Als een Italiaanse keizer hief de olympische kampioen zijn gouden koersfiets boven zijn hoofd. De duizenden tifosi op de Mirabellplatzwerden net zo gek van geluk als de kleine Toscaan uit Cecina di Mare. Op het podium danste hij een solootje en legde dan gelukzalig de Italiaanse vlag in zijn nek. Hij zong zijn nationale hymne

Fratelli d'Italia

uit volle borst mee, kuste uitgebreid - vooral - Erik Zabel en Alejandro Valverde. En toch had Paolo Bettini tijdens de obligate persconferentie in Salzburg Congress een verrassing in petto.

,,Neen, dit was niet het allermooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Die olympische titel van Athene was toch nog iets aparter. Dit oversteeg mijn sport, dit was werelds. Olympisch goud fascineerde me nog ietsje meer. Het enige verschil met de regenboogtrui is dat je er een heel jaar door aan herinnerd wordt. Dit is heel mooi. Zabel, Valverde, Boonen kloppen: het geeft veel voldoening.''

,,De zevende poging om wereldkampioen te worden, was de goede. Het kon ook niet anders. Ik had zaterdagavond nog tegen mijn vriend en ploegperswoordvoerder Alessandro Tegner gezegd dat het rugnummer 71 geluk moest brengen. Een symbolisch getal. 7 stond voor mijn aantal WK-deelnames. 1 voor de plaats die ik in Salzburg zou bekleden.''

Italiaans blok

Tegner vond dat dit keer zijn ,,trek in een wereldtitel'' het verschil maakte. Hij vertrouwde hem zaterdagavond toe dat hij zou aanvallen en nog eens aanvallen. Indien het niet lukte, zou hij het dan doen in de sprint.

,,Ik moet iedereen bedanken die aldoor in mij is blijven geloven. Mijn familie, de

squadra

, bondscoach Franco Ballerini. Hij smeedde van deze Italiaanse ploeg een echt blok. Zoals in Zolder 2002 toen Mario Cipollini won. Na de Vuelta trokken we met zijn allen drie dagen op stage. Neen, niet om te trainen, maar om bij te praten.

Ballero

legde de vinger in de wonde, duidde aan wat al die tijd was verkeerd gegaan. We gingen voor elkaar door het vuur. Iedereen bij ons was kapitein, maar iedereen was ook knecht. Hier stond een Italiaans blok. Eeuwig aanvallen en tegenaanvallen: de koers hard maken, zo begonnen we eraan. Met volle overgave. We wisten ook dat het uiterst moeilijk zou worden om een selectie te forceren. Onophoudelijk beukten we. Honderd kilometer lang.''

Toen Bettini op 30 km van het einde een eerste keer kleur bekende, dacht de buitenwereld dat zijn eeuwige nervositeit hem nog maar eens zuur zou opbreken. De kleine Toscaan heeft nu eenmaal een onblusbaar temperament. ,,Ik wist heel goed wat ik deed. Ik liet me niet vangen. Ook niet toen ik na de allerlaatste keer Tiefenbach alleen aan de leiding reed. Ik reed op reserve. Ballerini riep heel snel in mijn oortje dat de voorsprong die ik op de klim had opgebouwd niet groot genoeg was. Tot twintig keer toe had hij al gevraagd hoe het met mij zat. Ik liet me inlopen en probeerde nog wat te recupereren. Van paniek was er geen moment sprake. Een sprint was onvermijdelijk geworden, maar daar had ik geen schrik van. Na zo'n lange wedstrijd ben ik niet bang van in principe snellere jongens als O'Grady, McEwen, Boonen, Valverde of Zabel. De laatste kilometers peperde

Ballero

ons nog eens in dat er maar één man was: Paolo Bettini.''

,,En dan kwam die ongelofelijke laatste bocht. Waanzin. Plots nam Sanchez zijn landgenoot Valverde op sleeptouw.

Volgen Paolo

, flitste het door mijn hoofd. Ik deed de ogen dicht en ging zo hard als ik kon. Nooit eerder nam ik zo'n bocht. Dit was de langste finish van mijn leven. Grandissima, groots.''

Eerbied voor vriend Zabel

Paolo Bettini wendde zijn blik naar Erik Zabel, die hij nog maar eens in een innige omhelzing nam. ,,Het deed me heel veel plezier dat ook Erik gelukkig was met mijn wereldtitel. Ik apprecieer enorm het respect die de Duitser voor mij toonde. Zabel staat voor mij als de verpersoonlijking van wielersport. Ik hoop dat hij volgend jaar in Stuttgart eindelijk dat verdiende goud neemt. Deze winter treffen we overigens elkaar in principe tijdens de zesdaagse van München. Ik wil eindelijk eens werk maken van de piste. Ik overweeg om ook in Grenoble te rijden. Maar eerst moet ik bij mij in de buurt op de wielerbaan van San Vincenza nog wat lessen volgen bij mijn goede vriend Marco Villa.''

Bettini was ook opgelucht dat in Salzburg eindelijk de Italiaanse controverse rond zijn persoon definitief is opgehouden. ,,Elk jaar was het opnieuw:

je bent bijna einde carrière en je hebt nog altijd geen regenboogtrui in je kast.

Ik heb bewezen dat ik het wel kan op een WK. Eindelijk ben ik van dat gezaag af.''

De

squadra azzurri

spoelde gisteravond de wereldtitel van Paolo Bettini door in Disco Republic in Salzburg. Daar trof hij Boonen, Zabel en co aan. Ook dat is een jarenlange traditie: op zo'n WK drinken ze overdag elkaars bloed, 's avonds drinken ze als eeuwige kameraden sloten bier.