische zaak boven het hoofd. Hoe ver staat het met de dopingaffaire van 2002?

'Geen flauw idee. Wie interesseert zich daar nu nog aan? Ik zat mijn UCI-schorsing van een half jaar uit. Ik verwachtte penaal een aanvaardbare boete en basta. Ik snap niet waarom de rechter in de zaak-Landuyt wil wachten tot het Grondwettelijke Hof zich over mij heeft uitgesproken. Mijn zaak is totaal anders. Ze hebben bij mij

iets

gevonden. Allemaal producten om te slapen, of die een zot gebruikt. Ik was niet betrapt, hé. In 2002 heeft het gerecht voor een deel mijn carrière gebroken. Ik was toen opnieuw vertrokken. Beter dan ooit. Ik dacht dat ik dat jaar een klassieker of twee in de benen had. Tot die avond na de groepstraining van Domo-Farm Frites bij mij thuis in Lebbeke.'

Je was wel een voorloper. Na jij kwamen lawines aan dopingverhalen. Zoals die megazaak Operación Puerto. Was je verrast?

(Grinnikt)

'Het wielrennen is duidelijk veranderd. Er wordt anders gekoerst. Ik zat mee in de finale van Parijs-Brussel. Een koers van 220 kilometer. Voordien had ik nooit meer dan 130 kilometer in koers had gereden. Dat was toch niet normaal. Ik denk dat ik een goede parameter ben. Een klasbak kan opnieuw zijn stempel drukken. Het is gedaan met de rotzooi. Alexander Vinokourov heeft iets te laat gespeeld. Hij had het nog niet begrepen.'

'Ach, Eufemiano Fuentes, de ploegdokter van Kelme, wie kende hem niet? Eén keer zag ik hem. We sliepen in de Vuelta van '99 in hetzelfde hotel van Roberto Heras. Het was de avond voor de afgrijselijke Angliru. Het werd een nietszeggend gesprek. Ik ben er nooit op consultatie geweest. In mijn hele carrière heb ik nooit met een dokter buiten de ploeg gewerkt. Niet met Ferrari, niet met Conconi. Ik werkte met Bernard Sainz

(alias Docteur Mabuse, red)

. Een vriend die ik dag en nacht kan opbellen. Ik weiger me er ook kwaad om te maken om wat me met hem overkomen is in 1999 en 2002.'

Hoe lang denk je nog te koersen?

'Tot mijn veertigste. Dan ben ik 23 jaar beroepsrenner geweest. Is dat geen record? Oei, Rik Van Steenbergen zit aan vierentwintig. Ik hoop nog twee tot drie mooie seizoenen te maken. Dat zou super zijn.'

Wanneer komt je autobiografisch boek 'Ik ben God niet' uit?

'Ergens in maart of april. Het is uitgesteld omdat het hoofdstuk 2007 er nog bij moest. Ik praatte een honderdtal uur met Tim Van Steendam die ook ghostwriter van Tom Boonen was. Misschien moet ik op het einde van mijn carrière nog een boek uitgeven.'