De 31-jarige West-Vlaamse was deze week te gast bij ‘De Tafel van Gert’. Het seizoen van Vanloo in Turkije eindigde onlangs in de halve finales van de play-offs, waarin Galatasaray verloor van het Fenerbahçe van Meesseman. ‘JVL’ was in 31 optredens goed voor gemiddeld 13 punten en bijna 9 assists. Haar exploten als spelverdeelster met een dodelijk schoten leverden haar een uitnodiging op voor het trainingskamp van de Washington Mystics, de WNBA-ploeg die Claessens drafte en kampioen werd met Emma Meesseman en Kim Mestdagh.

Frietjes

Vanloo’s carrière piekt en dat op haar 31ste. Met de Belgian Cats werd ze vorig jaar Europees kampioen, volgend haarzelf het mooiste moment uit haar loopbaan tot nu toe.

“We hebben dat eigenlijk de hele zomer nog gevierd”, stelt ze. “Ik heb heel veel van de meisjes nog teruggezien en er heel die tijd nog van genoten. Dat ik snakte naar een pak frieten toen? Jaaaaa. Ik pak daar altijd gewoon een frikadel bij, simpel. Een frikadelletje en een frietjes, dat ben ik. Wij zitten daar dan veertien dagen lang met droge rijst en droge pasta, sla… Daar zit niks van smaak in hé. Er is daar geen chef-kok speciaal voor ons of zo.”

De flamboyante West-Vlaamse maakte nadien dus de overstap van het Franse Montpellier naar Galatasaray. “Het is wel een topclub, die club is zo groot ook met het voetbal. En de fans zijn wel hevig, zeker als we derby’s spelen. Ze zijn ook heel kwaad als je een wedstrijd verliest en dan krijg je wel eens haatberichten, zeker in het begin toen ik mij nog niet echt bewezen had. “You’re a piece of sh*t” krijg je dan wel eens. Maar als je je dan bewijst en ze zien dat je van de club houdt, dan keert dat volledig. Als je dan een slecht match speelt, dan sturen ze dat ze achter je staan. Dat maakt deel uit van topsport.”

Wat er ook bij hoort: weinig thuis zijn. Zo moest Vanloo haar hondje Tobi achterlaten bij de mama. Haar ‘beste vriend’ meenemen naar Turkije was geen optie. Gelukkig is er voor de eenzame momenten altijd nog… Samson & Gert.

“Jij zorgt ervoor dat mijn heimwee verdwijnt”, zegt ze tegen gastheer Gert Verhulst. “Ik kijk nog altijd naar Samson & Gert. Mijn favoriete aflevering? Ik heb er wel een paar, maar die met het zwembad in het gemeentehuis. Maar er zijn veel mensen die dit onderschatten. Ik ben heel snel volwassen moeten worden, om alles voor mijn sport te kunnen doen. Daardoor heb ik het kind zijn snel aan de kant moeten schuiven. Dat brengt mij terug naar die tijd en… ik vind het gewoon goeie humor, ik kan er niets aan doen (lacht).”

Amerika

Begin dit jaar speelden de Cats in een vol Sportpaleis het olympisch kwalificatietoernooi en klopten ze ei zo na wereldmacht Amerika, maar een foute call van de refs gooide roet in het eten.

“Ik wilde dat die week eindeloos lang bleef duren”, aldus Vanloo. “Die match tegen Amerika? Ik herinner mij dat moment nog heel goed. We speelden eigenlijk de match van ons leven, ook door het publiek. Ik weet nog dat Emma in het derde kwart tegen mij zei van: komaan, we gaan ervoor. Want we gingen ons eigenlijk wat sparen voor de twee belangrijkere wedstrijden nadien. En dan ja, die voet op de lijn (van Kelsey Plum, red.)… Ik zag het ook gebeuren en deed nog teken van: Hallo, zie je het niet? Maar de VAR bestaat niet dus we verliezen echt op de buzzer… Het is nog wel frustrerend want we hadden in de geschiedenisboeken kunnen komen.”

Deze week vertrekt Vanloo naar de VS, waar ze mee mag trainen met de Washington Mystics. De bedoeling is een plek af te dwingen in het team dat op 15 mei het WNBA-seizoen opent.

“Het is een droom die uitkomt”, aldus de West-Vlaamse. “Ik zou er hier heel emotioneel van kunnen worden. Ik heb hier heel lang voor gewerkt en het feit dat ik dit kan doen op mijn 31ste, ik ben daar zelf heel trots op. Ik heb op alle vlakken een heel lange weg afgelegd om te staan waar ik nu sta, dus het is echt aftellen naar donderdag. Dat ik over lijken zal gaan? Ik ben in het verleden wat te braaf geweest en me wat teveel laten doen, wat te gemakzuchtig geweest. Ik heb ingezien dat je in deze sport… Ik heb een Engelse quote die in mijn hoofd zit: ‘You’ve got to be so good they can’t ignore you’. Met die mentaliteit leef ik elke dag opnieuw. Ik ga er dus niet naartoe om wat te gaan shoppen, maar om te winnen.”

Vanloo had - net zoals Kim en Hanne Mestdagh overigens - al eens in de VS kunnen gespeeld hebben. Ze kon voor vier jaar naar de universiteitsploeg van Iowa, waar fenomeen Caitlyn Clark dit seizoen furore maakte, maar Vanloo raakte niet door een verplicht examen.

“Dat is de flater van mijn leven”, lacht ze. “Het was een SAT-test, een Engelse test om te zien of je daar ook het schoolniveau aan zou kunnen. Het is natuurlijk ook vier jaar verder studeren. Van het basketbal waren ze 100 procent zeker, maar ik moest die test dus doen. Ik kom daar om 8u00 aan in Brussel en ik zie iedereen met boeken rondlopen. Ik had zoiets van: ‘Huh, moest ik daarvoor studeren?’. Ik dacht dat het wel zou lukken, maar ik zette mij neer en wow, dat waren van die Engelse meetkundige termen en zo. Ik zag toen schuin voor mij Retin Obasohan, Belgian Lion, en hij vulde dat super gemakkelijk in. Dus ik: oké, tweede bolletje, vierde bolletje… Plotseling, pagina negen of tien, ziek ik een cartoon met een giraf bij hem. Ik draai die van mij om: een cartoon met een olifant. Wij hadden gewoon twee compleet andere examens. Grandioos gebuisd dus. Mijn punten van school hadden me nog kunnen redden, maar ik was vooral met basket bezig. Het was gewoon erdoor zijn en gaan trainen. Ze hebben me dus niet toegelaten.”