“We hadden een pauze ingepland rond 15 uur zodat we de renners hier zouden zien passeren”, zegt Johan. “Maar wat er zich daarna voor onze ogen afspeelde, daar hadden we niet op gerekend. Alles gebeurde in een fractie van een seconde. We zagen het peloton voorbijvliegen, één renner schoof onderuit en voor we het wisten, lag er tien, vijftien man tegen de vlakte. Eén renner schuurde vlak voor mijn neus vier, vijf meter over het asfalt. Een tel later besefte ik: verdorie, dat is Wout van Aert. Hij probeerde in eerste instantie weer recht te staan, maar ging bijna meteen weer zitten. Je zag dat het ernstig was. Minutenlang zat hij daar te kermen van de pijn. Dat ging echt door merg en been.”

Gebroken sleutelbeen

“Ik heb nog een rode fiets (van Trek, red.) langs de kant gezet maar de gewonde renners durfden we niet benaderen. Je weet nooit of je niet meer kwaad dan goed doet als ze iets gebroken hebben. Bij Van Aert zag je dat hij naar zijn schouder tastte dus het verbaast me niet dat hij zijn sleutelbeen gebroken heeft. Toen er genoeg volk bij hem stond en hij verzorgd werd, zijn we terug aan het werk gegaan. Voor hem moet dat ook niet plezant zijn, dat er een paar man staat toe te kijken, terwijl je ligt te huilen van de pijn.”

“Het heeft allemaal behoorlijk lang geduurd: we zijn gestopt om 15.08 en zijn om 15.21 weer aan het werk gegaan – we houden dat netjes bij voor de klanten. Op dat moment lag Wout daar nog altijd. We zagen daarna vanuit de tuin wel nog dat hij in een isolatiedeken (om het lichaam warm te houden, red.) werd gewikkeld en op een draagberrie werd gelegd. Ook twee andere renners waren intussen met een ambulance afgevoerd.”

Eén grote chaos

“De andere gevallen renners stapten weer op de fiets of werden in volgwagens van de ploeg meegenomen. Het was één grote chaos. Overal lagen fietsen en drinkbussen. Daarna zijn hier nog een paar wielertoeristen gestopt die het kaderplaatje van Jasper Stuyven hebben meegenomen als souvenir. Er lag ook nog bloed op de weg van Wout. Ik ben zeker geen ramptoerist, maar ik heb toch ook een paar foto’s genomen.”

We bellen Johan als hij klaar is met werken, maar hij is nog altijd zwaar onder de indruk. “Dat geluid van die vallende lichamen en fietsen hoor ik nog altijd’, zegt hij. “En dan te zeggen dat we aan het aftellen zijn om zondag zelf naar de Ronde te gaan kijken. Ik heb zelfs al een paar plekken uitgezocht zodat we de renners een drietal keer kunnen zien. Maar ik hoop dat het niet op de manier is zoals het deze namiddag gebeurde.”  

(nvh)