Jarenlang woonde ze met haar man Martin Vestby, thans ploegleider bij World Tourploeg Jayco-AlUla, aan de voet van de Vlaamse Ardennen in het landelijke Zingem. “Het hele dorp was zowaar mijn fanclub”, lacht de Zweedse, die als een halve Vlaamse werd beschouwd. “Ik bewaar heel veel goede herinneringen aan deze periode. De contacten in de streek zijn niet vervlogen en als het lukt ga ik er zeker nog eens langs. Zingem laat me niet los.”

Johansson fietste een mooi palmares bij elkaar. Maar liefst 61 voltreffers bij de profs met de Omloop het Nieuwsblad, Ronde van Drenthe en de Trofeo Alfredo Binda als uitschieters. Ze was ook de eerste winnares van de BeNe Ladies Tour, de voorloper van de Baloise Ladies Tour. Maar vooral behaalde ze ontelbare – misschien te veel – ereplaatsen in verhouding tot de mooie carrière die ze bij elkaar reed: tweemaal tweede op de Olympische Spelen, tweede op het WK, één keer tweede en drie keer derde in de Ronde van Vlaanderen en tweemaal tweede in de Waalse Pijl. Net iets te veel net niet.

Ronddraaien met de rensters

Emma Johansson draaide gisteren op de wegen van de Waalse Pijl drie uurtjes warm met de vrouwenploeg van Uno-X. “Op die manier blijf ik fietsen, maar sta ik ook dicht bij de rensters. Hoe mijn taak eruitziet? Samen met de andere bestuurders zetten we de lijnen uit. En kan ik ook mijn ervaring aanwenden voor pakweg het organiseren van de stages en voorbereidingen. Dit zowel voor de mannen, de vrouwen als voor het Development Team”, zegt de Zweedse, die de job van ploegleider niet ambieert. “Dat is inderdaad geen optie voor mij. Ik heb thuis drie kinderen van 2, 4 en 6 jaar en veel uithuizigheid is daarbij niet mogelijk. Structureel kan ik wel vanop afstand werken en de zaken opvolgen, maar als de mogelijkheid zich voordoet, zoals nu in de Waalse Pijl, kom ik naar de wedstrijden. Het kloppend van de koers laat me niet los.”