Sleutelrol voor Gianni Vermeersch

“Wat een prestatie van Alpecin-Deceunick. Zelden een ploeg gezien die in een Monument zo de wet kon dicteren. Het begon al voor de kasseien, hoe renners als Riesebeek en Dillier daar al de wedstrijd naar zich toetrokken en ervoor zorgden dat er nog voor het Bos van Wallers maar dertig renners meer vooraan overbleven. En was hun rol uitgespeeld, dan bracht Alpecin-Deceuninck gewoon zijn volgende pionnen in stelling: Planckaert, Kielich en – vooral – een ronduit indrukwekkende Gianni Vermeersch. Tot twee keer toe heeft Vermeersch een sleutelrol vervuld in de zege van Van der Poel. Eerst kort na het Bos van Wallers. Vermeersch glipt er mee in een aanval van Politt en Küng. En nadat hij in de Ronde van Vlaanderen op dezelfde manier Mads Pedersen al dood had gedaan, deed hij dat nu over met die twee. Ook door de slimme manier waarop Van der Poel daarop reageerde. Nuchter bekeken was dat voor Van der Poel geen ideale situatie: twee directe concurrenten die weg waren zonder hem.

“Maar Van der Poel bleef heel rustig, reageerde er niet op en maakte zo de rest nerveus. En op hetzelfde moment werkte Vermeersch vooraan Politt en Küng zodanig op de zenuwen dat ook die er na een tijdje de brui aangaven. In die twintig kilometer dat dat allemaal gebeurde, heeft Van der Poel zijn beslissende demarrage kunnen voorbereiden. En opnieuw speelde Vermeersch daar een cruciale rol in. Net op het ogenblik dat je Van der Poel achter hem ziet opschuiven van pakweg de twintigste plek naar de derde, vierde positie, trekt Vermeersch nog even door. Precies op de juiste plek: op een ambetante strook, op een oplopend stuk.

“Zo effent hij het pad voor die allesvernietigende demarrage van zijn kopman. Grote klasse. Zelfs Mads Pedersen gaf het na afloop toe. Heel mooi dat hij op het podium heel bewust zijn kassei en bloemen neerlegt, om te kunnen applaudisseren voor Van der Poel. Meer respect kan je als winnaar niet krijgen.”

“Compassie met Visma en Lefevere”

“Zo relatief is het. Een paar weken geleden dachten we nog met z’n allen dat Visma-Lease a Bike dé voorjaarsploeg zou kunnen worden. Maar een paar valpartijen en ziektes later moet je vaststellen dat ze in Roubaix niet eens een ploeg konden opstellen die het Van der Poel zelfs maar moeilijk kon maken. Een geval van brute pech, absoluut, maar daarom niet minder confronterend, want in de Ardennenklassiekers zie ik ze ook niet meteen meedoen voor de knikkers. En intussen vertrekt hun grote sportieve leider Merijn Zeeman ook nog eens naar het voetbal. Dan zie je hoe zelfs een instituut als Visma-Lease a Bike als een kaartenhuisje in mekaar kan storten.”

“Wat ook geldt voor Soudal Quick-Step. Zelden is een wissel van de wacht zo nadrukkelijk tot uiting gekomen als in deze Parijs-Roubaix. Dat Asgreen in de vroege ontsnapping zat, kan je nog verdienstelijk noemen. Hoewel: zo’n ontsnapping met amper zeven renners, en dus ook de poging van Asgreen, was bij voorbaat kansloos. Om echt ver te dragen moet je met minstens vijftien zijn. Komt bij dat de ploeg het straks ook nog eens zonder Evenepoel en Landa moet doen in de Ardennenklassiekers. Dan kan je dit voorjaar eindelijk een of zelfs twee potentiële winnaars aan de start brengen en vallen die ook nog eens uit. Je zou er bijna compassie mee krijgen.”

“Kopecky draaide de rollen om”

“Complimenten voor de wereldkampioen bij de mannen, maar evenveel voor de wereldkampioene bij de vrouwen. Het is weinigen gegeven: vooraf één koers aanduiden die je per se wil winnen, en dat vervolgens ook doen. Maar vooral heb ik Kopecky zelden zo verstandig en dominant weten koersen als zaterdag. Eerder dit voorjaar, in de Omloop het Nieuwsblad en Dwars door Vlaanderen, was het Marianne Vos die telkens aan het wiel van Kopecky kleefde. Wat Kopecky telkens de zege kostte. Heel slim slaagde ze erin om in Parijs-Roubaix die rollen helemaal om te draaien.”

“Onderweg zag ik Kopecky een paar keer naar Vos kijken met een blik van: ‘Voor mij hoeft het ditmaal niet. Het is nu aan jullie om te rijden’. Daar heeft ze de krachten gespaard die haar toelieten om op de piste toe te slaan. Al was het daar nog nipt. Even leek ze in de tang te zitten. Maar dat typeert de echte kampioenen: op dat moment krijgt Kopecky zo’n adrenalinestoot… Plots zie je dan hoe haar ervaring als pistier het overneemt, ze naar het midden van de piste uitwijkt en daar zoveel snelheid kan pakken dat ze ernaast en erover komt en alsnog grandioos wint.”