Kirsten Flipkens, sinds kort 22, probeert voor de zoveelste keer uit het dal te kruipen. Op haar zeventiende stond ze nummer één op de wereldranglijst bij de junioren en haalde ze in die categorie enkeltitels in Wimbledon en de US Open. De wereld leek aan haar voeten te liggen. Het draaide anders uit. Geen kenner die in haar ooit een opvolgster zag voor Justine Henin. Een anonieme stek rond de driehonderdste plaats (285ste nu) op de wereldranglijst is echter ook evenmin waar ze thuishoort. De guitige pretoogjes zijn gebleven, maar pech en kritiek hebben gaatjes geboord in haar pantser.

'Het klinkt misschien wat afgezaagd, maar het is de bedoeling om opnieuw een jaar blessurevrij te spelen', zegt ze na een training. 'In 2006 ging het heel goed, dus dat jaar herhalen is de bedoeling. En hopelijk ook weer een plaats in de top honderd bemachtigen.' In oktober 2006 bereikte ze haar beste plaats ooit: 97ste. 'Ik denk soms:

Flipkens, je bént er geweest. Als je eens die weg bewandeld hebt, is het makkelijker om hem terug te bewandelen. Je hebt er gestaan, je bent het waard, dus kun je er staan.

'

Je moet dat beu worden, een lichaam dat zoveel tegensputtert.

'

What doesn't kill you, makes you stronger

. Wat je niet doodt, maakt je sterker. Ik heb inderdaad al veel tegenslag gehad: de rug, de pols, vorig jaar weer de pols. Mijn probleem aan de rug is een stukje vergroeiing van het bot dat groter is dan normaal. Bij elke wervel heb je

uitsteekseltjes

. Bij mij heb je aan wervel L5S1 een rechteruitsteeksel dat groter dan de rest. Als ik dan uithol, komt mijn bekken ertegen en dat kan ontstekingen opleveren. Het is opgelost met cortisone in te spuiten. Ik moet mijn trainingen daardoor wel minder lang maken.'

'Lopen mocht ik toen niet meer, maar dat ben ik weer aan het proberen: één of twee keer per week. Als ik eens 200 meter snel en daarna 200 meter rustig zou lopen, ben ik er zeker van dat ik de dag erna niet meer uit mijn bed kan komen. Een half uur tot drie kwartier joggen aan redelijk lage hartslag kan dan weer wel.'

Dat rugprobleem belet je dus te trainen zoals je wil.

'Zelfs nu train ik geen twee keer tennis per dag, ik kan het niet. Door een tennis- en conditietraining per dag te combineren kom ik toch aan een uur of vier. Het was natuurlijk niet alleen de rug. Begin vorig jaar sloeg ik mijn voet om in Australië, daarna had ik last van een bronchitis. In Antwerpen ben ik fysiek gekraakt, later kreeg ik in de VS maag- en darmproblemen. De voorbije jaren was het nooit zo erg.

Miljaar zeg, het mag wel eens stoppen,

dacht ik. Misschien dat je dan inderdaad wat minder gemotiveerd traint. Ik had het toen ook wel even gehad. Ik heb diep gezeten, heel diep: dat kan ik niet onder woorden brengen. Je begrijpt het niet meer.'

Hoe heb je gereageerd?

'Ik heb heel veel gefietst: verstand op nul en rijen-rijen-rijen. Mijn zadel was de enige plek waarop ik alles van me kon afzetten, van de wereld kon zijn en goed nadenken. Sommige dagen zat ik vijf uur op de fiets, en ik heb de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen gereden: 110 kilometer. Ik zit er niets mee in: je mag me gerust voor drie uur in de regen de weg opsturen.'

'Toen kwam de Fedcupmatch tegen de VS. Zelfs nog begin die week heb ik op de kamer gezeten van Sabine Appelmans, onze coach. Ik wist namelijk niet of ik in staat was om te spelen. Echt niet. En ik wilde het beste voor de ploeg, dat was dus een dilemma. Sabine is natuurlijk een vrouw. Mijn persoonlijke trainer Marc De Hous is een vent, dat is toch nog altijd iets anders. Al kan ik met Marc ook vrouwengesprekken hebben. Nu, de ploegsfeer was super, dag per dag ben ik goed gevorderd en ik heb een reuzenstap gezet tegen Venus Williams en Vania King. Telkens verloor ik, maar daar heb ik bewezen dat de vechter nog in mij zat. Voordien maakte ik in de matchen ook wel een vuist om me op te peppen, maar het was niet altijd gemeend. Daarna ging het weer beter, ik denk aan die match in Rome die ik won na drie uur en drie kwartier echt gevochten te hebben tot ik erbij neerviel. Toen stond ik er weer, al stond ik de dag erna op met een polsontsteking. Weer een domper: weer een operatie en vier maanden aan de kant. Het is even slikken als je dan naar je plaats op de rangschikking kijkt. Maar ik denk dat ik goed teruggeknokt hebt. In Deauville heb ik weer een finale gehaald in een tornooi van 50.000 dollar en dat geeft weer vertrouwen.'

