Ondanks die zware diagnose heeft Julien Watrin zijn trainingen nooit helemaal losgelaten. Omdat zijn geteisterde longen de voorjaarskou nog niet goed verdragen, kiest hij voor de indoorzaal van Louvain-la-Neuve. Bijkomende bonus van die locatie: hij kan samenwerken met de Borlées, die daar hun olympische campagne voorbereiden.

Ook zijn gemoed lijkt ongeschonden, getuige daarvan de vele grapjes met zijn ploegmaats en zijn jovialiteit tijdens het interview. “Ik voel me behoorlijk goed, bedankt. Drie weken geleden is mijn behandeling afgelopen en ik voel me aansterken. Ik doe het maximale om de behandeling zo effectief mogelijk te maken. Ik slaap beter en profiteer van deze periode om mijn naasten te bezoeken. Omdat de reis naar Luxemburg te vermoeiend was, heb ik hen al lang niet meer gezien.”

Hoe heb je de moeilijke momenten doorstaan?

“Mijn gemoed hangt vooral af van mijn fysieke toestand. Tijdens de chemotherapie heb ik drie cycli van vijf dagen gevolgd. Tijdens de tweede sessie regende het, ik voelde me slecht en sliep niet lekker. Alsof er een burn-out dreigde. Ook de chronische zenuwpijnen aan handen of nek zijn vermoeiend. Lezen helpt, maar ik kon mijn aandacht niet vasthouden. Wanneer zelfs dat niet lukt, je niet in staat bent om boodschappen te doen en de regen je binnen houdt, dan maak je moeilijke momenten door.”

Bij wie of wat vind je steun?

“In de eerste plaats: mijn vriendin, ook al maakt ze in het laatste jaar van haar studies zelf een stressvolle periode door. Mijn directe familie, uiteraard. En gasten als Dylan Borlée, die doen alsof er niets veranderd is. Dat doet me goed, net als de universiteit. Het is zinvol projecten te hebben die niet verbonden zijn aan de sport en bijhorende onzekerheden.”

Welke impact kan een positief medisch verdict hebben?

(grijnst) “Dan ga ik de interclubs met Dampicourt (zijn moederclub, red.) voorbereiden. Ik overdrijf slechts een beetje, hoor. Ik moet wel voorzichtig blijven met mijn trainingsintensiteit. Ik recupereer nog steeds moeilijk en mag mijn longen en hart niet te zwaar belasten. Uithouding uitbouwen vraagt tijd. Hoe dan ook, de kans is klein dat ik een nieuwe chemotherapie moet ondergaan. Er zijn twee alternatieven: ofwel krijg ik groen licht, ofwel moet ik een operatie ondergaan, die een lang herstel impliceert, met gewichtsverlies erbovenop. (Watrin kreeg woensdag te horen dat de behandeling aanslaat, dit interview werd een week eerder afgenomen, red.)”

Heb je momenten van zelfbeklag?

“Anderen hebben het nog een stuk slechter. Mijn behandeling liet me toch toe om tussen twee cycli door te herademen. Nochtans was de eerste cyclus best angstaanjagend. Ik belandde ‘s nachts op de spoedafdeling. Zou dat altijd zo blijven? Gelukkig verliep het nadien stabieler, maar toch bleven de twijfels: zouden al die inspanningen en al die pijn wel volstaan om de kanker klein te krijgen?”

Waarom ben je altijd blijven doortrainen?

“In het ziekenhuis was ik niet in staat om veel te doen. Ik probeerde wel elke dag te bewegen, vooral op de hometrainer, om mijn hartslag omhoog te krijgen. Toen ik opnieuw thuis was, hield ik het eerste week wat voorzichtig. Geen joggingsessies of looptrainingen, ik beperkte me tot fitness, zodat ik niet te veel spiermassa zou verliezen.”

“De week nadien verhoogde ik de intensiteit. Als ik niet misselijk was en een beetje kon eten, stelde ik al snel vast dat ik op korte afstanden niet veel snelheid had verloren. Vanaf dan laste ik twee loopsessies per week in. Daaraan voegde ik ook trampolinesprongen toe, wat niet alleen een goede afleiding is, maar ook mijn kracht enigszins op peil hield. Op die manier kwam mijn eetlust terug en kon ik wat kilo’s aandikken.”

