“Drie weken geleden ben ik een week lang ziek geweest”, sprak Debognies. “Dat was ook de reden waarom ik op dit BK besloot om voor het tempo te zorgen in plaats van mijn eigen wedstrijd te lopen. Ik had wel met mijn coach afgesproken dat ik onderweg de balans ging opmaken om eventueel de race uit te lopen. Nadat eerst Robbe Camphens voor het tempo zorgde, nam ik na negen kilometer de leiding van het groepje in handen. In dat groepje zaten onder meer ook Dorian Boulvin en Koen Naert. De bedoeling was om een tijd te realiseren onder 61’30”, de limiet voor het EK in Rome.”

Maar Debognies voelde zich zo sterk dat hij ook na achttien kilometer besloot om toch maar door te gaan. “Op dat ogenblik had ik allerminst verwacht dat ik de titel ging pakken. Met een stevige eindspurt haalde ik het uiteindelijk voor Boulvin, met 61’24” als eindtijd. Dit succes had ik vooraf echt niet voor mogelijk gehouden. Van het EK in Rome had ik vooraf een doel gemaakt en kijk, het ticket is nu al binnen. Op 7 april loop ik nog de halve marathon van Berlijn, in de hoop daar nog een stukje sneller te gaan. Daarna vertrek ik op stage naar Font Romeu. Midden mei volgt er dan nog een internationale 10.000 meter.”

Geen titel

Opvallend: de Hallenaar mocht na zijn prestatie als beste landgenoot op het hoogste podium plaatsnemen, maar moest uiteindelijk toch de titel laten aan Dorian Boulvin. “Debognies was dan wel ingeschreven als tempomaker, maar stond niet op de officiële lijst van de deelnemers aan het BK”, klonk het bij de atletiekfederatie. “Tja, dat is jammer, hè”, reageerde Debognies. “Hoe dan ook verandert dat niets aan het feit dat ik vandaag op het BK de sterkste was.” Ook organisator Bert Misplon betreurde de beslissing. “Dit is zeer jammer. Voor iedereen die hier vandaag aanwezig was, blijft Debognies Belgisch kampioen. Ook in onze uitslag zal hij als kampioen genoteerd blijven.”

Berlijn in het najaar?

Intussen blijft de atleet van Topsport Defensie zich ook richten op de marathon. “Nadat het begin december in Valencia alweer misliep wegens maagproblemen, ben ik blijven zoeken naar de juiste oorzaak. Het blijkt nu duidelijk dat mijn lichaam enorm last kent met het opnemen van fructose. Gelukkig kan daar wel iets aan gedaan worden. Welke marathon ik in het najaar zal lopen, staat nog niet vast, maar vermoedelijk wordt dat Berlijn.” De zege in Gentbrugge overall ging naar de Keniaan Edward Koonyo, die net als zijn landgenoot Evans Kipkorir op de kop één uur als eindtijd neerzette.

Bij de vrouwen, waar de zege naar de Keniaanse Judy Kemboi ging, was er de comeback van Hanne Verbruggen, die na vier weken training wilde weten wat ze op dit ogenblik waard was. Met 1u10’23” was ze in een persoonlijk record goed voor het zilver, achter Juliette Thomas. “Ik kwam al wenend over de eindstreep, zo blij was ik”, sprak de atlete uit Sint-Pieters-Kapelle. “Bij de start heb ik me meteen aangesloten bij de groep van Thomas, ook al wist ik dat ik dat tempo niet tot op het einde zou kunnen volhouden. Ik hield de chrono helemaal niet in de gaten, volgen was de boodschap. Na dertien kilometer heb ik haar dan ook wijselijk laten gaan. Ik voel wel dat de basisconditie in orde is, maar alles geven tot op het uiterste zit er op dit ogenblik nog niet in. Nu goed, dit belooft voor de volgende uitdagingen. Ik kan morgen met een gerust gemoed op het vliegtuig stappen naar het Portugese Monte Gordo, waar een stage van enkele weken wacht. De halve marathon van Berlijn wordt dan de volgende afspraak.”

De derde podiumplaats in Gentbrugge was voor Victoria Warpy, die een eindtijd van 1u12’33 liet optekenen. “Dat is anderhalve minuut sneller dan vorig jaar”, klonk het enthousiast bij de Leuvense. “Ik sloot me meteen aan bij de groep, die op een tijd van 1u12’00” liep. Omdat ik op een bepaald ogenblik voelde dat het iets te snel ging, besloot ik na vijftien kilometer om die groep te laten gaan. Ik kwam dan in een ander groepje terecht, waarmee ik dan probleemloos naar de eindstreep kon rennen. Over twee weken start ik in de halve marathon van Venlo, in de eerste plaats om nog eens het marathontempo te testen. Het grote doel voor het voorjaar blijft Rotterdam. Het is moeilijk om daar een tijd op te kleven, maar ik hoop wel een stuk beter te doen dan vorig jaar.” Astrid Verhoeven, ook al in voorbereiding op Rotterdam, finishte als vijfde.