In 2006-2007 heb je vier keer op rij de hoofdtabel gehaald van alle grandslamtornooien. Nu speel je bijna niet meer mee in die WTA-tornooien, maar een afdeling lager: ITF.

'Daar zit ik echt niets mee in. Het is niet dat je je te goed moet voelen voor ITF-tornooien. Natuurlijk geniet je in zo'n periode wel eens extra van een WTA-tornooi, zoals volgende maand in Antwerpen. Chique hotel, goed transport van en naar het hotel, elke middag uitstekend eten waarbij je keuze hebt in wat je eet. Daarna is het weer

back to reality

, naar de ITF-tornooien. Voorlopig toch.'

Wat houdt je recht?

'Het jaar 2006, toen ik bewezen heb dat ik in de top honderd kan staan. Ik weet dat ik er opnieuw geraak als ik leef voor mijn job. Mijn kracht haal ik uit de liefde voor de sport: ik tennis al sinds mijn vijfde en kan me geen betere job indenken. Ik mag zeker niet klagen, al wil dat niet zeggen dat ik geen opofferingen moet doen. Sinds drie weken werk ik bijvoorbeeld met een sportdiëtiste. Misschien word ik minder blessuregevoelig door beter op mijn voeding letten.'

Wat heb je dan veranderd?

'Je weet wat gezond is. Bruin brood met honing voor de training 's ochtends bijvoorbeeld. Nu gaan we een stap verder: elke dag weeg ik met een weegschaaltje mijn eten af. Het is niet de bedoeling graatmager te worden of slechts tien procent vetpercentage te hebben, wel om harder op te letten op de positieve invloed in de trainingen en wedstrijden: ik zal meer energie hebben. Bakken gebeurt niet meer in boter maar in olijfolie. Frisdranken heb ik al meer dan anderhalve maand niet gedronken, ook geen lightproducten. Alleen maar water en 's morgens fruitsap voor de suikers. Zelfs met Kerstmis en Nieuwjaar heb ik geen druppel alcohol gedronken: dat is geleden van in mijn vakantie. Vorig jaar wel, toen dronk ik met Nieuwjaar een glaasje of drie. En op mijn verjaardag heb ik lekker gegeten, maar met tennis in het achterhoofd: spaghetti. En ik heb er water bij gedronken.'

Is het niet aartsmoeilijk om zo strikt te leven?

'Nee. Natuurlijk heb ik wel eens zin in een

Snickers

of iets vettig of een cola. Maar ik wil alles bereiken wat in me zit.'

Soms heb je niet hard genoeg getraind: ook dat kan beter.

'Vroeger was ik misschien wat nonchalanter dan de laatste jaren. Dat heb ik ingezien: je moet er echt wel hard voor werken om iets te bereiken. Dat kon ik me vroeger misschien verwijten, dat ik er niet echt honderd procent mee bezig was. Ik spreek dan van toen ik dertien tot vijftien jaar was. De klik kwam er met de grandslamtornooien op mijn zeventiende. Jaar per jaar doe je dan iets meer.'

'Ik besef ook dat ik mijn entourage enorm apprecieer. Vorig jaar heb ik een slecht jaar meegemaakt. In het begin van het seizoen was ik ook echt niet goed. In mijn contract bij de VTV staat dat ik de Olympische Spelen moest halen. Dat is niet gelukt, of er moet een mirakel gebeuren, maar het lijkt een bijna onmogelijke opdracht. Ik moet realistisch zijn. Toch heb ik opnieuw een contract gekregen tot eind augustus. Voor mijn coach Marc De Hous geldt hetzelfde: hij heeft met een nummer één van de wereld gewerkt, Kim Clijsters, en heeft zich dus misschien wat moeten aanpassen om met mij te werken. Hij had me evengoed kunnen laten vallen.'

Ben je niet wat gegeneerd dat jij geen Clijsters-profiel hebt?