LEES OOK. Julien Watrin, de Belgian Tornado die out is door teelbanker, na de wereldtitel van zijn maats: “Fantastisch wat zij gedaan hebben”

Je traint ook nog geregeld met de andere Tornados?

“C’est chouette. Dat contact doet me goed. Je voelt je niet ziek als je gesprekspartner je ook niet als dusdanig beschouwt. En dat is het geval bij de Tornados. Ik begrijp dat mensen me over die kanker willen spreken, maar het is niet altijd simpel om dat statuut te moeten dragen.”

“Ik ben trouwens ook heel nieuwsgierig hoe mijn collega’s hun voorbereiding richting Parijs opbouwen. Een bijkomende bonus is dat Bernard Leroy (zijn hordentrainer, red.) speciaal voor mij vanuit Luik naar hier komt, om mij voor te bereiden op... Op niets, eigenlijk. Wij proberen wel enkele zaken op punt te stellen voor een terugkeer, maar concreet kan dat natuurlijk nog niet worden. Eigenlijk komen mensen als Bernard me hier ondersteunen.”

 Hoe heb jij je haarverlies verwerkt?

“Dat lag in de lijn der verwachtingen, maar al bij al was die aanblik toch niet zo evident. Ik heb dat dan maar gecompenseerd door een kleine collectie mutsen aan te leggen.”

Je praat in de media behoorlijk open over je lot.

“Na de persconferentie waarin ik het nieuws meedeelde, heb ik veel interviews gegeven, maar die sloopten me veel meer dan gedacht. Die avond voelde ik me zelfs grieperig, zo uitgeput. Toen mijn behandeling begon, wees ik alle aanvragen af. Zodra ik me beter voelde, aanvaardde ik opnieuw interviews. Ook al is dat niet meteen mijn favoriete bezigheid, die interviews zijn belangrijk om aandacht te vestigen op die ziekte. Nochtans is het niet makkelijk om mijn ideeën te formuleren. Op social media kan ik mijn woorden beter kiezen.”

Ondertussen werk je ook je universitaire studies sociologie, filosofie en kunstgeschiedenis af.

“Helaas geraak ik steeds verder achterop, al doet het goed om gewoon student te kunnen zijn. Ik verkies een wandeling naar de aula boven een verblijf op de sofa. Ik voel wel dat mijn aandacht verslapt naarmate de les vordert. En ik merk het ook aan mijn notities als ik net daarvoor een behandeling onderging.”

“De meeste van mijn klasgenoten kennen mijn toestand niet. Sommigen zullen denken dat ik mijn hoofdhaar vrijwillig afscheer. Nochtans komen er veel gewone mensen naar me toe. Er heerst een grote solidariteit onder kankerpatiënten. Wat ik op social media zet, is vaak verrijkt door wat ik van lotgenoten heb geleerd. Het doel is om nuttige informatie te verspreiden. Het ontroert me als iemand met dezelfde aandoening schrijft dat hij troost vindt in wat ik meedeel.”

Lance Armstrong is de bekendste atleet met teelbalkanker. Sommigen linken die ziekte aan dopinggebruik.

“Gelukkig heb ik op dat vlak minder verdachtmakingen gehoord of gelezen dan gevreesd. En ik heb veel kunnen relativeren nadat ik op de universiteit een studie had gemaakt over de complottheorieën die circuleerden tijdens de pandemie. Toen al wist ik hoe mensen op extreme wijze konden reageren. Sommigen koppelden de covid-vaccins aan mijn ziekte.”

Ten slotte: ga je kijken in Parijs?

“Allicht zal ik de Tornados nog opzoeken voor hun vertrek naar Parijs, maar tijdens de Spelen blijf ik beter wat op afstand. Die gasten zijn emotioneel nogal betrokken bij mijn ziekte, dus ik wil niets doen om hun concentratie te schaden.”

LEES OOK. Alexander Doom werd opgevist door het leger en is nu tweevouding wereldkampioen: “Als ik naar Kamp Waes kijk, komt alles terug”