In februari pakte Sterckendries in Rijsel al uit met een worp van 67,05m. “Nooit eerder worp ik zo ver zo vroeg in het seizoen. Het ging om het open kampioenschap van Frankrijk, maar als Belgische kon ik die titel uiteraard niet winnen. Ik wilde er wel stevig uitpakken en dat is me dus gelukt.”

De wedstrijd in Noord-Frankrijk was de ultieme voorbereiding op haar rondreis in Australië en Nieuw-Zeeland, die ze op eigen houtje organiseerde. “Vooraf had mijn manager wel geregeld dat ik kon meedoen. Maar ter plaatse moest ik alles zelf regelen: uitkijken waar ik kon verblijven, waar ik kon trainen en waar de wedstrijd plaatsvond, zulke zaken. Gelukkig was mijn vriend Carlo mee naar ginder. Hij zorgde ervoor dat ik met een gerust gemoed de wedstrijd kon aanvatten.” In Canberra lukte Sterckendries een worp van 67,54m, in Nieuw-Zeeland landde de kogel na 68,41m.

Spaarcentjes

Sterckendries beschikt niet over een beurs om stages en overzeese verplaatsingen te bekostigen. De Belgische recordhoudster spreekt daarvoor haar spaarcentjes aan. “Waarom het buitenland? Heel eenvoudig: in het buitenland word je goed ontvangen, heb je de gewenste tegenstand en kan je prestaties neerzetten. In eigen land gooi ik omzeggens alleen en wordt het hamerslingeren stiefmoederlijk behandeld. We worden vaak verbannen naar een apart terrein zonder publiek en sfeer. In de maand mei wordt van mij – terecht – verwacht dat ik aan de interclubs in Kessel-Lo deelneem. Maar op de Meeting voor Mon, met hamerslingeren op het programma, werd ik niet eens uitgenodigd.”

“Op het WK had ik een taxi genomen om wat van de stad te zien. Dat werd aanzien als onprofessioneel gedrag. Voor mij is dat net een beetje ontstressen”

En zeggen dat Sterckendries kampt met vliegangst. Niet meteen ideaal om dan de wereld rond te vliegen. “In het begin was dat verschrikkelijk, maar ik heb die angst toch wat onder controle gekregen. Het helpt dat ik weet dat het met een reden is, dat ik iets ga doen wat ik leuk vind. Bij ons krijg ik vraag commentaar, wordt het hamerslingeren om 9 uur ’s morgens of na 18 uur betwist. Als drogreden wordt dan vaak aangehaald dat op die manier risico’s op ongevallen vermeden worden. Bij internationale toernooien is dat echter geen bezwaar. Bij mijn weten is nog nooit een kogel op het hoofd van een collega of een jurylid terechtgekomen.”

Sightseeing

De atlete van OE Halle heeft inmiddels al enkele coaches versleten en doet het tegenwoordig zelfs zonder trainer. “Ik heb al voldoende ervaring opgebouwd om te weten wat ik moet doen of laten. Ik kan prima mijn eigen oefenschema’s opstellen. Dat is voor mij ook aan sightseeing doen, als de kans zich voordoet. Als soort van rustmoment. Bij interlands werd me dat bijvoorbeeld ontzegd. Voor de bondscoach had ik alleen op mijn kamer moeten zitten stressen. Zo had ik op het WK een taxi genomen om wat van de stad te zien. Dat werd aanzien als onprofessioneel gedrag.”

En dus koos Sterckendries ervoor om haar eigen weg te gaan richting Parijs. Al is het EK in Rome het eerste doel. “De limieten zijn scherp. Voor Rome bedraagt die 71m26 en voor Parijs 74m50. In de wetenschap dat ik een record van 69,91m achter mijn naam heb staan, lijkt dat onbegonnen werk. Maar mijn persoonlijk record is inmiddels al bijna vier jaar oud ook. Ik ben zeker tot beter in staat. Maar realistisch gezien zal ik mijn selectie moeten afdwingen via de wereldrangschikking, op vooraf bepaalde meetings. Op de ranking sta ik momenteel rond de twintigste plaats en er worden er 28 atleten geselecteerd. Onmogelijk is dat dus niet. Ik zet dit jaar alles op de Olympische Spelen. Lukt dat niet, dan overweeg ik met mijn sport te kappen. Ik stel me vaak de vraag of het nog nodig is om dagelijks te blijven trainen met pakweg 67 of 68m als resultaat om aan een groot kampioenschap te kunnen deelnemen. En vanuit mijn luie zetel kijken hoe anderen het doen, dat is niet aan mij besteed.”