'Marc had evengoed met een andere speelster uit de top twintig kunnen werken. Hij heeft aanbiedingen genoeg gekregen. Het zal wel een voordeel zijn dat ik Belgische ben en in België train. Hij weet wanneer hij aan de handrem moet trekken wanneer ik er mijn voeten aan veeg - wat hij de laatste tijd niet heeft moeten doen. Hij kan ook van mijn gezicht aflezen wanneer er een gesprek nodig is of wanneer ik in mezelf zit na te denken, wat soms gebeurt. We kunnen een autorit maken van vijf uur en geen woord gezegd hebben, zonder dat er iets aan de hand is: ik zit dan soms zo in mijn eigen wereld. Marc voelt me heel goed aan. Ik zal op mijn beurt ook nooit iets beslissen zonder zijn goedkeuring.'

Maar dat hij al eens zei dat je harder moest trainen was niet leuk.

'Natuurlijk niet. Maar sinds een paar jaar kan ik me er veel sneller bij neerleggen om mijn ongelijk toe te geven.'

In de tijd van de US Open vorig jaar sloeg het ook even tegen.

'Ja, toen ik trapjes liep in Tessenderlo, als conditietraining. Ik was heel hard bezig en had me na een training afgezonderd. Toen ben ik even ineengezakt en beginnen wenen. Het moest er even uit. Het deed me pijn dat ik niet kon meedoen in de US Open.'

Je bent 22. Wat heb je al vooral geleerd in je leven?

'Dat je maar op weinig mensen echt kunt vertrouwen. Ik heb de voorbije jaren toch wel al een beetje mijn ogen uitgekeken. In de periode dat ik grandslams won en nummer één was bij de junioren was iedereen mijn kameraad. Maar als je geblesseerd bent, krijg je maar heel weinig beterschapsberichten. Soms is dat een slag in mijn gezicht geweest.'

(denkt na)

'Da's ook mensenkennis die je moet opdoen. Met de jaren heb ik meer mensenkennis gekregen, maar het wil niet zeggen dat je soms niet schrikt of met je hoofd tegen de muur loopt. Nu weet ik op wie ik echt kan rekenen. Liever een paar goeie vrienden dan twintig of dertig mensen die in de rij staan maar het niet echt goed menen.'

Je vader is geen onbekende, je moeder wel.

'Mijn vader is mijn manager en regelt fotoreportages en interviews. Daardoor blijft mijn moeder Carry wat meer op de achtergrond. Zij wil de belangstelling ook helemaal niet. Ze wast, strijkt en kookt voor mij, dat apprecieer ik natuurlijk evenzeer.'

'Mijn pa is net als ik een steenbok. Dat zijn koppige mensen, wordt gezegd. Af en toe botst het dus. Maar koppig kan ook positief zijn als het betekent: vasthoudend zijn, ervoor gaan, willen winnen. Dat heb ik van mijn vader geërfd. Hij is net als ik zelfstandige. Van mijn moeder heb ik zeker de gevoeligheid meegekregen. Het goede zien in mensen heb ik van mijn mama.'

Gevoelig? Je komt nochtans vooral jongensachtig over, stoer bijna.

'Op de tennisbaan is dat anders. Sla ik een goeie bal, dan zal iedereen het geweten hebben door mijn mimiek. Hetzelfde bij een dom punt. Daar kan ik trouwens nog aan werken, minder die ups en downs laten zien, maar dat is mijn karakter.'

'Ik ben heel sociaal: ik kan makkelijk een halfuur babbelen, al moet je je wel beschermen en je niet zomaar blootgeven. Vanbinnen ben ik eigenlijk helemaal anders dan je kunt denken door die koele blik die ik blijkbaar heb: ik heb een grote mond maar een klein hartje. Ik kan echt heel gevoelig zijn. Soms kan ik bijvoorbeeld door de minste opmerking van slag zijn. Dan zeggen mijn vrienden dat ik me het zo niet moet aantrekken. Het is wel mijn aard om te tonen wie ik ben, ik ga geen toneeltje spelen.'

Ooit gedacht aan stoppen en ander werk zoeken?

'Nooit echt. Ik denk dat er heel veel mensen die van negen tot vijf aan een bureau werken met mij willen ruilen. Ik respecteer hen, maar ik zou het niet kunnen. Als je van tennis je beroep maakt, mag je God dankbaar zijn.'

Je bent zo ernstig bezig. Amuseer je je nog in het leven?

'Ja, maar ik moet daarom niet tot drie uur 's nachts uitgaan. Een sauna is even goed, of eens bowlen tot tien uur 's avonds. Er hoeft geen drank, sigaretten of op café gaan bij te zijn. Het is wel eens tof, op café gaan in Mol-centrum, maar wel in de vakantie. Ik sta voor een heel belangrijk jaar en wil dan ook alles doen zodat ik me geen verwijten hoef te maken.'